Dit is nog eens een aangename verrassing. Ik heb over het algemeen geen beste indruk van Amerikaanse hardrock uit de jaren 70, maar hier maak ik graag een uitzondering voor. De drummer zou zich later bij de Ramones voegen; twee van de andere hapsnurkers zouden nog iets met Kiss van doen hebben, niet echt een aanbeveling.
Maar op dit album is daar niets van te merken. De heren hebben het begrepen: een stel hele fijne riffs, prettig melodieën, lekkere solo's - zeer degelijk werk dus. De opener Stone Woman is een tikje atypisch met de slide gitaar. Chasin' Ladies heeft wellicht de beste riff van de hele plaat. Goin' Easy heeft een akoestisch intro, dat naar country neigt - nog wat meer slide gitaar. Helaas is het liedje zelf wat te lang. Love me hard heeft een uitstekende snelle protopunk riff, met een bijna psychedelisch tussenspel.
Het lange From a dry Camel is het meesterstuk - de openingsriff is (weer!) wellicht de beste van de plaat. Wah wah klinkt behoorlijk dreigend. Na een minuut komt er een prima snelle riff voor de solo.
Often Shadows Felt heeft weer een akoestisch intro en is veel afwisselender dan Goin' Easy, met fraaie, melancholische melodieën en een paar onverwachte tempowisselingen.
Loose Goose tenslotte is een snelle instrumentale boogie - geestig, maar met teveel herhalingen.
Kortom, dit is een heel aangenaam album, zij het dan ook niet perfect.