skyline schreef:
Over Aion: ik ben bang dat het ook mijn plaat niet is.
Het is ongetwijfeld mooi en sfeervol, kunstig en gemeend, maar wat ik op eigenlijk alle DCD producten na Within the Realm... mis is het onheilspellende, het beangstigende aspect in hun muziek.
Hetzelfde overkwam de Cocteau Twins na Treasure. (toevallig ook bij hen dus na drie platen) Het sfeertje blijft, maar verandert van kleur.
Waar Spleen and Ideal of Garlands soundtrack zouden kunnen zijn van een prehistorisch schimmenspel in een mistig woud met de premesse van unspeakable evil loitering in the shadows, vervaagt bij beide bands die hele spanningsboog geleidelijk om te worden vervangen door een aardser en veel minder beklemmend geluid
Skyline heeft hier een joekel van een punt.
Ik ga volmondig akkoord met zijn analyse ... verhelderend.
Toch blijven Cocteau Twins en Dead Can Dance me
na hun indrukwekkende begin trilogie meer boeien dan
andere bands in een vergelijkbaar muzikaal spectrum.
Ik geloof zelfs stellig in de ongeschreven drie albums regel.
Voor commerciële acts is het na drie albums meestal voorbij.
Het is alleen de groten gegeven om zich ook daarna nog
te blijven profileren ... CT en DCD onderscheiden zich
subtieler, qua kleur of accent verschuiving.
U2 vond zichzelf bijvoorbeeld drie keer opnieuw uit.
oerfase - Enofase - dancefase - retrofase ...
Toch blijft Aion een gedurfde stap die 4 sterren waard is.
Mijn 5 sterren zijn (zoals vaker bij mij het geval is) ingegeven vanuit
mijn allereerste confrontatie met het werk, dat voor mij (net zoals
mjuman en chameleon day beschrijven) openbarend was.