menu

The Microphones - Mount Eerie (2003)

mijn stem
3,93 (65)
65 stemmen

Verenigde Staten
Rock / Avant-Garde
Label: K

  1. The Sun (17:12)
  2. Solar System (3:39)
  3. Universe (6:41)
  4. Mt. Eerie (8:58)
  5. Universe * (4:23)
toon 1 bonustrack
totale tijdsduur: 36:30 (40:53)
zoeken in:
avatar van dix
4,5
dix
Goed, maar ik weet nog steeds niet waarom.

Phil Elverum kan hypnotiseren met zijn muziek, zoiets moet het wel zijn.

avatar van The Scientist
4,0
Prachtige poster als boekje

glimlicht
Toen ik dit ging luisteren voor de eerste keer had ik nog geen idee wat het was. Had het via een vriend keer gekregen, met de mededeling dat "het wel leuk was". Nou leuk is het zeker...

Het mysterieuze begin had al gelijk mijn aandacht, ik keek even naar de lengte van "The Sun", en gaf mezelf de bevestiging dat het wel post-rock zal zijn ofzo. De mysterie werd heftiger en heftiger, uiteindelijk had ik het gevoel dat er een leger voorbij kwam op olifanten en al (nee ik had nog niet de voorkant van The Glow gezien). Mijn mond viel echter open toen er opeens iemand begon te zingen.

Nouja zingen... vertellen is het betere woord. Er word op een vreemde manier een verhaal aan je vertelt, "see me waving my handkerchief on the shore" is de zin waar het verhaal begint. Ik (als liefhebber van Spoken Word) ging er helemaal op in... en dat was geweldig! Ik leerde een paniekerige verwarde man kennen die maar al te graag vertelt hoe hij aan het sterven is. Tja leuk onderwerp origineel ook Gelukkig is hij er erg goed in.

Je zal bijna de zeer bjzondere muziek op de achtergrond vergeten... Gillende trompetten, rare drumstukjes en vooral veel en veel lage tonen. De laatste pijnscheuten van de verteller voel je nog even in de vorm van een heftige climax gevolgt door snijdende ruis. En dan komt er nog meer ook..?

Solar System is voor mij echt 1 van de mooiste dingen die ik ooit heb gehoord, de tekst, de geluiden, de simplistische gitaar, het gekerm van de zanger en de prachtige zin "I know you're out there". Hypnotiserend gewoon hoe die man zijn laatste mooie gedachtes van het leven met je deelt. ...wow

Universe kabbelt erachteraan, vergezeld door vreemde belletjes en percussie gaat het verhaal nog vreemdere kanten op. "Do You Really Think There's Anybody Out there?" klinkt het gemeen. "How Many Times Have I died Here Before?" vraagt de man zich af. Het antwoord komt niet, hij valt alleen maar verder weg. Er word tegen hem vertelt wat er is gebeurd terwijl ze Mount Eerie naderen.

Mount Eerie is totale gekte, soort parade richting de plek tussen hemel en hel in. De zielen schuivelen naar voren en lijken samen te zingen, maar toch ook weer niet. Prachtig surrealistisch stuk muziek!! Daarna word er subtiel gemompeld en getokkeld op een gitaar (jaja) en doet ruis weer z'n intrede.

Universe (2) sluit het album prachtig af met leegte en de beschrijving van het gezicht van "Miss Universe", "your face looks just like mine". Ga dit beleven mensen!!

5* !!

The sun is wel bizar mooi

avatar van Near
5,0
Vrij moeilijk onder woorden te brengen, dit album. Het enige wat ik kan doen is glimlicht's oproep onderschrijven..

Sowieso mét koptelefoon luisteren, liefst net voor je gaat slapen. En ik denk dat er ook wel een zekere bereidheid moet zijn bij de luisteraar zelf - je moet meegesleept wíllen worden.. Het is alleszins een zeer vervreemdende rit, dit schiet muzikaal zoveel richtingen uit, Elvrum is gewoon niet bij te houden.

Zijn beste, zonder twijfel (nuja, dat is misschien wat voorbarig, gezien ik nog lang niet de volledige output van deze man heb beluisterd - wat me best gelukkig stemt eigenlijk!)

avatar van AOVV
Aparte, experimentele plaat van Elverum. Ik ken de man vooral van meer recente albums, zoals het erg fraaie 'Clear Moon', maar dit is ook best interessant. Net gek genoeg om in het meer beluisterbare hoekje van het rariteitenkabinet te mogen huizen. Vooral de openingstrack is straf.

avatar van madmadder
4,5
madmadders loswekende oeuvreverkenningstocht #6: The Microphones – Mount Eerie

Deel 1

Vroegah was ik heel erg onder de indruk van The Glow, Pt. 2 en in die obsessie heb ik best nog wat andere dingen van Phil Elverum gehoord, en sinds een paar jaar houd ik zijn nieuwe releases ook wel wat beter in de gaten, maar ik heb nog lang niet genoeg gehoord en zeker ook niet zijn best beoordeelde albums. Zoals deze dus bijvoorbeeld. Nu wil het feit dat ik in 2021 weer helemaal opnieuw verslingerd ben geraakt aan The Glow, Pt. 2 en dat dit album na ruim tien jaar weer zijn herintrede in mijn top10 heeft gemaakt. Tijd dus om deze andere grote Phil-klassieker tot me te nemen.

Het album begint precies waar we bij The Glow, Pt. 2 eindigden: zacht geruis met in de achtergrond allerlei vlagen muziek die we op dat meesterwerk hoorden. Dat geeft direct de indruk dat Mount Eerie een voortzetting is van de wereld die Elverum creëerde op TGP2. Op een bepaalde manier klopt dat, want ome Phil doet precies wat hij wil en gebruikt alle mogelijke, uiteenlopende middelen om zijn verhaal te vertellen. Van tribale trommels gaan we naar noise, van folk gaan we naar rock naar ambient en weer terug, de The Microphonesplaneet is heel groot, alles is er mogelijk en wij als luisteraar mogen door die rijke wereld heen struinen. Hij weet in zijn muziek alles naar zijn hand te zetten, geen geluidje horen we maar toevallig, alles maakt noodzakelijk onderdeel uit van Elverums universum.

Ook qua thematiek, het zijn van een speelbal voor de woeste natuur, de realisatie dat we nietig zijn in een immer uitdijend heelal en ook het gevoel compleet los te staan van je medemens komen terug op Mount Eerie. Alleen is dit album nog veel meer verhalend. Waar op TGP2 vooral uiteenlopende impressies rond hetzelfde thema te vinden zijn, vertelt ME echt een lineair verhaal, waarbij alle verwijzingen naar natuur en heelal metaforen zijn voor het leven en waarbij ook verschillende vertellende instanties voorbij komen (Phil, King Dark Death, Wind en Vultures zijn er enkelen).

TGP2 zie ik meer als een break-up album dat gaat over hoe je compleet los komt te staan van de persoon waar je zo lang van gehouden hebt en mee verbonden bent geweest, ME gaat voor mijn gevoel meer over hoe je kaas probeert te maken van een absurde wereld waarin er een onoverbrugbare afstand bestaat tussen het zelf en de ander. Ik vind het geweldig hoe Elverum dit verhaal vertelt en hoe hij put uit zoveel verschillende genres en deze toch kan samenbrengen tot een super meeslepend geheel.

Hoewel zowel TGP2 als ME een 'allegaartje' aan stijlen zijn, klinkt dit ME op muzikaal vlak echt compleet anders. Elverum put uit andere bronnen, bronnen die beter passen bij het thema van dit werk. Het geheel klinkt anders, maar minstens zo indrukwekkend. Al moet ik wel toegeven dat ik er even aan moest wennen. Maar nu, na deze een tijdje regelmatig opgezet te hebben, ben ik redelijk verknocht geraakt aan de wereld die Elverum hier geschapen heeft.

Mount Eerie klinkt typisch Microphones en toch is het ook compleet anders dan zijn andere werk. Maar goed, dat is eigenlijk wel het belangrijkste kenmerk van Elverums muziek, en de belangrijkste reden waarom ik hem zo waardeer als muzikant. Hij weet je altijd wel weer te verrassen, zal nooit twee keer hetzelfde album maken en heeft het bijzondere talent om je als luisteraar een beetje deelgenoot te maken van de unieke manier waarop zijn hoofd werkt. Het is een hoofd waar het heel goed toeven is.

Next stop: Coil – Love's Secret Domain

Gast
geplaatst: vandaag om 13:10 uur

geplaatst: vandaag om 13:10 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.