De tweede plaat van Thin Lizzy die ik leerde kennen was
Chinatown en ik weet nog precies welke liedjes deze puber ergens rond 1981 op cassettebandje opnam:
We Will Be Strong,
Sweetheart,
Sugar Blues,
Killer on the Loose en
Hey You.
Heb deze week de biografie
The Rocker (1994) van Mark Putterford er weer eens bijgepakt. De totstandkoming van deze plaat was op z’n minst eigenaardig. Op tournee voor
Black Rose had Gary Moore de band verlaten en was vervangen door de inderhaast ingevlogen Midge Ure. Die kon zich bij latere concerten concentreren op toetsen, want ene Terrence “Snowy” White werd als eerste Engelsman ooit toegelaten tot de Iers/Schots/Amerikaanse band, woonachtig in Londen. Hij kwam er begin 1980 achter dat werk dat hij met de band in de studio opnam, ook op Lynotts solodebuut
Solo in Soho was beland, waarvoor hij liever als sessiemuzikant was betaald. Ure was inmiddels vertrokken naar Ultravox en vervangen door de piepjonge toetsenist Darren Wharton, wiens bijdragen op
Chinatown uiterst bescheiden zijn.
Ook noteert Putterford dat
Killer on the Loose ontbrak bij concerten na protesten; dit vanwege de Yorkshire Ripper die in die dagen frequent de kranten haalde; ook die in Nederland weet ik nog.
Omstreeks de tijd dat ik de biografie kocht, kocht ik ook de elpee, die ik ergens op mijn levensweg weer "verloor"
. Maar inmiddels op cd in huis en met frisse oortjes beluisterd.
De muziek is als een vriend die ik te lang niet zag. Heerlijk is de heldere productie van de twee maanden geleden
overleden Kit Woolven, die op voorganger
Black Rose al technicus was. Ik vind
Chinatown zelfs lekkerder klinken dan de voorganger. De composities zijn meer riffgeörienteerd, waardoor aansluiting kwam met de nieuwe lichting hardere bands die in datzelfde 1980 doorbrak. Daarmee ook met een nieuwe generatie fans, zoals dit jongetje van toen.
Putterford is kritisch in zijn zeer lezenswaardige boek: “…in general the new material lacked the punch…” Nou Mark, dat ben ik níet met je eens. De liedjes die ik toen goed vond, kregen zelfs in de loop der jaren gezelschap van alle andere songs: ben de één na de ander gaan waarderen, met als uitschieter pareltje
Genocide. Maar bijvoorbeeld ook de titelsong en de enthousiaste aankondigingen door Lynott van Snowy White in
Having a Good Time.
Prachtige twinriffs en gitaarschema’s zijn kenmerkend voor deze fase; ik kan er geen genoeg van krijgen, de plaat heeft mij de voorbije week dagelijks uit bed weten te sleuren! Hoe diep is de tekst in
Sweetheart en in
Didn’t I hoor ik zinnen die een half jaar eerder bijna letterlijk op
Ode to a Black Man op Lynotts soloplaat verschenen; solo en band liepen hier inderdaad compleet door elkaar, zoals Putterford al uitlegde.
Zijn generatie was niet zo te spreken over het Lizzy van de jaren ’80, ik dus wél. Heerlijk, verslavend plaatje!
PS Mensen die klagen over de hoes van Jim FitzPatrick, moeten uitkijken: de Chinese triade (afgebeeld op de hoes) weet waar je huis woont...