menu

David Bowie - The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars (1972)

Alternatieve titel: Ziggy Stardust

mijn stem
4,35 (1647)
1647 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: RCA

  1. Five Years (4:43)
  2. Soul Love (3:33)
  3. Moonage Daydream (4:39)
  4. Starman (4:13)
  5. It Ain't Easy (2:57)
  6. Lady Stardust (3:21)
  7. Star (2:46)
  8. Hang on to Yourself (2:38)
  9. Ziggy Stardust (3:13)
  10. Suffragette City (3:25)
  11. Rock 'N' Roll Suicide (2:58)
  12. John, I'm Only Dancing * (2:43)
  13. Velvet Goldmine * (3:09)
  14. Sweet Head * (4:14)
  15. Ziggy Stardust [Demo Version] * (2:35)
  16. Lady Stardust [Demo Version] * (3:35)
toon 5 bonustracks
totale tijdsduur: 38:26 (54:42)
zoeken in:
5,0
Dit is mijn favoriete David Bowie album. Deze man was zijn tijd ver vooruit

avatar van milesdavisjr
4,0
Het duurde enige tijd maar Ziggy maakt indruk. Five Years is een topper, de arrangementen, de aanzwellende sound, Bowie die steeds wanhopiger klinkt, een heerlijke track. Hoewel de tekst van het nummer heel ergens anders over gaat, mag het voor mij ook gaan over de periode tussen de release van het debuut en Ziggy. Daar zit exact 5 jaar tussen. Een periode waarin David zijn 'sound' probeert te vinden en dan met deze schijf komt. Soul Love blijft het niveau vasthouden. Wat een zelfverzekerdheid spreidt Bowie hier ten toon. Moonage Daydream ook al weer zo'n verdomd sterke track. Vermeldenswaardig is ook het gitaarwerk van Mick Ronson, ondanks dat het met name gaat om David, vind ik ook zijn stukken vermeldenswaardig. In Moonage Daydream vind ik hem weergaloos. Hoewel zeker niet slecht heb ik It Ain't Easy altijd net een slag minder gevonden, dat zit hem in het feit dat ik het repeterende refrein altijd wat vervelend heb gevonden. Gelukkig kan ik mijn hart weer ophalen met Lady Stardust, de combinatie van de haast laidback aandoende piano partijen, de variatie in Bowie's zanglijnen en de fraaie overgangen maken het wat mij betreft ook tot een klassieker in het oeuvre van de man. Star is aardig maar voelt voor mij altijd meer aan als een luchtig tussendoortje, wellicht was dat destijds ook wel de bedoeling. Het past goed in het geheel maar het is mij te vluchtig. Hang on to Yourself is rock 'n' roll in optima forma en is degelijk maar overtuigd mij ook niet volledig. De titelsong is weer zeer fraai, wederom afwisselende zanglijnen waar Bowie speelt met hoog en laag en de ontlading in het refrein, een te gek nummer. Suffragette City is uptempo en vormt wellicht de meest pakkende song op de schijf, er is weinig mis mee hoewel ook dit nummer wat mij betreft niet tot het betere songmateriaal behoort op Ziggy. De afsluiter kent ook weer een mooi arrangement, de blaasinstrumenten vormen een fraai detail in deze track, hoewel het 'schreeuwen' van Bowie tegen het einde een contrast vormt.
Kortom, een solide worp, een handvol ijzersterke nummers en Bowie lijkt zich eindelijk senang te voelen in deze samenstelling. De eerste helft van Ziggy zorgt voor rake klappen, even ben ik uit balans, het is jammer dat de echte knock-out uitblijft. Desalniettemin, een topper!

Tussenstand:

1. Ziggy Stardust
2. The Man Who Sold the World
3. Space Oddity
4. Hunky Dory
5. David Bowie

avatar van Robje1968
4,5
Een heerlijk en klassiek album van Bowie.
Een paar keer per jaar komt die uit mijn CD kast en kan er nog steeds goed van genieten.

avatar van Mr. Rock
4,5
Vrijwel foutloos album in de zin dat er eigenlijk nauwelijks zwakke songs op staan. Niet elk nummer doet me even veel; tracks als Star en Hang on to Yourself gaan in redelijk neutrale gemoedstoestand voorbij, al is er niets mis mee. Maar veel andere tracks grijpen je echt bij de keel. Het sterk opgebouwde Five Years gaat door merg en been, net als Lady Stardust. En wat te denken van Rock 'N' Roll Suicide, dat eindigt met die wanhopig schreeuwzingende Bowie. Suffragette City rockt heerlijk en die synthesizer die er op het eind bij komt maakt 'm helemaal af, wat een wereldtrack. It Ain't Easy is het enige echte minpuntje en ook een beetje misplaatst, zo'n cover op een conceptalbum.

avatar van Juul1998B
5,0
Nu inmiddels ook een plekje gekregen in mijn top 10. David Bowie weet met dit album de gevoelige snaar te raken en weet daarbij heel veel indruk op mij te maken.
Er zitten geen slechte tot matige nummers bij, het hoge niveau wordt eigenlijk steeds aangehouden.
Five years is toch een pareltje om mee te beginnen zeg...
En wat te denken van Moonage daydream, lady stardust.. Poe.
Veel afwisselende zanglijnen maken dat dit ook Bowie's meest consistente album is.

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
Opmerkelijk toch hoe fris dit album ook een halve eeuw later nog klinkt: hard, helder, warm en qua sound perfect in balans met de zang en de karakteristieke gitaar van Mick Ronson op de voorgrond, maar met drums, bas, sax en strijkers die net zo vaak een hoofdrol opeisen. Ook een heel aparte mix van oud en nieuw, met aan de traditionele kant de piano die eerder als een tingel-tangel-piano dan als een warme vleugel klinkt (maar die op Star opeens een Jerry Lee Lewis-hamerpiano wordt), de twaalfsnarige akoestische gitaar, de doo-wop-achtige koortjes, de reverb-gitaar van Rock 'n' roll suicide, het typische glam-ritme van bijvoorbeeld Hang on to yourself, de puntige gitaarsolo's, de klassieke songstructuren, en bovenal de vele poppy en zeer goed meezingbare (zeg maar meebrulbare) teksten die ook nog eens goed "bekken".
        Maar aan de kant van het nieuwe en nooit gehoorde zijn daar het hele concept (ook al is dat dan achteraf verzonnen c.q. om de songs heen gebreid), de suggestieve teksten die een historische achtergrond voor het personage Ziggy impliceren die er misschien wel helemaal niet is (ondanks de bekende historische voorbeelden van The Legendary Stardust Cowboy, Vince Taylor en, vooruit, Iggy Pop), de dystopische elementen, het idee van de alien op aarde, de fluïde seksualiteit van Ziggy, en bovenal de "otherwordliness" van Bowie en de fantastisch uitgedoste Spiders.
        En het grootste wonder: zoals Bowie zelf zei, "I wasn't at all surprised Ziggy Stardust made my career. I packaged a totally credible plastic rock star – much better than any sort of Monkees fabrication. My plastic rocker was much more plastic than anybody's." En toch slaagt hij erin om midden in die science-fiction-achtige fantasie de luisteraar werkelijke wanhoop te laten ervaren, want Five years en Rock 'n' roll suicide zullen bijna niemand die met dit album meegaat onberoerd laten.
        In 1978 was ik met een vriend voor het eerst van mijn leven in Londen, en toen we op een avond door de stad dwaalden keek hij opeens een zijstraat in en zei: "Hee!" Nog altijd heb ik een foto van hem onder het gele bordje "K. WEST". Vandaag de dag weet iedereen dat dat in Heddon Street is dankzij talloze boeken, artikelen en sites waarop al die informatie vrijelijk beschikbaar is, maar indertijd was het een kleine sensatie om opeens die bijna sacrale plek zomaar in het wild tegen te komen. Mooie herinnering, prachtige plaat.

avatar van RonaldjK
3,5
geplaatst:
Het eerste album dat ik ooit kocht was David Bowies Low. Op cassette, want deze piepjonge liefhebber van hitparademuziek had nog geen platenspeler. Lezend in de Popencylopedie van Oor leerde ik niet veel later over zijn vorige albums én zijn invloed. Regelmatig typeerde men deze creatieve duizendpoot in één woord: kameleon.
Toch zou het nog vele jaren duren voordat ik Starman van dit The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars hoorde; werd dat niet op de Nederlandse radio gedraaid??

Ik kom hier omdat ik de invloeden op / inspiraties voor / voorlopers van new wave aan het uitzoeken ben. Anders gezegd: toen in 1977 de punk- en newwaverevolte losbrak, kwamen vervolgens interviews met de nieuwe namen en analyses door het popjournalistiek. Informatie die ik vanaf '79 als een spons opzoog. De namen die steevast opdoken als inspiratiebronnen: Velvet Underground/Lou Reed, The Stooges/Iggy Pop, Roxy Music en David Bowie.
De voorbije week ontdekte ik dat het debuut van Roxy Music op exact dezelfde dag verscheen als deze Bowie: 16 juni 1972. Dat moet voor menigeen een fantastische muziekzomer zijn geweest!

Opvallend is dat op Ziggy Stardust sprake is van een overzichtelijke viermansgroep: gitarist Mick Ronson, wiens bijdrage aan deze en andere Bowies moeilijk kan worden overschat; Trevor Bolder die later bij Uriah Heep landde en tot zijn spijt na 1973 nooit meer met Bowie musiceerde; plus drummer Michael "Woody" Woodmansan. Voor de blazers en toetsen die af en toe opduiken werden gastmuzikanten gevraagd.
Wat eveneens opvalt is dat de kameleon zijn stem anders gebruikt dan vijf jaar later op mijn instapplaat Low. Hij zingt hoger. Het maakt de sfeer optimistischer en lichter dan in '77.

Klinkt hier al muziek die qua stijl vergelijkbaar is met de relatief eenvoudige maar energieke new wave? Tweemaal en wel op kant 2: in Hang on to Yourself en Suffragette City. De laatste verscheen in 1976 op single bij verzamelplaat Changesonebowie en miste de hitlijsten.
Maar imago, artistieke vrijheid, de veelkleurigheid in muziek én kleding, plus onvoorspelbaarheid maken Bowies invloed op dat genre veel groter. Wat dat betreft had ik ook enkele van zijn daaropvolgende platen kunnen kiezen: Aladdin Sane ('73), het stevige coveralbum Pin-ups (eveneens uit '73), Diamond Dogs ('74) en Station to Station ('76).
Pin-ups is daarbij extra interessant omdat je hier Bowies favorieten uit voorbije dagen hoort, zoals ik nu invloeden op de navolgende generatie langsreis. Op Diamond Dogs hoor ik voor het eerst dat Bowie veel gebruik maakt van een lager register van zijn stem, zoals op mijn geliefde Low.
De blue-eyed soul van Young Americans (1975) was bovendien invloedrijk voor een navolgende groep nieuwe namen, zoals Duran Duran en Spandau Ballet.

Ziggy Stardust is een album dat de sfeer van rock op akoestische basis bevat, in combinatie met elektrische en experimentele art- en glamrock. Het is gevarieerd en dat ik soms een voorafschaduwing van new wave hoor is uiteraard alleen maar wijsheid (?) achteraf. Had ik dit album als jonge tiener gehoord, dan was het waarschijnlijk mijn favoriete Bowie geweest. Nu echter is dat Low, waarvan de donkerte, mystiek en vocale kunststukjes alsmede de samenwerking met Brian Eno in mijn genen zijn gegrift.

Ik kwam hier vanaf het debuut van The Tubes en reis verder naar een onbekende groep aan de vooravond van punk en new wave. The Count Bishops brachten in 1975 de EP Speedball uit, felle pubrock als voorbode van wat komen zou.

Gast
geplaatst: vandaag om 15:51 uur

geplaatst: vandaag om 15:51 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.