menu

Nine Inch Nails - The Slip (2008)

mijn stem
3,42 (125)
125 stemmen

Verenigde Staten
Rock / Electronic
Uitgebracht in eigen beheer

  1. 999, 999 (1:25)
  2. 1,000,000 (3:56)
  3. Letting You (3:50)
  4. Discipline (4:19)
  5. Echoplex (4:45)
  6. Head Down (4:55)
  7. Lights in the Sky (3:30)
  8. Corona Radiata (7:34)
  9. The Four of Us Are Dying (4:38)
  10. Demon Seed (4:59)
totale tijdsduur: 43:51
zoeken in:
Beitel
Ludakris schreef:
Ik weet niet hoe je hier een recensie kan toevoegen (ik zag er 1 staan bij de nieuwe van Metallica), maar het zou wel leuk zijn dat mijn vorig bericht onder het tabblad berichten kan. Of is dat niet voor gewone gebruikers bedoeld? Admins mogen dit bericht weghalen als de kwestie van de baan is.

Je kunt bij elk bericht op het sterretje klikken (naast de score) en dan is het een recensie. Dus dat heb je helemaal zélf in de hand.

avatar van Ludakris
3,5
Bedankt voor je snelle antwoord! Heb ik meteen gedaan

Empyrium
Vorige maand nog NIN gezien in New Jersey en nu deze plaat eindelijk gekocht en het bevalt weer uitstekend.

Head Down komt mij wel erg bekend voor, alsof ik het al jaren ken. Vreemd.....

'Pretty Hate Machine' gedateerd, waar slaat dat nu op? Daar staan net fantastische nummers op.

avatar van Antie
4,0
gerre schreef:
'Pretty Hate Machine' gedateerd, waar slaat dat nu op? Daar staan net fantastische nummers op.


Misschien moet je eens beter lezen wat ik schrijf !!!

Antie schreef:

"Pretty Hate Machine" zijn debuut is ook wel de moeite maar ga je
denk ik iets te gedateerd vinden aangezien je leeftijd.


Wat wil zeggen dat ik zelf dit album ook heel sterk vind en zeker ook vind dat hier fantastische nummers op staan!!!

leeftijd : kan wel begrijpen voor iemand van 17 jaar dat dit gedateerd klinkt, daarvoor niet iedereen van 17 jaar natuurlijk.

phm is lekker oldies jare tachtig lol maar trent weet zelf van de jare tachig iets relevants te maken.

avatar van andnino
4,0
Eerste indruk fabuleus morgen nog eens opzetten

avatar van GothicBowie
4,5
Ik vind het persoonlijk nog heel goed meevallen, ok heel anders dan bvb ''the fragile'' of ''downward spiral'' om maar twee te noemen maar een band die evolueerd, ik vond ''White Teeth" ook al een goed album, dit ligt een beetje in die verlengde van de twee vorige albums, ik vind het nog goed meevallen

avatar van herman
Berichten over het einde van NIN verplaatst naar Nine Inch Nails

avatar van Devoo
4,0
Eigelijk ook nog steeds een prima album. Veel mensen vinden dat het tegenvalt, maar hier totaal niet. Lekker album.

avatar van Glurp
4,0
gratis te downloaden via de officiele nin site... OMG een versie van 1,5GB haha

avatar van james_cameron
3,5
Weinig mis mee, maar verrassend is het album niet. Hier en daar wat ruiger dan de meer recente platen, maar het geheel voelt toch een beetje aan als een tussendoortje. Vooral de instrumentale tracks 7,8 en 9 hadden beter gepast op Ghosts en doen aan als vullertjes. Maar goed, de eerste zes songs zijn op en top Nine Inch Nails en zeer de moeite waard.

avatar van Nand
3,5
Glurp schreef:
gratis te downloaden via de officiele nin site... OMG een versie van 1,5GB haha


Ja dit verbaasde me wel. Ik weet dat er geluidspuristen bestaan maar 1.5GB voor een normaal album is toch een beetje overdreven

4,5
tER
wat een lage waardering hier eigenlijk... (klinkt misschien nietszeggend wanneer je naar mijn stemgemiddelde kijkt, maar deze is zo hoog omdat ik all1 op fatsoenlijke albums stem m.u.v. Corona radiata blijft het album boeien.

avatar van NIN
2,0
NIN
Na dit album toch al redelijk wat beluisterd te hebben toch maar 1 conclusie: ontzettend teleurstellend. Het enigste nummer dat min of meer kan boeien is The Four of Us Are Dying.

avatar van King of Dust
4,0
Antie schreef:

Dan ga je zeker nog een aangename tijd tegemoet.
Dan raad ik je aan om "The Downward Spiral " je aan te schaffen.
"Pretty Hate Machine" zijn debuut is ook wel de moeite maar ga je
denk ik iets te gedateerd vinden aangezien je leeftijd.


En laten we de brijante dubbelaar The Fragile niet vergeten. Samen met The Downward Spiral toch wel mijn favoriete NIN-albums.

avatar van horizon
4,0
Op een of andere manier draai ik deze cd weinig terwijl sommige nummers toch wel heel top zijn. Maar eens luisteren om te kijken hoe dat komt... haha

avatar van King of Dust
4,0
Hoe slecht het soms ook ging met het NIN-brein Trent Reznor in de jaren '90: over zijn muziek viel niet te klagen. Zijn worstelingen met zijn depressie leverde twee ijzersterke albums op: The Downward Spiral en The Fragile. Ook noemenswaardig zijn de EP Broken en het debuutalbum uit 1989. Allemaal hebben ze een ding gemeen: Trents pijn vormde zijn voornaamste inspiratiebron.

Begin deze eeuw begon het beter te gaan met Trent. Hij overwon zijn cocaïne-verslaving en dat was een hele grote stap voorwaarts. Voorheen was Trent Reznor vaak suïcidaal; nu koos hij duidelijk voor het leven. Vaak wordt gezegd dat geluk funest is voor kunst en aangezien Trent zijn ongeluk uitdrukte in zijn muziek zou dit al helemaal voor hem moeten gelden. Op With Teeth is dat wel te horen. Je hoort duidelijk dat Trent hier beter in zijn vel zit, maar je hoort ook dat hij zelfhaat moeilijk kan loslaten als inspiratiebron. Het resultaat is een goed album dat echter niet helemaal overtuigd. Vooral de geforceerd depressieve teksten zijn een minpunt.

Trent zag blijkbaar zelf ook in dat hij een andere richting in moest slaan. Met Year Zero koos hij voor een heel ander concept. Het ging niet langer over zijn eigen leven, maar over de ondergang van de wereld. Op Ghosts liet Trent het tekst schrijven zelfs helemaal los, zodat hij onbelemmerd met zijn muziek bezig kon zijn. Ghosts is abstract: het gaat niet over Trents persoonlijke leven en vermijdt daarmee tekstuele aanfluitingen zoals die op With Teeth staan.

Niet veel later kwam Trent met dit album. The Slip lijkt als album het meeste op With Teeth. De teksten lijken weer over zijn persoonlijke leven te gaan en ook muzikaal is het een teruggreep naar ouder werk. Maar hoe goed werkt dit?

avatar van King of Dust
4,0
The Slip

The Slip is onder te verdelen in twee delen.

In het eerste deel keert Trent Reznor qua stijl terug naar het oudere werk. De typische NIN-pianootjes, de dreigende ondertonen, de bombastische refreinen. Hij geeft dit echt een commercieel jasje waardoor het een stuk toegankelijker is dan de 'klassiekers' van de jaren '90. Hetzelfde doet hij ook op de eerste helft van With Teeth. Op The Slip werk het echter beter. Waar de muziek en de teksten op With Teeth vaak klinken alsof Trent Reznor vast wil blijven houden aan het imago dat hij opgebouwd heeft, hoor ik op The Slip een reëlere Trent. Iemand die weet dat hij niet meer dezelfde persoon is als toen en daarom ook niet meer dezelfde muziek kan maken. Iemand die minder moeite doet om zijn muziek op die van vroeger te laten lijken. Het lijkt er wel een beetje op, maar dit klinkt niet geforceerd. En daarom overtuigd het.

Trent lijkt hier ook veel meer achter die commerciëlere benadering te staan dan op With Teeth. Het klinkt veel zelfverzekerder. Een nummer als Echoplex bijvoorbeeld lijkt echt bedoeld om catchy te zijn. Sommige fans zullen dit niet kunnen waarderen. Ik kan er prima naar luisteren. Het wat toegankelijkere geluid vind ik niet storend (een paradox, ik weet het). Deze nummers zijn geen hoogvliegers, maar toch zitten er hele mooie dingen in die mij als luisteraar weten te boeien.

Head Down is van deze eerste helft echter wél een hoogvlieger. De kracht van dit nummer is dat het de eerste keer enorm verassend is. Het begint vrij macho; het lijkt niet veel anders te gaan worden dan de voorafgaande nummers. En dan dat refrein! Opeens blijkt in die ruwe holster een blanke pit te zitten. Het refrein van Head Down is melodisch, gevoelig en compleet anders dan het couplet. Dit is simpelweg een van de mooiste refreinen van Nine Inch Nails! De tweede keer dat je het nummer luistert kun je ook van het couplet genieten omdat je dan het nummer begrijpt. Het macho couplet staat voor het knokken tegen het verdriet en de pijn: niet over nadenken, door blijven gaan, head down. Het refrein is de realisatie van het feit dat je dit niet kunt. Dat de pijn soms te sterk is om te negeren. Head Down bezit de kwaliteit van het oudere NIN-werk en verraste me enorm tussen alle andere nummers. De instrumentale herhaling van het refrein, de afbouw van het nummer: het hele nummer zit vol oprechte pijn, en dat maakt het zo mooi. En daarom verdient Head Down een aparte alinea in mijn recensie!

En dan begint het tweede deel. Ik verdeel The Slip onder in twee delen omdat er zo'n duidelijk onderscheid is. Halverwege de plaat verdwijnen Reznors ambities om een toegankelijker geluid te bereiken als sneeuw voor de zon. Dit is het moment waarop menig nieuwsgierige NIN-leek de cd afzet en tevens het moment waarop de doorgewinterde NIN-fan het volume omhoog draait (als dat bij Head Down al niet gebeurt is).

Lights In The Sky is zo duister als Nine Inch Nails-muziek kan worden.
Maar dat op een hele subtiele manier.
Prachtig hoe subtiel Trent die achtergrond geluiden na het eerste refrein in beeld brengt.
En ditmaal wordt de geweldige muziek gecombineerd met een prachtige tekst.
Waar de eerste 5 nummers van The Slip wel leuk zijn om te horen, worden hier weer beelden geschetst:

Een groot meer bij nacht
Een volle maan verlicht het water
Trent staat er bij
Ziet in het water een oude geliefde
Hypnotiserend maanlicht zuigt hem mee
Hij verdwijnt in het water
Onder water dringt het maanlicht nog door
Verder naar beneden wordt het pikkedonker
Trent geeft zich over aan het water
Zinkt naar beneden, naar de duistere diepten
Zinkt mee met zijn geliefde
The lights in the sky are waving goodbye
And I am staying right beside you


Corona Radiata verbeeld het zinken naar de diepten
De onderwaterreis naar de pikdonkere bodem
Terwijl het licht van de maan op het wateroppervlak steeds kleiner lijkt te worden
Steeds verder afzinkend naar de diepten, verdrinkend in het diepe meer
Het bewustzijn valt uit, de reflexen nemen het over
Het lichaam doet nog een poging om te overleven
Om nog boven water te geraken
Maar het is te diep, het licht is te ver weg
Reddeloos verloren in de diepte
De dood treedt in.

Als The Four Of Us Are Dying begint, meteen na Corona Radiata, is het alsof ik uit een trance ontwaak. Lights In The Sky en Corona Radiata vormen samen een concept.
Een duister verhaal dat midden in het album verteld wordt.

Hoewel The Four Of Us Are Dying een sterke instrumental is, verliest het wel aan kracht naarmate je het vaker hoort. Corona Radiata heeft dat bijvoorbeeld helemaal niet. Hoewel The Four Of Us Are Dying minder lang duurt heb ik hierbij het gevoel dat het wat te lang duurt; bij eerder genoemde heb ik daar absoluut geen last van.

Ook Demon Seed is een verhaal op zich.
De tekst is als gedachtes die door een hoofd heen schieten.
De muziek grooft lekker, wat enigszins hypnotiserend is.
In het midden wordt het nog interessanter.
De muziek lijkt weg te vallen, flarden komen nog langs.
Er wordt afgeteld.
En dan komt de climax.
In combinatie met het wegvallen van de muziek en het aftellen werkt die heel goed.
Je hebt echt het idee dat het album, of specifieker: het nummer, tot een conclusie komt.
Ook Demon Seed boet aan kracht in naarmate je het vaker hoort, maar het blijft een interessant nummer. Ik begrijp op zich wel waarom het de afsluiter is.

Uiteindelijk is mijn conclusie de volgende:
The Slip werkt als album goed mede door zijn lengte.
Het duurt niet te lang: als het afgelopen is heb ik gehoord wat ik wilde horen.
Als het langer had geduurd, hadden er gegarandeerd wat echte missers op gestaan.
Het album heeft nu ook wat minder boeiende nummers (1,000,000 en Discipline), maar die worden ruimschoots goedgemaakt door de rest.
Het is ook goed dat het album halverwege totaal veranderd.
Als het was doorgegaan in de trend waarmee het album begint, dan was het niet boeiend gebleven.
Als geheel blijft het album voor mij, ondanks die switch, toch overeind. Het is nu alsof je een lp omdraait waarbij iedere kant zijn eigen sound heeft en dat kan ik wel waarderen.
Van de NIN-albums na The Fragile vind ik vaak dat de plaat tegen het einde steeds beter wordt om briljant te eindigen. The Slip is echter briljant in het midden. Het begin en het einde zijn gewoon goed.
Het briljante midden maakt mijn waardering 0,5 hoger.

The Slip is zeker weer een goed album dat met zijn kortere duur niet onderdoet voor de 3 voorgangers.

Gast
geplaatst: vandaag om 11:21 uur

geplaatst: vandaag om 11:21 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.