Een van de leuke dingen aan luisteren naar oude jazz is dat je na jaren nog eens een plaat kan tegenkomen die je nog nooit eerder was opgevallen, maar waar een aantal favoriete muzikanten op meespelen. Hier brengt Kelly de befaamde drum/bas-tandem Philly Joe Jones en Paul Chambers van zijn toenmalige baas Miles Davis weer bij elkaar, plus de nog piepjonge (maar al redelijk gevestigde) trompettist Lee Morgan en saxofonist Wayne Shorter, die iets ouder was maar toen nog niet eens zijn debuut als bandleider had opgenomen.
Met zoveel talent in de studio zou ik me bijna niet kunnen voorstellen dat er een slechte plaat wordt gemaakt, en dat gebeurt ook niet. Toch zou ik stiekem wel iets meer verwachten. De legendes spelen een fijn potje hardbop waarbij ik moeilijk stil kan blijven zitten, maar waar ook weinig écht van blijft hangen als de plaat weer voorbij is.
De productie kan ook niet tippen aan bijv. de Blue Note-platen van die tijd. Ik geef toe dat ik het album alleen op Spotify heb beluisterd, maar de lelijke, snerpende manier waarop Morgans trompet is opgenomen op 'June Nights' ligt volgens mij toch echt niet aan de stream. Maar: al met al, retegezellig plaatje.