menu

Robert Plant - Shaken 'N' Stirred (1985)

mijn stem
2,62 (56)
56 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Es Paranza

  1. Hip to Hoo (4:51)
  2. Kallalou Kallalou (4:19)
  3. Too Loud (4:10)
  4. Trouble Your Money (4:15)
  5. Pink and Black (3:47)
  6. Little by Little (4:46)
  7. Doo Doo a Do Do (5:11)
  8. Easily Lead (4:39)
  9. Sixes and Sevens (6:01)
  10. Little by Little [Remixed Long Version] * (5:12)
toon 1 bonustrack
totale tijdsduur: 41:59 (47:11)
zoeken in:
avatar van Lupin
2,0
Iedere grote artiest heeft wel eens een off-day. Op deze dag is Plant de studio in gedoken. Wat we horen zijn synthesizer liedjes met veel achtergrondkoortjes en een nogal luchtige sound. Met nummers als "Trouble your Money" en "Easily Lead" hoor je dat er goede songs in zijn verborgen die er gewoon niet uit komen. Het meeste op dit album komt niet uit de - denk aan de hoes - verf. "Sixes and Sevens" is wel goed en "Little by Little" is zelfs heel mooi. Maar het is te mager voor een muzikant van zijn kaliber.

avatar van Rinus
2,5
Met deze plaat heb ik behoorlijke moeite. kant 1(tot en met track 4) vind ik behoorlijk onevenwichtig, kant 2 is van een beduidend hoger niveau, vooral door Litlle by little, dat voor mij het hoogtepunt van het album is. Op vinyl.

Stijn_Slayer
Wel een schitterende hoes..

derkrijks
Vind de beoordelingen voor dit album nogal laag, maar smaken verschillen tenslotte. Little By Little vind ik het mooiste nummer.

Stijn_Slayer
Zo heel erg slecht is deze inderdaad niet. De eerste twee nummers vind ik zelfs best aardig.

De productie is vooral het probleem hier, het klinkt zo ingeblikt. De synthesizer opmerking verdient wat nuancering, het is geen plaat als Landing on Water. Gewoon iets plastischer dan Plant's debuut.

'Little By Little' vind ik trouwens echt geen bijzonder nummer. Voor Robert Plant's doen zit dit nog ver onder de middenmoot.

Alleen 'Too Loud' valt onder de categorie pure zooi.

sugartummy
volgens mij moet je dit album in z'n geheel beluisteren en beoordelen, niet per afzonderlijk nummer, dan vallen de puzzelstukjes redelijk in elkaar. avontuurlijk? ja. goed gespeeld en gezongen (vrouwelijke achtergrondzang)?ja .totaal bevredigend? nee. oké, toch de beste afzonderlijke nummers dan:pink and black, little by little, maar vooral het prachtige sixes and sevens.

avatar van Dibbel
2,5
Nee, een niet heel bijzonder album dit.
Het zal wel in de tijd- of vooral geluidsgeest passen van de midden jaren 80, maar mij pakt hij er niet echt mee.
Dat komt vooral door het klinische geluid, maar zeker ook door mindere songs.
Too Loud is helemaal niks (zelfs niet voor in de disco toen) en Hip To Hoo en Kallalou willen bij mij ook maar niet blijven hangen net zo min als Easily Lead.
Wel mooi zijn Little by Little en Sixes and Sevens, beiden rustige nummers. Pink And Black wat met drums begint ala My Sharona kan er ook nog mee door en Doo Doo A Doo met zijn pompende baswerk ook.
Het reggae-achtige Trouble Your Money is dan weer een stapje minder.

Waarschijnlijk het minste album uit de catalogus van deze wereldzanger.
Gelukkig zou hij later weer wat sterker terugkomen.
Op vinyl.

avatar van Madjack71
..pff niet echt een fijn begin bij dit wel heer erg blikkerige jaren tachtig product. 1985 stond er ook bekend om, maar zelfs een productie van Stock, Aitken & Waterman had soms nog wel wat flair. Daarbij is ook Phil Collins debet aan die met zijn harde specifieke drumstijl zeer van invloed was destijds. Bij vlagen wanneer het wat rustiger wordt en de overdaad aan productie wat meer op de achtergrond staat, komt er nog wel wat aangenaams naar voren, maar te weinig om dit album naar mijn smaak te redden.

avatar van musician
3,0
Als er wel eens een tegenvallend album is gemaakt, wil het wel eens gebeuren dat er een voorwoord komt in het begeleidende boekje bij een remaster. Alsof er aangevoeld wordt dat er wel eens een kleine toelichting moet worden gegeven.

Plant in 2006: "It was important to get away from the standard idea of rock. It's the feel of the time, it's the adventure of music at the time and the adventure of the technology. This is the 80's."

Met andere woorden, hij moest mee met de tijd en de technologie en daarom klinkt de productie zo afschuwelijk en is er aan de songs te weinig tijd en aandacht besteed. Hij werkte op zijn derde solo album voor de derde keer met gitarist Robbie Blunt en de chemie tussen beiden is inmiddels wel verdwenen. Blunt was met de eveneens voor de derde keer aanwezige keyboardspeler Jezz Woodroffe ook verantwoordelijk voor veel composities op Shaken 'n stirred en de inspiratie is op.

Als je door de verschrikkelijke productie en instrumentatie heen prikt, kom je bij de magere songs een aantal interessante momenten tegen, soms een aardige vondst of refrein. Ik vind de afsluiting met Easily lead en Sixes and Sevens dan nog goed te hebben.

Maar Plant had van mij zijn afkomst niet hoeven verloochenen om zich in de jaren '80 als trend te kunnen manifesteren. Laten we eerlijk zijn, de jeugd in 1985 zocht hem toch al niet op, deze albums kwamen alleen bij zijn oude Led Zeppelin volgelingen terecht.

De lange extra versie van Little by Little is nog een kleine aanwinst te noemen, het is ook zeker niet het slechtste nummer van de cd.

Stijn_Slayer
En toch heeft deze nog goud gehaald. Now and Zen zelfs drie keer platinum in Amerika. Qua producties was er toch een beetje een kwestie van collectieve wansmaak in de jaren 80.

Ik vraag me af wat Plant destijds dacht bij het terugluisteren van zijn album. Hoe kan zo'n man daar nou volledig achter staan? Net als Neil Young bij Landing on Water. Je verwacht toch dat hij razend wordt en de opnames ritueel verbrand?

avatar van musician
3,0
Tja, dan moet je je gaan afvragen of er veel artiesten bereid zijn of ze hun eigen (oude) werk te bekritiseren.
Young en Plant lijken mij niet de types daar aan te beginnen

2,0
Eén van de slechtse platen van de jaren 80? Kan je bijna niet voorstellen dat deze man een (terechte) legende is.
Echt dramatisch

avatar van spinout
3,5
musician schreef:
Tja, dan moet je je gaan afvragen of er veel artiesten bereid zijn of ze hun eigen (oude) werk te bekritiseren.
Young en Plant lijken mij niet de types daar aan te beginnen

Ik heb ooit in een interview Plant " horen "verontschuldigen voor zijn jaren 80 werk. Dat had hij voor mij niet hoeven doen. Dit is een mooi, maar apart album. Pas nog op Spotify beluisterd, waarbij opvalt, zoals musician ook al opmerkt, dat Little by little langer duurt als op de originele LP. Ik kocht toen standaard nog elk nieuw album van Plant; nu niet meer.

avatar van musician
3,0
En dat is jammer, want vanaf halverwege de jaren '90 tot nu aan toe is Robert Plant over het algemeen buitengewoon aardig op dreef!

avatar van LucM
2,0
Dit vind ik ook het zwakste album van Robert Plant, niet alleen door de slechte blikkerige productie met dichtsmerende synths en syndrums die typisch was voor die tijd, maar ook door de composities die ondermaats zijn voor zijn doen (enkel Little by Little en Sixes and Sevens ontstijgen de middelmaat). Zijn zang is natuurlijk een pluspunt maar redt dit album niet van een onvoldoende. Net als de meeste artiesten bakte Robert Plant tussen 1985 en 1988 er weinig van.

avatar van lennon
3,0
Als deze plaat vol had gestaan met Songs als little by little en trouble your money was er niks mis geweest met de plaat.

De misser zit 'm in het nu gedateerde eighties soundje. Een nummer als too loud is gewoon echt nog geen b-kant waard op een single. Wat is dat slecht zeg.
Over t algemeen is het stemgeluid van Plant wel interessant genoeg om de plaat uit te luisteren.

Natuurlijk is dit niet het niveau LZ maar daar was hij ook vrij duidelijk in. Dat wilde hij niet , en nog steeds niet.

Doordat t zo afwijkt maar men de vergelijking wel blijft maken valt dit wat tegen....maar zo slecht is t eigenlijk ook allemaal niet. We weten alleen wat de man heeft gedaan....en dan verliest deze plaat alle wedstrijden.

Nog even een lans breken voor de bas partij op doo doo a do do (wat een verschrikkelijke titel, maar best een ok track)

avatar van iggy
2,5
Deze komt mij veel en veel te geforceerd over. Nu klinken zijn eerste 2 platen al behoorlijk eighties achtig. Maar op deze vindt Plant het blijkbaar nodig om er nog een behoorlijke schep bovenop te doen. Plus dat zijn nummers vaak ook niet het gewenste nivo halen.
De drie maanden reheasals voorafgaand van deze plaat waren een nachtmerrie volgens gitarist Robbie Blunt. Plant zocht naar een nieuwe sound en ging blijkbaar ver om die uit zijn muzikanten te krijgen.
Die nieuwe sound is er dan weliswaar. Maar erg aantrekkelijk klinkt het niet.
Trouble Your Money en Sixes and Seven zijn mijn favorieten tracks op deze plaat.

Overgens zijn zijn twee volgende platen ook al niet erg sterk te noemen. Plant zat best wel in een wakje rond deze tijd. Pas op Fate of Nation zat hij weer op zijn gebruikelijke nivo. Maar da's mijn persoonlijke mening.

Gast
geplaatst: vandaag om 20:28 uur

geplaatst: vandaag om 20:28 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.