menu

Status Quo - Riffs (2003)

mijn stem
2,68 (14)
14 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Universal

  1. Caroline (4:54)
  2. I Fought the Law (3:04)
  3. Born to Be Wild (4:31)
  4. Takin' Care of Business (5:07)
  5. Wild One (3:47)
  6. On the Road Again (5:23)
  7. Tobacco Road (2:39)
  8. Centerfold (3:48)
  9. All Day and All of the Night (2:29)
  10. Don't Bring Me Down (3:57)
  11. Junior's Wailing (3:28)
  12. Pump It Up (3:30)
  13. Down the Dustpipe [2002 Version] (2:23)
  14. Whatever You Want [2002 Version] (4:32)
  15. Rockin' All over the World [2002 Version] (3:51)
totale tijdsduur: 57:23
zoeken in:
Martyn8
Een in 2003 uitgebrachte coverplaat van Status Quo met nummers die ze eerder al speelden maar inmiddels in vernieuwde uitvoeringen zijn uitgebracht waaronder een cover van Bachman Turner Overdrive, een track waar ik meen 'Rhino' voor het eerst een nummer zingt en een remix van Whatever You Want uit 2003. Jammer is wel dat men de losse single You'll Come Round die alleen op de verzamelaar XS All Areas staat niet hierop heeft opgenomen. Anniversary Waltz Part I, Anniversary Waltz Part II en de Roadhouse Medley hadden er ook nog bij gekund maar dat is op zich nog niet eens zo van belang.

Ik heb 31 platen van de Quo en om nou een verzamelaar van bijna 22 euro aan te schaffen voor 1 single ging me op het moment een beetje te ver. Toch zouden ze voor de fans die net als ik alles willen hebben een maxisingle uit kunnen brengen met de 4 ontbrekende nummers. Trouwens, misschien dat iemand die vraag voor mij kan beantwoorden; Weet iemand of Antique Angelina (60's nummer) die op een Best Of-plaat staat hetzelfde nummer en dezelfde versie is als Antique Angelique op Spare Parts (track 4) uit 1969?

3,5
Als Quo-fan van het eerste uur (1971)- ik ben niet van de cover-albums, al heeft deze plaat wel de beste Quo-titel ooit. Wel met lekkere nummers, maar het eigen swerk gaat boven alles.

avatar van vielip
1,5
Een baggerplaat eerste klas! Wat een rommel staat hier op zeg, niet te geloven! Ik ben een Quo fan maar begin de laatste jaren steeds meer in te zien dat ze de laatste jaren wel erg veel matig materiaal op de markt hebben gebracht. Dit is misschien wel het dieptepunt!

avatar van B.Robertson
Als je net Don't Stop hebt gehoord valt het in eerste instantie op dat het weer (hard)rock is. Maar na een paar minuten vraag je je af wat dit nou weer voor plaat zal worden.
De piano-oefeningen van A.Bown in Caroline zijn irritant, en daarna komen de eerste zwakke covers. Je krijgt de indruk dat Parfitt & Rossi voor de hobby een plaatje opnemen. Het vierde nummer, Takin' Care of Business, is overigens zo gek nog niet. Wild One is echter weer niveau Don't Stop. En op dat peil gaat het helaas nog even voort. Niets is mooi en ook Juniors Wailing doet oude tijden niet herleven.
Down the Dustpipe klinkt nog wel aardig, al blijft het achter bij de oude versie.
Al met al amper beter te verteren als Don't Stop en lang geen Famous in the Last Century; ook geen hoogvlieger die laatste, maar voor mij tenminste nog een voldoende waard.

avatar van vielip
1,5
Dit album moesten ze destijds van de platenmaatschappij opnemen omdat die geen brood zag in het destijds nieuwe album Heavy traffic. Een nieuw coveralbum (Riffs dus) moest de verkoop naar een acceptabel niveau brengen. Toen HT echter een onverwacht (verkoop) succes bleek te zijn, werd de release van dit album een jaar opgeschoven. De band was er inmiddels allang klaar mee en wou dit album eigenlijk helemaal niet op de markt gooien. Tijdens de tour van dit album werd er dan ook geen nummer van gespeeld. Op de opnieuw opgenomen Quo nummers na dan maar die tel ik niet mee.

avatar van kaztor
acjmjansen schreef:
al heeft deze plaat wel de beste Quo-titel ooit.


Ja, en het komt zeker ook erg geloofwaardig over...

avatar van RonaldjK
2,5
Na de opnamen van Heavy Traffic volgden meteen die voor Riffs, een album afgedwongen door Universal bij het nieuwe platencontract. Hun vorige coveralbums verkochten immers ook goed, was de redenering bij de mannen-in-pak. Het was dus een "moetje". In de autobiografie 'I Talk Too Much' (2019) van Francis Rossi wordt Riffs zelfs niet genoemd.
De Rossi/Parfitt bandbiografie 'XS All Areas' (2004) doet dat wél. Rossi op p. 309-310: "...we'd actually begun recording Heavy Traffic [when] someone of Universal above (...) decided they would also like an album of cover versions. (...) I went ballistic. I really thought we'd finally left that all behind us. (...) But I got over it."
Parfitt in hetzelfde boek (p. 360): "(...) they made it clear it was a dealbreaker. (...) We agreed to it in the end, though, because this band has to go on (...)."

Toen Heavy Traffic verrassend goed verkocht, waren de mannen Riffs bijna vergeten totdat het zestien maanden later alsnog verscheen. In november 2003 startte de advertentiecampagne en Parfitt liet tevreden optekenen: "It (...) didn't do half as well in the shops in 2003 as Heavy Traffic. (...) To us we had finally proved the point."
Oftewel: Quo moet eigen materiaal opnemen. Dat blijkt nota bene op Riffs zelf. Ik heb het album indertijd compleet gemist, kwam/kom het nooit in platenzaken tegen en ontdekte pas in 2010 het bestaan ervan, waarbij ik eerst aannam dat het best-of-Quo-nummer-999 was.

Het eerste wat opvalt is dat de lettering op de hoes dezelfde is als op Heavy Traffic. Achterop het cd-doosje staat een dame van het blonde soort waar Parfitt zo dol op was, eentje die moet doen vergeten dat de uitvoerenden minder knap waren.
Hoe slaan die kerels zich door de covers heen? Parfitts slaggitaar zit gelukkig prominent in de mix. Nieuwe drummer Matt Letley mept net als op Heavy Traffic rake slagen, ongetwijfeld doordat hij maar liefst achttien maanden met de groep had getourd om Famous in the Last Century te promoten.
Maar ja, covers... Slechts bij Wild One (dat lijkt op de versie van Iggy Pop maar oorspronkelijk van Australiër Johnny O'Keefe uit 1958) en All Day and All of the Night (The Kinks) veer ik op, bij de laatste vooral vanwege Rossi's gitaarsolo.
Geinig dat John Edwards Centerfold (J. Geils Band) zingt, voor het eerst sinds Alan Lancaster de groep verliet horen we een Quobassist op zang. Als cover echter niet boeiend. Verrassend dat ze Pump it Up doen, uit de newwavedagen van Elvis Costello. Of het Quo past? Nee.

Interessant is dat er vijf eigen nummers worden gedaan: Caroline voegt niets toe; leuk is het om de uit de vroege jaren '70 stammende Junior's Waling en vooral Down the Dustpipe in 2002-jasjes te horen. Uit de tweede helft van de jaren '70 stammen Whatever You Want en Rockin' All over the World; wat mij betreft platgetreden, ook in deze versies.

Het vonnis. Drie goede nummers waarbij twee van eigen hand en een lekkere solo bij de Kinkscover; dit in een productie van Mike Paxman die steviger is dan de vorige coverplaatjes. Als er dan toch moet worden gecoverd, gaat mijn voorkeur uit naar deze. Tweeëneenhalve ster, wat een ster meer is dan de twee vorige coverplaten samen.

Een kleine twee jaar later verscheen The Party Ain't Over Yet. Hierop gelukkig eigen materiaal.

Gast
geplaatst: vandaag om 02:09 uur

geplaatst: vandaag om 02:09 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.