menu

Thin Lizzy - Chinatown (1980)

mijn stem
3,68 (102)
102 stemmen

Ierland
Rock
Label: Vertigo

  1. We Will Be Strong (5:08)
  2. Chinatown (4:41)
  3. Sweetheart (3:26)
  4. Sugar Blues (4:17)
  5. Killer on the Loose (3:52)
  6. Having a Good Time (4:34)
  7. Genocide (5:05)
  8. Didn't I (4:25)
  9. Hey You (5:08)
  10. Don't Play Around [Single Version] * (3:08)
  11. We Will Be Strong [Single Version] * (4:07)
  12. Sugar Blues [Live at City Hall, Cork, 1980] * (5:37)
  13. Whisky in the Jar * (5:44)
  14. Are You Ready * (3:07)
  15. Chinatown [Live at RDS Hall, Dublin, 1980] * (5:04)
  16. Got to Give It Up * (6:04)
  17. Dear Miss Lonely Hearts * (5:21)
  18. Killer on the Loose [Live at Hammersmith Odeon, 1981] * (5:36)
  19. Chinatown [Edited Version] * (3:38)
  20. Chinatown [Soundcheck, Cork, 1980] * (4:48)
  21. Don't Play Around [Soundcheck, Hammersmith, 1980] * (3:55)
  22. Sweetheart [Soundcheck, Hammersmith, 1980] * (4:20)
  23. Didn't I [Soundcheck, Cork, 1980] * (5:53)
  24. Hey You [Soundcheck, Cork, 1980] * (6:46)
toon 15 bonustracks
totale tijdsduur: 40:36 (1:53:44)
zoeken in:
avatar van AstroRocker
3,5
Ja, dat is hem, ik herken het aan de 4 nummers die op de voorplaat staan.
Helaas dus niet op cd... Thx freaky!

avatar van RuudC
4,0
De hardste Thin Lizzy tot nu toe.

En daarmee bedoel ik te zeggen dat Chinatown heel erg tegen vroege heavy metal aanschurkt. Het gitaargeluid spreekt boekdelen. Ik mag dat als metalhead natuurlijk wel. Ook wel als een track als Killer On The Loose vooral punk aanvoelt. Het fellere gitaarwerk is wat ik al een tijdje zoek en allang verwacht had in de muziek van Thin Lizzy. Het is sneller en harder dan het oudere werk. Het zorgt voor een veel toffere vibe en de songs mogen er zeker wezen. Zelfs de wat vreemdere tracks, zoals Genocide (The Killing Of The Buffalo) intrigeert me ergens wel. Ik snap nu wel waarom bands als Iron Maiden door Thin Lizzy geïnspireerd zijn. De dubbele gitaarpartijen zijn om je vingers bij af te likken. Ik durf deze ook niet boven Jailbreak te zetten, maar hopelijk komt er nog eentje die me wel overhaalt.


Tussenstand:
1. Jailbreak
2. Chinatown
3. Black Rose
4. Fighting
5. Bad Reputation
6. Johnny The Fox
7. Nightlife
8. Vagabonds Of The Western World
9. Thin Lizzy
10. Shades Of A Blue Orphanage

avatar van glenn53
4,0
De hardste plaat van Thin Lizzy is Thunder and Lightning. Dat weet iedereen denk ik die van Lizzy houdt.

avatar van RuudC
4,0
Nou ja, ik dus niet. Ik heb die plaat nooit eerder gehoord en als je het oeuvre in chronologische volgorde luistert, kom je pas laat tot die conclusie.

avatar van lennert
4,0
Ja, dit gaat ook nog steeds de goede kant op. Zonder over te willen komen als een persoon die zijn gerief alleen bij 'hard and heavy' kan halen: Thin Lizzy werkt toch echt het beste als ze gewoon lekkere hardrock spelen. Ik vind Didn't I persoonlijk een iets mindere track, maar als ik Genocide (The Killing Of The Buffalo) hoor, voel ik me gewoon wel lekker energiek. Net iets minder dan Black Rose, maar muzikaal om van te smullen en een duidelijke inspiratiebron voor de N.W.O.B.H.M. die in opkomst was.

Voorlopige tussenstand:
1. Black Rose
2. Chinatown
3. Johnny The Fox
4. Fighting
5. Jailbreak
6. Bad Reputation
7. Vagabonds Of The Western World
8. Nightlife
9. Thin Lizzy
10. Shades Of A Blue Orphanage

avatar van kaztor
4,5
Heb van m’n schatje de gehele Thin Lizzy reeks cadeau gekregen voor vaderdag, originele cd masterings. Doe van een voor een verslag.

Chinatown krijgt er wat van langs van critici en sommige fans, niet in de laatste plaats vanwege Snowy White’s wat cleane gitaargeluid en volgens sommigen wat mindere composities.

Ik vind het een heel lekkere plaat dat wat droog en punky klinkt. Staat als een huis met die kenmerkende Lizzy-aanpak en de poppy neigingen van ome Phil.
Helemaal geen zwaktebod als je het met de andere platen vergelijkt en hetzelfde vind ik ook gelden voor het hieropvolgende Renegade dat helemaal geen genade kent van de critici.

avatar van gaucho
Ach ja, de critici. Zodra iets te 'clean' of 'te commercieel' gaat klinken, wordt het afgebroken. Thin Lizzy belleefde onmiskenbaar zijn hoogtijdagen ten tijde van het trio albums dat hieraan voorafgaat (inclusief de live-dubbelaar 'Live and dangerous'). Deze zijn net iets minder, maar veel scheelt het niet.

En White is een heel andere gitarist dan Robertson. Zijn stijl is wat meer laid-back, maar ik vind die-ie op dit album toch wel een van de smaakmakers is. Ik denk dat-ie qua karakter en uitstraling niet zo paste bij Thin Lizzy, maar op de twee albums waarop hij meespeelt, etaleert hij toch de nodige klasse. Ruim voldoende om op te vallen, maar altijd dienstbaar aan de sound van de band.

Ik vind Renegade zelfs nog wat sterker dan deze, maar het zijn allebei gewoon klasseplaten, waarop de kenmerkende Thin Lizzy-sound onverminderd aanwezig is.

Het wordt allemaal (nog) wat steviger, zeker naarmate de band toewerkt naar hun hardste album Thunder and lightning, waarop John Sykes de band nieuwe energie geeft. Met deze albums haakte de band goed aan bij de ontluikende NWOBHM. Het zou een bewuste koerswijziging geweest kunnen zijn, maar je kunt ook stellen dat ze mede wegbereiders zijn geweest voor die belangrijke stroming.

avatar van Pitchman
4,5
De deluxe versie is meer dan geweldig!

avatar van Kondoro0614
4,0
Yes! Eindelijk weet 'Thin Lizzy' weer met de sound te komen waar ik toch echt van houdt en na de plaat grijsgedraaid te hebben afgelopen dagen nu maar eens tijd om hem in de marathon mee te nemen. Met 'We Will Be Strong' kenmerkt Lizzy weer hun standaard opening die soms wat zoetig kan proeven maar over het algemeen aardig weg tikt. Echter, toen de titeltrack 'Chinatown' begon was ik verkocht en omver geblazen, wat een heerlijke rock plaat was dit! Echt genoten van het gitaarwerk, prima zang en het nummer zat mooi in elkaar. Ook 'Sugar Blues' en 'Genocide' vond ik beiden prima nummers. Toch had ik met het rest van het album wat minder, de nummers waren verre van slecht maar ze hadden me wat minder te pakken dan de drie genoemde nummers. Da dit album zeker boven de rest weet uit te schieten is een feit, al blijft 'Jailbreak' wel een tikkeltje sterker.

Voorlopige tussenstand:
01. Jailbreak
02. Chinatown
03. Vagabonds Of The Western World
04. Black Rose
05. Fighting
06. Johnny the Fox
07. Bad Reputation
08. Nightlife
09. Thin Lizzy
10. Shades Of A Blue Orphanage

4,5
1. Thunder & Lightning
2. Chinatown
3. Black Rose
4.Renegade
5. Johnny the Fox

Beste LIVE album natuurlijk Live & Dangerous

4,0
Een van mijn favoriete Lizzy albums, begint ijzersterk met WWBS met heerlijk twin guitar. Chinatown en sweetheart zijn ook prachtige nummers, sugar blues met zijn ZZ top geluid kan me iets minder bekoren, Het beste heeft Lizzy op deze plaat voor het eind bewaard. De laatste 3 nummers zijn waar Lizzy wat mij betreft voor staat. Hoogtepunt is Genocide, wat een geweldig nummer. Didn't I en Hey you zijn bijna net zo goed. Vergeten we gemakshalve het heeel matige Having a good time. Voor mij na Renegade het beste Lizzy studio album.

4,5
Heerlijke powerrock zonder poespas. Recht voor z'n raap. Dat is juist waarom ik Thin Lizzy zo'n geweldige band vind. Having a good time is het minste nummer op dit album, de rest is lekker heavy. De vonken vliegen er van af: 4,5 sterren.

avatar van RonaldjK
4,5
De tweede plaat van Thin Lizzy die ik leerde kennen was Chinatown en ik weet nog precies welke liedjes deze puber ergens rond 1981 op cassettebandje opnam: We Will Be Strong, Sweetheart, Sugar Blues, Killer on the Loose en Hey You.

Heb deze week de biografie The Rocker (1994) van Mark Putterford er weer eens bijgepakt. De totstandkoming van deze plaat was op z’n minst eigenaardig. Op tournee voor Black Rose had Gary Moore de band verlaten en was vervangen door de inderhaast ingevlogen Midge Ure. Die kon zich bij latere concerten concentreren op toetsen, want ene Terrence “Snowy” White werd als eerste Engelsman ooit toegelaten tot de Iers/Schots/Amerikaanse band, woonachtig in Londen. Hij kwam er begin 1980 achter dat werk dat hij met de band in de studio opnam, ook op Lynotts solodebuut Solo in Soho was beland, waarvoor hij liever als sessiemuzikant was betaald. Ure was inmiddels vertrokken naar Ultravox en vervangen door de piepjonge toetsenist Darren Wharton, wiens bijdragen op Chinatown uiterst bescheiden zijn.
Ook noteert Putterford dat Killer on the Loose ontbrak bij concerten na protesten; dit vanwege de Yorkshire Ripper die in die dagen frequent de kranten haalde; ook die in Nederland weet ik nog.

Omstreeks de tijd dat ik de biografie kocht, kocht ik ook de elpee, die ik ergens op mijn levensweg weer "verloor" . Maar inmiddels op cd in huis en met frisse oortjes beluisterd.
De muziek is als een vriend die ik te lang niet zag. Heerlijk is de heldere productie van de twee maanden geleden overleden Kit Woolven, die op voorganger Black Rose al technicus was. Ik vind Chinatown zelfs lekkerder klinken dan de voorganger. De composities zijn meer riffgeörienteerd, waardoor aansluiting kwam met de nieuwe lichting hardere bands die in datzelfde 1980 doorbrak. Daarmee ook met een nieuwe generatie fans, zoals dit jongetje van toen.

Putterford is kritisch in zijn zeer lezenswaardige boek: “…in general the new material lacked the punch…” Nou Mark, dat ben ik níet met je eens. De liedjes die ik toen goed vond, kregen zelfs in de loop der jaren gezelschap van alle andere songs: ben de één na de ander gaan waarderen, met als uitschieter pareltje Genocide. Maar bijvoorbeeld ook de titelsong en de enthousiaste aankondigingen door Lynott van Snowy White in Having a Good Time.
Prachtige twinriffs en gitaarschema’s zijn kenmerkend voor deze fase; ik kan er geen genoeg van krijgen, de plaat heeft mij de voorbije week dagelijks uit bed weten te sleuren! Hoe diep is de tekst in Sweetheart en in Didn’t I hoor ik zinnen die een half jaar eerder bijna letterlijk op Ode to a Black Man op Lynotts soloplaat verschenen; solo en band liepen hier inderdaad compleet door elkaar, zoals Putterford al uitlegde.

Zijn generatie was niet zo te spreken over het Lizzy van de jaren ’80, ik dus wél. Heerlijk, verslavend plaatje!

PS Mensen die klagen over de hoes van Jim FitzPatrick, moeten uitkijken: de Chinese triade (afgebeeld op de hoes) weet waar je huis woont...

avatar van vielip
4,0
Fantastisch album inderdaad! Hoort wat mij betreft absoluut thuis in het rijtje met Lizzy classics.

avatar van Dirkrocker
4,5
Weer wat stevigere plaat Deze week en thin lizzy marathon aan het houden, van wat ik heb dan. En dat is dus vanaf fighting tot en met thunder and lighting. Moet eerlijk zeggen was allemaal al weer en tijdje geleden dat ik ze gehoord had , maar blijft lekker. Grappige is als je ze dan op volgorde luistert, dat het steeds wat steviger word. Denk dat dit wel voor mij,een van de beste is. Al moet ik dan ook eerlijk zeggen, van de cd’s die ik heb, geen slechte kan ontdekken.

avatar van RonaldjK
4,5
Ja Dirkrocker, hun muziek werd steeds steviger wat ik helemaal niet erg vond, in tegenstelling tot de generatie fans van pakkumbeet Jailbreak en Johnny the Fox. Ook prima albums trouwens, met hun sfeer van de lomere jaren '70.
Al zag ik van dat laatste album dat een MuMe-vriend 'm één dezer dagen de deur uitdoet via Marktplaats.

avatar van vielip
4,0
Mocht dat ondergetekende zijn; wees gerust, ik heb de heruitgave in huis gehaald. Dus dan mag de oude de deur uit. Heb nu alle albums van Lizzy als geremasterde heruitgave in de kast staan. Prachtig!

avatar van RonaldjK
4,5
Inderdaad vielip, douze points!

Bovendien de beste hoes die Lizzy ooit heeft uitgebracht, prachtig werk van Jim Fitzpatrick! Zitten er extra's bij die heruitgave, of is het zo'n dik 180-gramexemplaar?

avatar van vielip
4,0
Er is wel een 2 lp uitgave met allerlei demo materiaal op de tweede schijf. Die heb ik bij een maat van me gehoord. Viel me eerlijk gezegd mee wat er allemaal aan extra's opstaat en hoe dat klinkt. Maar ik ken mezelf; dat luister ik zelden of nooit. Dus ik heb de normale heruitgave van 1 lp maar gekocht. Inderdaad 180 gram. De hoes is samen met Black rose inderdaad de mooiste van alle Lizzy albums

avatar van RonaldjK
4,5
Ja, Black Rose, die was ik vergeten, terwijl ik 'm nota bene op t-shirt heb!

Gast
geplaatst: vandaag om 15:06 uur

geplaatst: vandaag om 15:06 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.