menu

Patti Smith - Trampin' (2004)

mijn stem
4,01 (55)
55 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Columbia

  1. Jubilee (4:43)
  2. Mother Rose (4:56)
  3. Stride of the Mind (3:37)
  4. Cartwheels (6:01)
  5. Gandhi (9:21)
  6. Trespasses (5:00)
  7. My Blakean Year (5:16)
  8. Cash (4:20)
  9. Peaceable Kingdom (5:09)
  10. Radio Baghdad (12:17)
  11. Trampin' (2:56)
totale tijdsduur: 1:03:36
zoeken in:
avatar van bertus99
4,0
Ook nog niet gerecenseerd? Wat is dat toch met de latere platen van Patti Smith? IK vind zelf dat ze met Trampin weer haar oude werk benadert. De intensiteit is wel wat minder, maar de prachtige melodieën en de unieke stem (buigingen) zijn helemaal P. Smith.
Gandhi is een meesterlijk stuk muziek, met heerlijke spanningsopbouw, Cash zou een single kunnen zijn (in de goeie betekenis van het woord) en my Blakean year en Peacable Kingdom zijn goed in het gehoor liggende songs. Misschien is het zo dat Patti met Trampin een wat makkelijker beluisterbaar album heeft gemaakt dan diverse voorgangers. Juist daarom 4 sterreen

avatar van bertus99
4,0
Nog even iets toevoegen over de live bonus cd die erbij zit maar niet in de lijst staat. Die is zeer de moeite waard. Je krijgt een goede indruk van de sfeer tijdens een live concert van Patti en de uitvoeringen zijn vaak nog intenser dan op de studio-cd's

Thijssie024
Een prettig en toegankelijk album van Patti met heerlijke ritmes en een goede boodschap. Radio Baghdad is een donkere rit en 12 minuten intensiteit.

avatar van musician
5,0
bertus99 schreef:
Ook nog niet gerecenseerd? Wat is dat toch met de latere platen van Patti Smith? IK vind zelf dat ze met Trampin weer haar oude werk benadert. De intensiteit is wel wat minder, maar de prachtige melodieën en de unieke stem (buigingen) zijn helemaal P. Smith.
Gandhi is een meesterlijk stuk muziek, met heerlijke spanningsopbouw, Cash zou een single kunnen zijn (in de goeie betekenis van het woord) en my Blakean year en Peacable Kingdom zijn goed in het gehoor liggende songs. Misschien is het zo dat Patti met Trampin een wat makkelijker beluisterbaar album heeft gemaakt dan diverse voorgangers. Juist daarom 4 sterreen


Bertus, wij zijn het helemaal met elkaar eens, bij deze van Patti Smith. Inclusief je favoriete keuzes.

Haar benadering van de muziek is inderdaad wat minder heftig (hoewel, Ghandi is inderdaad van wereldklasse). Ik bedacht mij opeens bij dat nummer, dat Patti Smith wel eens een groot fan van The Doors moet zijn geweest of misschien nog steeds wel is.

Opvolger Twelve, hoewel alleen met covers, heeft een vergelijkbare sound.

Maar die is natuurlijk ook prima.

Ik ben nu de derde die schrijft, bij deze cd die is uitgekomen in 2004. Ik ben bang, dat Patti Smith blijkbaar het grote publiek in Nederland niet meer bereikt.

Dat is heel erg jammer, want haar muziek, ook deze Trampin', is tijdloos, van grote klasse en zou een groot (alternatief) publiek moeten kunnen aanspreken. Ik weet dan alleen niet waar dat publiek is gebleven.

Of ze willen niet schrijven op MuMe, dat kan natuurlijk ook nog

Hoe dan ook, lezer van MuMe, een ware aanrader, geen kwaad woord over Patti Smith.

avatar van bertus99
4,0
musician schreef:
[
Bertus, wij zijn het helemaal met elkaar eens, bij deze van Patti Smith. Inclusief je favoriete keuzes.

Dat is heel erg jammer, want haar muziek, ook deze Trampin', is tijdloos, van grote klasse en zou een groot (alternatief) publiek moeten kunnen aanspreken. Ik weet dan alleen niet waar dat publiek is gebleven.

Of ze willen niet schrijven op MuMe, dat kan natuurlijk ook


Ik denk, Musician, dat Patti Smith mensen onder 45 niet meer zal aanspreken. Haar glorietijd lag toch eind jaren 70. Daarna is haar werk wisselvallig geworden, Ook kwam er jaren lang niets uit. ze is een beroemdheid uit de wilde New Yorkse scene uit die tijd. Tegenwoordig is ze een lieve oma voor haar kleinkinderen, las ik laatst. Prima hoor, ik gun het haar van harte. Ben eigenlijk lange tijd bang geweest dat ze aan haar heroinegebruik zou bezwijken. Maar afgekickt en ook nog oma.....proficiat!
Haar recente platen zijn de moeite waard, maar het grote publiek kent haar naam niet meer en pfff....so what?

avatar van musician
5,0
bertus99 schreef:
Tegenwoordig is ze een lieve oma voor haar kleinkinderen, las ik laatst. Prima hoor, ik gun het haar van harte. Ben eigenlijk lange tijd bang geweest dat ze aan haar heroinegebruik zou bezwijken. Maar afgekickt en ook nog oma.....proficiat!

Haar recente platen zijn de moeite waard, maar het grote publiek kent haar naam niet meer en pfff....so what?


Het lijkt me wel grappig, zo'n oma te hebben!

Na Trampin' en Twelve, heb ik het gevoel dat ze toch vrij productief wil blijven (en ook weet wat ze wil/kan maken).

Een beetje groot publiek is daarbij wel van belang, omdat het van haar uit dan ook interessant blijft om te doen. En dat willen wij natuurlijk graag!

Moet ze natuurlijk niet met cd's van twee keer een uur met Poëzie aankomen, zoals recentelijk is gebeurd........

avatar van devel-hunt
5,0
Ondanks het feit dat Patti Smith er tegenwoordig uitziet alsof ze ieder moment op haar bezem weg kan vliegen, wordt haar muziek er alleen maar mooier en warmer op. Neem een nummer als mother rose of Ghandi, klasse plaat deze Trampin. Alleen jammer dat niemand het meer koopt, hoewel ik niet het idee heb dat Smith een artiest is die daar wakker van ligt.

avatar van barrett
4,0
Ja, idd de schoonheid van haar muziek komt meer en meer met dej jaren. Net als een goede wijn eignlijk

avatar van musician
5,0
Wie van Trampin' houdt, vind ook Twelve goed. Dus wie de een koopt, moet eigenlijk ook de ander kopen.

Al was het alleen maar om te voorkomen dat Patti Smith vel over been van haar bezemsteel naar beneden stort........................

avatar van devel-hunt
5,0
Van Twelve heb ik een een keer the Beatles cover within you, without you gehoord, erg goed en smaakvol gedaan, zeker gezien het feit dat het hier om een nummer gaat wat heel moeilijk te coveren is. Smith maakt er gewoon haar eigen nummer van, klasse artiest.

avatar van musician
5,0
Ik verhoog met een halfje, naar 5 sterren en een 10e plaats in mijn top 10.

Patti Smith geeft (waarschijnlijk ongewild) op Trampin' aan, de enige echte ware opvolger van Jim Morrison te zijn. De hoedster van de overlevering.

Ghandi en Radio Bagdad stammen 33 en 37 jaar na release rechtstreeks af van L.A. Woman en The End.

Een bijzondere vrouw.

Ik had beide dichters wel eens getrouwd willen zien, het zou gekund hebben. Het had op z'n minst héél aardige muziek opgeleverd.

Dat de overgebleven leden van The Doors Smith nooit als zangeres hebben gevraagd.

Yann Samsa
bertus99 schreef:
(quote)


Ik denk, Musician, dat Patti Smith mensen onder 45 niet meer zal aanspreken.


Niet waar! Als 15jarige kan ik je zeggen: Dit is een goed album die me zeer aanspreekt! Het bevat dan ook vele sterke elementen!
* Die diepe, sobere songs met een typische P. Smith sfeer.
* Die aparte vocal performances
* Tekstueel geladen met spiritualiteit/politiek/.. (te zien hoe je het interpreteerd)

avatar van musician
5,0
Ik ben blij het te horen!

Wat zijn eigenlijk je favoriete nummers?

Yann Samsa
musician schreef:
Ik ben blij het te horen!

Wat zijn eigenlijk je favoriete nummers?


Zoals de meesten zal dat wel radio Baghdad en Carthweels zijn.
Om de simpele redenen : Het zij gewoon de sterkste nummers op dit album.

Ben me nu wat meer aan het verdiepen in het album, dus het kan zijn dat mn favo songs nog kunnen veranderen.

Ik moet wel zeggen, ookal bevat het album sterke songs en was ik verbaasd hoe goed patti nog bij stem was (hoewel, zoals bij de meesten de dag van vandaag, zal er wel een computer aan de pas gekomen zijn om de valse noten uit te halen) , toch kent het album zwakke punten, met songs die veel herhalen/hetzelfde zijn.

4,5
Eén van de mooiste en voor iedereen toegangelijke cd van Patti. Er staan werkelijk schitterende nummers op, zoals Mother Rose, Trespasses (één van mijn favo's), Ghandi, My Blakean Year. Mijn absolute topper is Peaceable Kingdom. Bij de afsluiter Trampin', krijg ik telkens weer kippevel. Die "stem" begeleid door een piano, heel sober, heel mooi. Radio Baghdad is dan ook weer zo'n indrukwekkend statement nummer van Patti. Dit is echt één van de beste albums van Patti, zonder enige twijfel.

avatar van branswyck
4,0
bertus99 schreef:
(quote)


Ik denk, Musician, dat Patti Smith mensen onder 45 niet meer zal aanspreken. Haar glorietijd lag toch eind jaren 70. Daarna is haar werk wisselvallig geworden, Ook kwam er jaren lang niets uit. ze is een beroemdheid uit de wilde New Yorkse scene uit die tijd. Tegenwoordig is ze een lieve oma voor haar kleinkinderen, las ik laatst. Prima hoor, ik gun het haar van harte. Ben eigenlijk lange tijd bang geweest dat ze aan haar heroinegebruik zou bezwijken. Maar afgekickt en ook nog oma.....proficiat!
Haar recente platen zijn de moeite waard, maar het grote publiek kent haar naam niet meer en pfff....so what?


Ik mag hopen dat er hier en daar nog jongere mensen zijn die Patti aanspreken. Ik zelf ben 23 en een grote fan. Ze staat er gewoon! Zo'n iconische vrouw en toch zo'n down-to-earth persoonlijkheid.
Voor mij is ze allesinds een voorbeeld. Ik ben nochtans totaal niet into poëzie maar de manier waarop zij het brengt is gewoon top!

avatar van bertus99
4,0
Fijn te horen Branswijck. Duik er diep in en geniet, zou ik zeggen.

avatar van LucM
4,5
Een late Patti Smith en die bevalt mij zeer. Het klinkt wat minder agressief dan in haar beginperiode, wat meer ingetogener, soberder en is meer te klasseren onder singer-songwriters dan onder new wave waarin ze destijds werd gecatalogeerd. Maar haar zang heeft niets aan emotie en intensiteit ingeboet, de teksten zijn als vanouds poëtisch en spiritueel. Ik vind dit album zelfs wat beter dan die in haar beginperiode (en die vind ik ook al sterk), dit is een tijdloos album dat je blijft draaien. Haar recentste Banga wil ik ook horen, wat mij betreft mag ze gerust albums blijven uitbrengen.

avatar van musician
5,0
Zou ik zeker aanschaffen Luc, Banga is ouderwets geweldig.
Overigens, lager dan 4**** scoort Smith bij mij nooit, alles is het aanschaffen meer dan waard.
7 juli is ze in Paradiso (Amsterdam) ik kan haast niet wachten....

avatar van Twinpeaks
5,0
Het moest er maar eens van komen.Ik ben al jaren enorme liefhebber van Smith,maar erover schrijven vormde altijd een obstakel.Vraag me niet waarom,maar ik kan maar moeilijk op papier krijgen wat deze dame en haar muziek met mij doet.Er zijn periodes dat ik haar links laat en er zijn periodes dat ze niet vanuit mijn cd speler / draaitafel af te slaan is.Er is echter 1 album wat altijd in de nabijheid van mijn stereotoren bivakkeert en dat is Trampin' .

Het album wat nu 10 jaar oud is,heeft een soort van helende werking op mij.In "moeilijke " tijden trekt het album mij er altijd doorheen.Net zoals R.E.M. altijd heeft gedaan.Toevallig ook de samenwerkingen tussen deze twee worden zeer hoog gewaardeerd hier in huize Twinpeaks.

Ik kan een heel betoog af gaan steken over de songs hier,maar voor mij volstaat de zin:Alles klopt op deze plaat.Ik ga de plaat maar eens een welverdiende plek in mijn vrij rotsvaste top 10 geven,al weet ik nog niet wat hier voor moet gaan wijken.

avatar van musician
5,0
Helemaal mee eens!

Misschien is Trampin' inderdaad wel haar beste plaat ooit maar had het, om die status te kunnen krijgen, moeten zijn uitgebracht in 1976. 30 jaar later willen mensen daar niet snel meer aan.

Ik heb vandaag Banga weer eens gedraaid en om dat album nog wat op te leuken had ik zelf nog een exemplaar gemaakt met twee nummers van ..... Smith + REM . Past buitengewoon goed bij elkaar.

Misschien zou, nu REM uit elkaar is, een mooie samenwerking tot iets prachtigs kunnen leiden....

avatar van HansVon
4,5
Bestaat er een beter album van Patti ? Tell me !
Ik ben een inhaalslag aan het doen en draai dit album achter mekaar door. Wat een stem heeft ze!
En een stel muzikanten om d'r heen die wat kunnen. Elk nummer komt bij me binnen !
Heb net haar 2 laatste cd's besteld ter voorbereiding van Tivoli ?

avatar van Niek
De rustige nummers vind ik prachtig. Het ruigere rockwerk zint me niet. Jammer. Vind haar samenwerkingen met R.E.M. zo geweldig maar solo laat ik links liggen.

4,5
Op dit moment weer de platen van Patti Smith aan het beluisteren, want die moet ik eigenlijk wel van commentaar voorzien hier op MM als fan.
De eerste platen van Patti gingen wat langs me heen en pas eind jaren 70 begin 80 enige interesse gekregen. Vanuit New York ooit gestart in de tijd dat andere punk/new wave bands daar ook actief waren, denk aan Television, David Byrne met Talking Heads, Blondie die zorgden voor een New Yorkse underground scene. 30 jaar later, wat is nu 30 jaar?, was Blondie bezig met een come back plaat waren David Byrne en Television nog actief (de laatste in originele bezetting), maar Patti Smith de enige die al die jaren trouw gebleven was aan haarzelf en prachtige platen had gemaakt. Die platen waren wel wat onder te verdelen, eerst vier klassieke uit de jaren 70: het onvolprezen debuut "Horses", het duistere en dwarse 'Radio Ethiopia" en daarna de hitgevoelige albums 'Easter' en 'Wave'.
Dan komt een album wat apart gemaakt met echtgenoot Fred Smith 'Dream of Life' . Patti richt zich dan meer op de opvoeding en na het overlijden van man en broer komen weer een viertal albums. 'Gone Again' en 'Peace and noise' staan nadrukkelijk nog in de rouwverwerking, bij 'Guong Ho' wordt het zicht weer wat breder, de aandacht voor wereld en politiek komt terug en dat wordt zeker doorgetrokken bij dit album. Als eerste is het album uitgebracht op Columbia na jaren trouw te zijn geweest aan Arista en ze krijgt meer vrijheid voor de productie. De tweede reden is het beleid van Bush jr, waar Patti bijzonder kwaad over is. En dat is te horen, want de plaat met meer dan 1 uur is wat aan de aan de lange kant. Maar dat stoort absoluut niet. Normaal gesproken zijn de songs van Patti in te delen in 2 soorten , met melodie en zonder. De laatste zijn vaak lange nummers met daarin een declamerende zangeres, zeker op 'Horses' was dat baanbrekend. Op dit album ook 2 lange nummers waar de boodschap belangrijk is. 'Gandhi'en vooral 'Radio Baghdad' zijn van die gelaagde nummers waarbij zeker de laatste een woedend hoogtepunt is en Patti tekeer gaat tegen de president met zijn oorlogsspelletjes. Maar gelukkig zijn er ook wat mooie rustige nummers. Patti zingt beter dan ooit op deze plaat, het is natuurlijk en puur zonder allerlei overdubs en enkele nummers zijn zelfs live in de studio opgenomen. Na 30 jaar heeft Patti niets aan kracht ingeboet. Het lijkt meer op wijn die steeds beter wordt. En inspiratie bron voor onder andere P.J. Harvey. Ze eindigt met de negro spiritual uit de jaren 50 'Trampin', bekend van Marian Anderson.
Hier wordt wat geklaagd dat er zo weinig fans nog zijn, ik denk dat het meevalt. Voor flinke verkoop is een voortijdig heengaan altijd beter, ik denk dat Patti Smith dan verkoop cijfers zou hebben a la Jim Morrisson. Maar ik ben blij dat ze niet ten onder is gegaan aan drugs etcetera en nu als oma op naar kleinkinderen past. Maar op 57 jarige leeftijd zo'n bewonderenswaardige, relevante en belangrijke plaat te maken, petje af. Hierna maakt ze de cover plaat Twelve, die ik ook een warm hard toedraag.

avatar van luigifort
3,5
Cartwheels is mijn fave hier. De lange nummers vind ik wat minder

avatar van johan de witt
4,0
Cartwheels heb ik ook een sterretje bij staan hier.
Andere faves hier zijn Jubilee, My Blakean Year en Peaceable Kingdom. Mooi album weer!

avatar van Roxy6
Teacher schreef:
Op dit moment weer de platen van Patti Smith aan het beluisteren, want die moet ik eigenlijk wel van commentaar voorzien hier op MM als fan. .......

Hier wordt wat geklaagd dat er zo weinig fans nog zijn, ik denk dat het meevalt. Voor flinke verkoop is een voortijdig heengaan altijd beter, ik denk dat Patti Smith dan verkoop cijfers zou hebben a la Jim Morrisson. Maar ik ben blij dat ze niet ten onder is gegaan aan drugs etcetera en nu als oma op naar kleinkinderen past. Maar op 57 jarige leeftijd zo'n bewonderenswaardige, relevante en belangrijke plaat te maken, petje af. Hierna maakt ze de cover plaat Twelve, die ik ook een warm hard toedraag.


Mooi verhaal Teacher!

Ik volg Patti ook al lang. Haar begin werk kenmerkt zich door een zekere gedrevenheid, die zich uit in grandiose tracks als Because the night, Dancing barefoot... etc.die de tand des tijds zeer goed hebben doorstaan.

Haar album Dream of life vond ik bij de release een revelatie in die zin dat het een enorme positiviteit uitstraalde, People Have the Power, het prachtige Paths That Cross en het subtiele The Jackson song.
Heel veel heb ik dat album gedraaid en vanaf dat album heb ik al haar werk gekocht.

Op al de albums die volgenden staan Parels, vaak met een trieste aanleiding als grondslag.

Het coveralbum Twelve is inderdaad ook zeer de moeite waard: met een waanzinnig goede uitvoering van ~Dylan's Changing of the guards...

Een kleine correctie ten aanzien van Blondie: Die maakte hun come back album al in 1999 : et prachtige No Exit. Echter Deborah Harry heeft zowel solo Als in de twee Blondie periodes met grote regelmaat nieuw werk uitgebracht, als laatste wapenfeit in 2017 Pollinator en naar het schijnt werkt de groep momenteel aan de opvolger.

Maar het is zeker een feit dat Patti Smith bij meer jongere muziekliefhebbers niet genoeg onder de aandacht gebracht kan worden...

Gast
geplaatst: vandaag om 02:27 uur

geplaatst: vandaag om 02:27 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.