menu

Ron Boots - The 80's Box (2000)

mijn stem
4,00 (1)
1 stem

Nederland
Electronic
Label: Groove Unlimited

  1. The Mystery (13:39)
  2. The Machine (11:08)
  3. Aragon (10:57)
  4. The Dream (10:43)
  5. Walking in the Sand (7:12)
  6. The Running (8:30)
  7. Linear Waves (9:19)
  8. Coldfields (11:15)
  9. New Dream (10:40)
  10. Desert (11:37)
  11. Alpha (8:37)
  12. Nosferatu (7:08)
  13. Snow Mountain (7:19)
  14. Raining Bells (17:06)
  15. Snowhedges, Winter Coldness (14:02)
  16. Snowplaines, Frozen Leaves (7:50)
  17. April Breeze (4:45)
  18. Blossom Awakes (7:23)
  19. Spring Birds (6:24)
  20. Thunderstorm, Lightning (8:55)
  21. Summerwind (6:32)
  22. Northwind, Leaves Fall - and Days Grow Short (14:20)
  23. Only with You (14:05)
  24. Cosmos (5:32)
  25. Clearmind (11:03)
  26. Rivers (7:56)
  27. Once Never (11:18)
  28. Final (6:21)
  29. Himalaya (7:03)
  30. Thomaskerk (5:34)
  31. The Stand (15:53)
  32. Goodbye (6:13)
  33. The Amber Sage (8:26)
  34. Khazad Dum (8:37)
  35. Morannon (5:53)
  36. Paths of Death (14:32)
  37. Mojave (11:34)
  38. The Seedling (5:54)
  39. RadioDance (6:56)
  40. The Run (7:07)
  41. Andromeda (9:16)
  42. Flightlog (7:07)
  43. Swallows Passing (11:22)
  44. Among the Stars (7:58)
  45. Twisted Stories (8:35)
  46. Sonic Scream (8:38)
totale tijdsduur: 7:08:14
zoeken in:
avatar van Gerards Dream
4,0
Elektronische muziek en de jaren tachtig van de vorige eeuw was een smeltkroes van enerzijds de oud gediende met acts als Vangelis, Tangerine Dream, Kraftwerk en Klaus Schulze bijvoorbeeld en anderzijds de opkomst van nieuwe namen in de vorm van Ultravox, Depeche Mode en Orchestral Manouevres in the Dark. Daarnaast had je ook acts die in de voetsporen traden van de eerste groep.Voor deze groep was het niet haalbaar om de muziek te verspreiden middels een geluidsdrager als een lp of cd, maar daarentegen gebruikte ze een cassettebandje als geluidsdrager die ze in eigenbeheer uitbrachten. Zo ontstond er een aparte scène die onder andere aandacht kreeg in het Belgische radioprogramma Manoeuvres In Het Donker van Flor Berkenbosch die naast de bekende namen ook nieuw talent liet horen in de uitzending. Op deze manier kreeg de muziek van de Nederlander Ron Boots airplay, want zijn bandjes kwamen diverse keren langs in de uitzending. Met de jaren is er het nodige veranderd op muziekgebied de lp is vervangen voor de cd en de cassettebandjes hebben geen noemenswaardige betekenis meer. Toch is de muziek die Ron Boots aanvankelijk op cassette uitbracht bewaard gebleven en is nu gebundeld in de Boots 80’s Box., een cd-set bestaande uit zes plaatjes en een mooi uitgeven boekje met veel informatie over het ontstaan van de elektronische muziek in Nederland. Het boekje is 56 bladzijde dik en past daarmee niet in de plastic doos die wat weg heeft van een ouderwetse kleine kaartenbak voor de administratie. Een beetje jammer, maar ook apart. Ja en dan wordt toch langzaam maar zeker de tijd de cd’s uit de verpakking te halen en te beoordelen.

De eerste cd uit deze set draagt de titel Dream Weaver en kwam oorspronkelijk als eerste cassette uit in 1987. Op de achterzijde van kartonnen hoesje is een afbeelding te zien van het ontwerp waarin de originele cassette in verpakt was. De eerste track, The Mystery, begint wat dreigend en roept een gevoel op of er een oorlog is begonnen. Niet echt vrolijk, maar naar verloop van tijd lijkt het wel of het normale leven wordt hervat. Wel is het jammer dat er wat valse noten zijn te horen die mijn maag geen goed doen. Daarachter zit gelukkig wel prima muziek. Na ongeveer vijf minuten is daar een aangename verandering in het stuk te horen. Uit mijn boxen rolt fraaie statige muziek die me een gevoel bezorgen bij een bijzondere ceremonie aanwezig te zijn. Het doet daarmee de valse noten aan het begin vergeten. Qua muziekkleur moet ik een beetje denken aan Klaus Schulze midden jaren zeventig van de vorige eeuw. The Machine begint wat experimenteel en roept daarnaast een gevoel op van in een oude fabriekshal te staan waar men wat staat te hannesen om een gevaarte aan de praat te krijgen. Zodra na vele vijven en zessen de machine aan de praat is gebracht volgt een statig bed aan zware klanken waarop sprinkhanen zijn te horen. Zodra deze niet meer zijn te horen bekruipt me een gevoel van te zijn gedropt ver in de ruimte. Later zijn de sprinkhanen even terug, waarna statige muziek is te horen. Anagon begint met orgelklanken, maar dat is van korte duur. Al snel het ik het gevoel in een laboratorium te zitten in een ruimteschip ver van het aardse. Een bijzonder fraaie kosmische compositie en met mijn ogen dicht zit ik zo in een andere wereld. Heerlijk rustgevende muziek om door een ringetje te halen. De bassen aan het einde brengen me terug naar de bewoonde wereld. Dit is echter van korte duur, want het stuk The Dream brengt me haast in een hypnose door het subtiele klanken pakket en repeterende toon die te horen is. Qua klankkleur doet het me wat aan rustige werk van Vangelis denken. Fraaie haast sferische muziek vult de kamer. Het stuk kent een bijzonder mooi statig eind en daarnaast roept het een beeld op van een droeve ceremonie. Met speelse experimentele klanken gaat de track Walking in the Sand van start. Kort hierna lijkt het even niet op gang te komen en zie in gedachte een zoekende Ron Boots voor me. Gaande het stuk bekruipt me daadwerkelijk het gevoel dat ik door het zand aan het lopen ben. Echt vlot gaat dat niet en na verloop van tijd trekt er een loom gevoel de voeten binnen. Ondank dat de muziek dus een tikje saai is roept het wel de juiste sfeer op. Het stuk The Running laat vanaf meet af aan horen dat er wat spannends staat te wachten. Na wat zoeken komt er langzaam wat ritme het stuk binnen, maar dit wordt niet al te heftig waardoor ik het gevoel krijg dat iemand met ingehouden adem aan het rennen is. Daarnaast laat het ritme mooi horen hoe het hart bezig is het bloed door de aderen te pompen. Met geluiden die aan de branding doen denken begint Linear Waves. De golvende klanken vullen subtiel de ruimte en de bas die daar onder is te horen geeft een rustgevend gevoel of er niets kan gebeuren. Heerlijk kijken dus na de golven en de rest van de natuur die bij de zee is te vinden. Een stuk muziek om met de ogen dicht op je in te laten werken. Daarmee komt de eerste cd uit deze set erg prettig tot een eind.

Het tweede album uit deze set kwam oorspronkelijk uit in 1987 onder de naam New Dream. De eerste track van dit album, Coldfields, doet zijn naam eer aan. Voor mijn gevoel ben ik terecht gekomen op de Noord of de Zuidpool waar geen sprankje leven lijkt te zijn. Desolate klanken verbeelden dit en roepen daardoor een uitzichtloze situatie op. Qua filosofie zit het wat in de lijn van het album Dune van Klaus Schulze. Vrolijk is het allerminst, maar daarentegen is het wel stemmingsvol. Naarmate de track vordert begin ik me steeds treuriger te voelen. Met een paar spannende basklanken begint de track New Dream. Even lijkt het of de treurigheid van de vorige track wordt doorgetrokken, maar dat is van korte duur. Als de muziek een tijdje bezig is ontstaat er een sfeer de me wat aan de lente doet denken. Na een koude winter komt het leven opnieuw op gang. Erg prettig om na te luisteren en daarnaast roept het een beeld op van een landschap wat steeds groener wordt. Door die goede factoren vliegt deze track zo voorbij. Aan het einde van deze track komt er wat meer leven in de brouwerij wat voor mij symbool staat dat alles loopt zoals het moet lopen. Wat angstig is het begin van de track Dessert. Door de windvlagen die zijn te horen zie ik het zand stuiven op een bodem die één en al hitte uitstaalt. Het roept een beeld op aan een gebied waar nauwelijks valt te leven en de rust intens is. Met de minuut lijkt de normale maatschappij steeds verder weg te raken. Aan het einde van deze track gloort een sprankje hoop, want in de muziek hoor ik zoiets alsof een oase is gevonden waar enige comfort is te vinden. Wel blijft de zinderende hitte een rol spellen. Kortom; Dessert is een erg mooie track. De track Alpha begint wat sprookjesachtig tot dat er klanken te horen zijn die me wat aan Tangerine Dream doen denken, zo eind jaren zeventig van de vorige eeuw. Heerlijke elektronische muziek die naast een gevoel van beklemming vreemd genoeg ook wat doet denken aan vrijheid en prachtige reizen maken. En als het aan het einde lijkt of de zon achter de kim lijkt de verdwijnen blijf ik achter met een gevoel dat een fijne dag nu echt voorbij is. Nosferatu begint met een soort alarm, waarna het al snel lijkt midden in spannende achtervolging te zijn gekomen, wat toe te schrijven valt aan dat de muziek en tikje zenuwachtig is. Even lijkt er even wat rust te zijn, maar dat is van korte duur omdat de spannende rit maar door lijkt te gaan. Heerlijke haast filmische muziek vult de ruimte en als daar nog eens geluiden bijkomen die aan de branding van de zee doen denken is het feest compleet. Wel is het jammer dat deze track een abrupt einde kent. Snow Mountain begint in sfeer die uit een sprookjesboek lijkt te komen. Rustige klanken vullen de kamer en het kost weinig fantasie om in gedachte de sneeuw te zien vallen. De zeven minuten die het stuk duurt zijn dan ook gevoelsmatig aan de korte kant. Het statige eind is om door een ringetje te halen. En na al deze heerlijke voorgerechten is daar het hoofdgerecht van deze cd in de vorm van de track. Rinning Bells. Dit stuk begint mooi met belletjes die een bepaald muzikaal patroon afleggen. Het is wat minimaal te noemen, maar door het pakkende verhaal wat er onder is te horen en genot voor het oor. Zodra de bellen zijn uitgerinkeld volgt een sfeer die me wat doet denken aan mediteren in een omgeving in het verre oosten. Na verloop van tijd zijn er opnieuw bellen te horen. Ditmaal op een bed aan statige klanken. Als ik mijn ogen sluit zou ik zo in een diepe trance raken. Zo tikkend aan dit bericht een heerlijke soundtrack die me het dagelijkse doet vergeten. Prachtige muziek vult de kamer. Een bijzonder fraai slot aan deze tweede cd die me de dagelijkse sleur deed vergeten.

Compact Disc drie uit deze set kwam in 1988 oorspronkelijk uit als cassette met de titel Wind in the Trees. De eerste track die daarop is te vinden is getiteld Snowhedges, Winter Coldness. Na het ruisen van de wind zijn er gelijk statige tonen te horen. Verder roept de muziek een vredig poollandschap op. De kou straalt als het ware uit de luidsprekers terwijl er een fraai landschap op mijn visioen verschijnt. Prima muziek om te gebruiken bij een documentaire, want het zou de beelden ten goede komen. Qua muziek is duidelijk te horen dat Ron Boots een eigenweg aan het bewandelen is die weliswaar nog wat tegen de Berlijnse School aanzit. Even lijkt het een tikje saai te worden, edoch de spannende tonen aan het einde doen me in een bijzondere expeditie belanden. De track Snowplaines, Frozen Leaves begint met het geluid wat aan storm doet denken. Kort daarna is er desolate muziek te horen. Het roept voor mij een gevoel op van volledig te zijn ingesneeuwd en dat de verdere communicatie met de bewoonde wereld is weggevallen. Gaande het stuk stroomt er koude lucht uit de boxen lijkt het wel. De enkele pianoklanken geven nog een beetje warmte aan het stuk. Een bijzonder mooie track dus. April Breeze begint eveneens met het geluid van de wint, maar snel is er een opbeurend ritme te horen. Ron Boots beschrijft hiermee op een goede wijze het begin van de lente. Het dikke pak sneeuw verdwijnt voor de zon en de natuur komt tot leven. Met wat strenge tonen gaat Blossom Awakes van start maar gaande het stuk wordt de sfeer gemoedelijker. Het verbeeld daarmee goed uit hoe een knop langzaam opengaat en tot een bloem uitgroeit. De strenge tonen blijven wel op de achtergrond aanwezig, maar naar verloop van tijd doen ze mij denken aan het voedsel wat door de planten wordt gepompt. Erg prettig om naar te luisteren. Een tikje experimenteel begint Spring Birds, maar niet lang daarna wordt er gewerkt aan een bijzondere sfeer, er spreekt iets van hoop uit. Voor mijn gevoel is de zon eindelijk te zien na een donkere periode en jonge vogels kruipen uit hun ei. De eerste paar tonen van Thunderstorm Ligtning brengen me in een sfeer die wat aan de woestijn doen denken. Gaande het stuk lijkt het wel of een geen einde de warme zandvlakte komt. In mijn verbeelding zie ik een groep nomade op een kameel door het landschap trekken. Tot daar ineens een weersomslag is en een onweersbui wat verkoeling brengt. Qua muziek doet het mij een tikje aan Mike Oldfield denken. Aan het einde van het stuk voel ik de donkere wolken boven het land terwijl ieder moment de bliksem kan inslaan. Subtiel is het begin van Summerwind. Eenmaal op gang moet ik wat denken aan de muziek die Tangerine Dream zo rond 1985 maakte. Verder zit er een mooie opbouw in die met de ogen dicht me een zwevend gevoel bezorgen. Elektronische muziek die een heerlijk gevoel in mijn donder bezorgt. Door al deze goede factoren kan ik slechts tot de conclusie komen dat het stuk te kort is. Met zware bassen begint het stuk Northland Leaves Fall, and Days Grow Short. Het roept daarmee een beeld op dat de herfst aan het invallen is. Zodra er belletjes zijn te horen doet hij mij wat denken aan het album Mirage van Klaus Schulze. Daar is niets mis mee en daarnaast is er genoeg te horen van Ron Boots eigen componeer kunst om hier van plagiaat of zoiets te spreken. Aan het einde van de stuk is goed te horen dat de winter een feit is en Ron Boots zijn eigen interpretatie van de vierjaargetijden heeft gegeven op dit album Wind in the Trees.

En met het gevoel of ik een surprise aan het uitpakken ben is daar cd 4 binnen deze set. Deze is getiteld Moments en kwam als cassette oorspronkelijk uit in 1988. Heel in de verte begint de track Only With You. Het zit erg tegen de stilte aan, maar wat te horen is voelt warm aan. Langzaam maar zeker trekt de duisternis op en er is muziek te horen waarin genuanceerde hartstocht is in te horen. Een stuk muziek om te draaien als je samen met je grootte liefde op de bank zit en dan vervolgens lieve dingen tegen elkaar zeggen. Tegen het einde van het stuk lijkt het of de rust eindelijk is gevonden en de avond overgaat in de nacht. De sterren fonkelen nog wat terwijl de duisternis als een warme deken gaat aanvoelen. De track Cosmos trekt die sfeer mooi door. Het begint wat duister en de bassen die zijn te horen voelen warm aan. In alle rust is Ron Boots hierna bezig een betoverende sfeer neer te zetten. Het houdt me aan de stereo gekluisterd om niets van de subtiele sfeer te hoeven missen. Clearmind begint eveneens in een subtiele sfeer. Gevoelsmatig zit ik ver weg in de ruimte en door de wat meditatieve sfeer van het stuk raak ik haast in trance. Het maakt zoals het stuk heet even het hoofd vrij van het dagelijkse. Aan het einde van het stuk lijkt het wel of ik in China langzaam wakker wordt in een sfeer die louter rust voorschrijft. Het woord stress is een onbekend begrip hier. Heel in de verte begint de track Rivers. Het verbeeld hierdoor mooi de simpele bron waaruit een rivier kan ontstaan. Gedurende het stuk wordt de sfeer steeds wijder en komen de grootte schepen in zicht die zich door het water een weg banen. En zo aan de structuur van de muziek te horen had Boots een rivier in Azië in gedachte. In een wat desolate sfeer begint de track Once Never. Het roept voor mij een gevoel die bij een begrafenis zou passen. De zware bassen die zijn te horen lijken wel troost te geven. In het midden van stuk waan ik me opnieuw in Azië, waarna de droeve sfeer terugkeert. Een fraai sfeervol stuk muziek dus. Het begin van de track Final is er bijzonder, door fraaie klanken die uit een buis lijken te komen. Uit het stuk zelf spreekt een rust om door een ringetje te halen. Voor mijn gevoel zit ik op een groot plein waar niets plaat vindt en het genieten geblazen is wat er te zien is. Erg rustgevend en met de seconde stroomt iedere vorm van stress uit mijn lijf. Met niet gelijk te plaatsen klanken gaat de track Himalaya van start. Niet lang daarna zijn geluiden te horen die aan ijle lucht doen denken. Verder is er een mooie Oosterse sfeer te horen. En als na een lange toch de berg is bedwongen wacht er een betoverend uitzicht. Met het geluid van druppende kraan begint het stuk Thomaskerk. Eenmaal opgang moet ik even denken aan de muziek van Ashra, het lijkt wel of ik de gitaar hoor van Manuel Göttsching. Verder straalt het een heerlijke rust uit om op te drijven naar onbekende werelden. Daarmee komt er een meer dan prima einde aan de vierde cd uit deze set.

De vijfde cd uit deze box kwam in 1989 oorspronkelijk uit. De titel Bookworks kan wat vreemd over komen voor een muzikaal project, maar er zit terdege een filosofie achter. Ron Boots is van mening dat zijn muziek prima kan worden gebruikt bij het lezen van boeken. Verder was 1989 voor Ron Boots, hij werd vader van een dochter, maar verloor ook een goede vriend, Ron Doesburg. Het oorspronkelijke hoesje voor de cassette zit er leuk uit, daarop is een synthesizer te zien bedolven onder boeken. En na deze informatie is het tijd voor muziek. De eerste track, The Stand, begint met statige tonen, verder roept het een droevig gevoel op. Na verloop van tijd maakt droefheid plaats voor gepaste vrolijkheid en de bassen die zijn te horen vragen uit uiterste van de boxen. Zodra de bassen verdwijnen volgt er wat speels waardoor kan worden geconcludeerd dat The Stand een afwisselend stuk muziek is. Tegen het einde van het stuik heb ik dan ook het idee dat ik mijn fijne vakantiebestemming heb bereikt. Een mooi begin dus van cd 5. Het stuk Goodbye is opgedragen aan Ron Doesburg. Droeve tonen vullen dan ook de ruimte In gedachte zie ik dan ook een kist die een aula van rouwcentrum binnen wordt gedragen en de aanwezigen dit met een brok in de keel ervaren. The Amber Sage begint vrolijk en spannend tegelijk. Even lijkt het of Ron Boots de weg kwijt is, omdat het lijkt of het stuk niet op gang wil komen, maar eenmaal thuis in de sfeer roept het een beeld op van rustig ergens te zitten en te kijken wat om je heen plaats vindt. Een niemandsdalletje weliswaar, edoch met een functie. Khazad Dum begint spannend, na mijn idee ben ik terecht gekomen in het Midden Oosten. Langzaam maar zeker verdwijnt het spannende naar de achtergrond en heb ik het idee naar een mooi landschap te kijken. In werkelijkheid is het een verwijzing naar een naam van een brug uit de boeken van J.R.R. Tolkien. Aan het einde van het stuik zijn nog vogels te horen. Met dreigend laag begint Morannon. Niet lang daarna heb ik het idee in een spannende film te zijn terecht gekomen. Als ik de ogen sluit heb ik snel bij een poort te staan des onheil. Path of Death begint erg stil het roept daarmee een gevoel op in combinatie met de andere geluiden die zijn te horen of gedetineerde één voor één naar het schavot lopen om daar het aardse te verruilen voor de eeuwige jachtvelden. Naar verloop van tijd begin ik aan deze naargeestige sfeer te wennen hoe vreemd dat ook moge klinken. Als het stuk dan ineens lijkt te eindigen weet ik even geen raad met mezelf. De eerste tonen van de track Mojave klinken haast vrolijk in vergelijking met het voorafgaande. Het roept haast een zon op die aan de kim verschijnt, om vervolgens een dorre vlakte van licht te voorzien. Veel is daar niet te zien, maar het gevoel weg te zijn uit een beklemende maatschappij heeft zo zijn meerwaarde. Als daar tegen het einde nog wat drums bijkomen en wat stemmen zijn te horen wordt de toch al goed belegde boterham naar een hoger plan getild. Het rustige sfeervolle einde zet me dan met beleid terug op aarde. Een bijzonder mooi stuk muziek sluit daarmee de vijfde cd uit deze box waardig af.

En dan wacht er nog een zesde cd binnen deze set. Die is gevuld met muziek die voor speciale projecten zijn geschreven of live versies. Met andere woorden het feestje krijgt nog een bijzonder staartje. The Seeding opent deze. Spannende klanken vullen de kamer. Zodra die zijn verdwenen volgt er een heerlijk ontspannen stuk muziek om de gedachte op te laten gaan. Halverwege het stuk krijg ik het gevoel of ik vlieg en zaken vanuit een andere dimensie kan zien. In een Afrikaanse sfeer begint Radio Dance, maar dat is van korte duur. Vrij vlot hierna is iet te horen wat best dansbaar is en een heel klein vleugje heeft wat me aan House doet denken. Iets wat het als single voorzien van een mooi clipje best een hit had kunnen worden. De track The Run trekt die sfeer goed door. Het begint met ingehouden spanning, maar eenmaal opgang zie ik een acteur wegrennen voor het gevaar wat hem achtervolgt. Muziek dus die uit een soundtrack had kunnen komen. Andromeda begint een tikje experimenteel. Eenmaal opgang doet het mij wat denken aan modern ballet. In gedachte zie ik dansers in slowmotion pirouettes draaien in een niet al te vrolijke ruimte. Flihgtlog begint een tikje zenuwachtige en geluiden of piloten aan het communiceren zijn. Voor mijn gevoel zit ik dan ook in een cockpit van een vliegtuig waar van alles en nog wat wordt gecheckt voordat het gevaarte de lucht in mag. Swallows Passing is een mooi stuk muziek om onder een documentaire te zetten van… juist zwaluwen die bezig zijn naar warme orden te vliegen. Erg mooi en met de ogen dicht begin ik haast mentaal te vliegen. Bevrijdende muziek vult de kamer en voor mijn gevoel zit ik letterlijk in de wolken. Among the Stars begint met veel laag en eenmaal opgang roept het inderdaad een sfeer op van midden in een uitdijend universum aan sterren te zitten. Een bijzonder kosmische deken lijkt wel uit de luidsprekers te rollen. Klanken dus die in de jaren zeventig van de vorige eeuw hadden kunnen worden gemaakt. Het doet daarmee de Middeleeuwen van de elektronische muziek herleven. Twisted Stories begint met zenuwachtig klinkende bassen, maar zodra die na verloop van tijd naar de achtergrond verdwijnen volgt een heerlijk uitgelijnd stuk muziek tot dat het even lijkt of ik een vacuüm wordt ingezogen. Daarna is zware percussie te horen die me een gevoel van reizen bezorgt in het buitenaardse. Een prachtig stuk muziek, alleen is het erg jammer te noemen dat het ineens wordt weggedraaid. Met stemmen van mensen die zingen in een klooster begint Sonic Scream. Na verloop van tijd houdt het gezang op en volgt er spannende muziek. Wat nog eens versterkt wordt door sferische geluiden. Na verloop komt er een aanstekelijk ritme het stuk binnen, waarop het knap lastig is om op stil te zitten. Een als ik mijn ogen sluit heb ik al snel het gevoel bezig te zijn met een reis door de tijd.

Hiermee komt dan ook op een uitstekende wijze een eind aan The 80’s Box van Ron Boots. Die muziek bevat van toen nog een amateur muzikant, maar daar is geen spoortje van terug te horen. Wat ik de afgelopen zeven uur heb voorbij horen komen is kwalitatief hoogstaande elektronische muziek waarvan het maar al te goed is dat deze de oude cassette heeft verruild voor de cd en alsnog in een meer dan prima geluidskwaliteit verkrijgbaar is op cd in een wat merkwaardige box die wel grappig staat in de cd-kast.

Gast
geplaatst: vandaag om 19:07 uur

geplaatst: vandaag om 19:07 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.