menu

PJ Harvey - Dry (1992)

mijn stem
3,83 (265)
265 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Too Pure

  1. Oh My Lover (4:02)
  2. O Stella (2:30)
  3. Dress (3:18)
  4. Victory (3:15)
  5. Happy and Bleeding (4:51)
  6. Sheela-Na-Gig (3:10)
  7. Hair (3:47)
  8. Joe (2:33)
  9. Plants and Rags (4:09)
  10. Fountain (3:53)
  11. Water (4:33)
totale tijdsduur: 40:01
zoeken in:
4,5
42
Wat een heerlijk duistere plaat is dit toch. Een van mijn favoriete debuutalbums.

avatar van Albert Filth
4,0
Lekker hoor! Lekker rauw, zonder poespas en gewoon echt! Zo hoor je ze zelden!

avatar van pjh1967
PJ Harvey op haar best (alleen cd "Rid Of Me" overtreft deze). Zwoel, sexy, ruig, geil....... een perfect album. 4.5*

avatar van ariedirk
5,0
ik vind rid of me een stuk minder dan deze plaat, wat steve albini bij veel platen wel lukt is hem bij rid of me niet gelukt.

het debuut van pj beloofde veel goeds, maar pas toen ze het over een andere boeg gooide met to bring you my love kwam die belofte uit.
ook latere platen zijn erg goed, maar voor mij blijft dit een onovertroffen meesterwerk en dat voor minder dan 5000 pond, waarschijnlijk heeft dat voor de magie van dit album gezorgd

avatar van mic
5,0
mic
ariedirk schreef:
ik vind rid of me een stuk minder dan deze plaat, wat steve albini bij veel platen wel lukt is hem bij rid of me niet gelukt.


Ja, inderdaad. Vind zelfs de 4-track demos beter.

Over Dry kan ik kort zijn...super, met bijna alleen maar geweldige nummers.

Thijssie024
Ik luister al een tijdje naar PJ Harvey maar laatst vroeg ik me af waarom ik haar debut eigenlijk niet had, dus maar even aangeschaft. De eerste impressie is erg sterk, de sound bevalt me nu al beter dan Rid Of Me. Fountain en Hair blijven nog niet helemaal hangen, maar de rest van Dry staat als een huis met een rafelig punk/rock sfeertje en Harvey's nietsverhullende stem.

avatar van Hendrix4live
Goed debuut. Is een tijdje geleden dat ik deze beluisterd heb. Moet er toch maar eens op stemmen.

avatar van Near
4,0
Die laatste 3 nummers.... holy.. f*cking.. shit..

Ik heb nooit veel met PJ Harvey gehad: noch 'Stories', noch 'To Bring You My Love' kon me écht bekoren - niet dat ik het slecht vond, het liet me gewoon koud. Bijgevolg heb ik Polly een tijdlang verwaarloosd - maar dat zal ik geweten hebben! Zowel deze als 'Rid of Me' hebben me volledig in hun ban; wát een vrouw, wát een kracht, wát een teksten.

Alhoewel 'Rid of Me' (voornamelijk door Albini's productie) een heerlijke opdoffer is die nog dagenlang blijft nazinderen, prefereer ik vooralsnog deze. Hij is een stuk subtieler dan de opvolger, en daardoor net dat tikkeltje spannender.

Of deze vrouw mijn hart volledig veroverd heeft hangt nog een beetje af van mijn oordeel van haar latere werk na enkele herkansingen, maar het zit er dik in dat ze binnenkort wordt bijgezet in mijn eigen kleine pantheon .

avatar van Stalin
Voor de liefhebbers van Dry en Rid Of Me is het album Jungle Queen een aanrader.

Demo's van beide albums plus de beperkt uitgebrachte Demonstration.

Grooveshark

edit: wacht eens even... Dit is de juiste link naar Demonstration.

avatar van deric raven
4,0
PJ Harvey wist mij op Pinkpop nog niet te boeien.
Blijkbaar vond ik het in 1992 op dat tijdstip belangrijker om op zoek te gaan naar iets te eten, en daarvan heb ik achteraf wel spijt.
Als je nagaat hoeveel maanden je in een mensenleven besteed aan het naar binnen werken van voedsel, terwijl ik niet de moeite nam om eventjes die, wat zou het zijn, drie kwartier, de tijd nam voor dit fragiel ogende kleine meisje op het podium.
De enige keer namelijk dat ik haar live heb gezien.
Niet wetende dat PJ Harvey zich later als podiumbeest zou ontwikkelen.
En als ik nu de opnames terug kijk, moet ik tot de conclusie komen, dat ze hier absoluut nog niet de uitstraling had van de diva, welke ze wel degelijk zou worden.
De uitvoering van Dress is gewoontjes, zonder de sensualiteit die ze bij latere live opnames zeker in haar uitvoeringen kan leggen.
Dus ik begrijp mijn keuze enigszins wel.
En tussen het hardere gitaargeweld van Pearl Jam, The Cult en Soundgarden aan de ene kant, en iconen als David Byrne en Lou Reed valt ze bijna niet op.
Ja, op het eind van het concert liep ik wel naar voren, niet voor Polly Jean, maar meer om als Limburger mee te springen op Rowwen Hèze.

Toch is Dry een sterk debuut.
Schuchter, en op de achtergrond gemixt komt de zang invallen bij Oh My Lover.
Onzekerheid en twijfel zijn de woorden die in mij op komen.
Bijna huilend wordt het afscheid van een vreemd gaande geliefde bezongen.
Och, Henry Lee, haar wraak zal jaren later zoet zijn.
De uitvoering van Dress op Dry is ook stukken wanhopiger, en sterker dan de toch wel softe Pinkpop uitvoering.
Hier hoor je de waanzin wel terug, en zou ze zich prima staande kunnen houden langs een Eddie Vedder of Lou Reed.
De baspartijen op Victory hebben dat slepende van Soundgarden, ik vind ze zelfs behoorlijk op die van Jesus Christ Pose lijken.
Toch blijft PJ Harvey op Dry beschaafd en netjes klinken.
De meeste ophef kwam door de achterkant van de albumhoes, waarop een foto te zien was van haar ontblote borsten.
Foei toch!

avatar van Cor
4,0
Cor
Rauw en met een no-nonsense punkattitude presenteert PJ Harvey zich aan de wereld. Ik vind haar huidige geluid gelaagder en volwassener, maar als je zo'n ongecompliceerd en pakkend debuut de wereld in slingert, dan show je je talent.
Fijne rockplaat.

4,5
PJ is natuurlijk veel rauwer en directer dan die Grunge meuk, hoewel ze natuurlijk wel ook een poseur is.
By far mijn favoriete artieste.
Heb al haar platen op vinyl waarvan Dry misschien wel de meest bijzondere is omdat ik de dubbel lp versie heb met de Dry demo's, die zijn misschien nog wel mooier dan de latere versies die op de "normale" lp/cd zijn gekomen. Vooral Stella en Water zijn magistraal in de demo variant.

Maar ook de gewone plaat is natuurlijk magnifiek, nummers als Sheela, Stella, Dress, Oh my lover zo prachtig. Een wonderwoman

avatar van aERodynamIC
4,0
Grootfaas schreef:
omdat ik de dubbel lp versie heb met de Dry demo's, die zijn misschien nog wel mooier dan de latere versies die op de "normale" lp/cd zijn gekomen.

Ah, volgens mij heb ik die vanavond nog voorbij zien komen op een foto

4,5
aERodynamIC schreef:
(quote)

Ah, volgens mij heb ik die vanavond nog voorbij zien komen op een foto


Ha ja juist omdat ik de foto zag dacht ik moet weer 's die demo's draaien, klinkt ook nog s geweldig dat vinyl! (:

Arbeidsdeskundige
Dit is een voortreffelijk debuutalbum van de godin van de rock. Duister en rauw.

avatar van dominicano fonso
4,0
Een goed debuut van Pj Harey.

avatar van erwinz
4,5
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: PJ Harvey - Dry (1992) - dekrentenuitdepop.blogspot.com

PJ Harvey - Dry (1992)
PJ Harvey heeft inmiddels tien reguliere albums op haar naam staan en ze zijn allemaal even bijzonder, maar als ik moet kiezen, kies ik voor het ruwe, intense en zeer persoonlijke Dry, haar debuutalbum uit 1992

Polly Jean Harvey dook in 1992 op als PJ Harvey en imponeerde onmiddellijk met het prachtige Dry. Het is een ruw en intens album zonder poespas. De Britse muzikante heeft in de meeste tracks genoeg aan gitaar, bas en drums en kiest voor het indie rockgeluid dat gemeengoed was in de jaren 90. Dry werd een bijzonder album door de bijzonder intense en emotievolle zang van de Britse muzikante en haar persoonlijke en vaak wat donkere teksten. Dry is een ruw en ongepolijst album, maar de talenten van PJ Harvey komen keer op keer aan de oppervlakte. In kwalitatief opzicht is het misschien niet het beste PJ Harvey album, maar wat komt het hard aan. Ook na al die jaren nog keer op keer.

PJ Harvey gaf vorige maand twee bijzonder indrukwekkende concerten in het Amsterdamse Paradiso. Tijdens deze concerten speelde ze haar eerder dit jaar verschenen album I Inside The Old Year Dying van kop tot staart, waarna een fraaie dwarsdoorsnede uit haar oeuvre volgde. Het is een prachtig en bovendien zeer veelzijdig oeuvre met meerdere albums die het predicaat klassieker inmiddels ruimschoots verdienen.

Door deze veelzijdigheid en de hoge kwaliteit van de albums is het lastig kiezen binnen het oeuvre van de Britse muzikante, al springen Bring You My Love uit 1995, Stories From The City, Stories From The Sea uit 2000 en Let England Shake uit 2011 er voor mij net wat uit. Mijn favoriete PJ Harvey is echter nog altijd Dry uit 1992. Het is het album waarmee Polly Jean Harvey op 22-jarige leeftijd opdook en waarop de Britse muzikante direct imponeerde. Het album zou hoog eindigen in de jaarlijstjes over 1992 en scoorde ook hoog toen aan het einde van de jaren 90 werd teruggekeken op het decennium. PJ Harvey is altijd bijzonder intense muziek blijven maken, maar Dry is wat mij betreft het meest intense album dat ze heeft gemaakt.

Dry is in muzikaal opzicht een betrekkelijk rechttoe rechtaan album. De meeste tracks op het album hebben genoeg aan gitaar, bas en drums en kiezen voor een rockgeluid dat in de meeste tracks aansluit bij het gangbare indierock geluid aan het begin van de jaren 90. Ook de productie van Mark Vernon, PJ Harvey en Rob Ellis is er een zonder poespas, al is de ruwe basis van gitaar, bas en drums hier en daar verrijkt met cello en viool. Dry klinkt rauw en direct, maar ik vind het in al zijn eenvoud nog altijd een prachtig klinkend album. Het gitaarwerk op het album klinkt op het eerste gehoor vooral elementair, maar bij herhaalde beluistering valt ook dit gitaarwerk in positieve zin op.

Het intense karakter van de muziek van PJ Harvey op Dry komt vooral van de zang van PJ Harvey, die in de meeste songs op het album zingt of haar leven er van af hangt. Het voorziet het album van ongelooflijk veel energie en vaart, maar ook van veel emotie. De persoonlijke teksten geven een inkijkje in de psyche van de jonge Polly Jean Harvey, die destijds een behoorlijk donkere kant had. Het voorziet de songs op Dry van flink wat lading en urgentie, waardoor Dry ook meer dan dertig jaar later nog goed is voor een indrukwekkende luisterervaring.

De songs op het album gebruiken een vergelijkbaar stramien, hebben bijna allemaal de rauwe en directe instrumentatie en de intense zang van PJ Harvey, maar Dry is zeker geen eentonig album. Polly Jean Harvey gooit haar hart en ziel in de persoonlijke teksten, maar heeft ook tijd gestoken in haar songs, die steeds weer een net wat andere invalshoeken kiezen en 31 jaar na de release nog net zo essentieel en fris klinken als in 1992.

Op de albums die zouden volgen zou PJ Harvey zowel in muzikaal en vocaal opzicht en als songwriter groeien, maar haar debuutalbum heeft iets bijzonders. Dry was in 1992 mijn favoriete album en volgde op Nirvana’s Nevermind uit 1991, dat zeker invloed heeft gehad op het debuutalbum van PJ Harvey, wat je goed hoort in een track als Sheela-Na-Gig, die ook niet had misstaan op Nevermind. Ik luister nog vaak naar Dry en iedere keer dat ik naar het album luister grijpt het me weer bij de strot. Erwin Zijleman

avatar van ZAP!
Deze kon ik nog niet. Ook heel mooi, toch weer anders dan Rid of Me en de demo's en To Bring..., maar ook gelijkenissen. Tipt nog niet helemaal aan het andere voor nu, maar ik voel 'm goed aankomen. Dus meteen maar volle mep.

Gast
geplaatst: vandaag om 20:24 uur

geplaatst: vandaag om 20:24 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.