Geen enkele reactie tot dusver geplaatst en ik ben tevens de eerste stemmer. Erg jammer want dit zo’n beetje het beste album van (Diana Ross and) The Supremes. Dit was het laatste album waarop Diana Ross te horen was, ze startte in januari 1970 haar solo carrière. ‘Cream of the crop’ staat voor ‘het beste’ en die benoeming past perfect bij de inhoud van dit album.
Het eerste nummer ‘Someday we’ll be together’ (o.a. geschreven door Johnny Bristol) is denk ik het mooiste nummer dat ooit door Motown is uitgebracht samen met –natuurlijk– ‘What’s going on’ van Marvin Gaye. Het was al uitgebracht door Johnny Bristol zelf in 1961 en werd later door hem bewerkt omdat hij door Jr. & The All-Stars zou worden ingezongen maar Berry Gordy vond dit de perfecte afscheidssingle voor The Supremes. Het zure is eigenlijk dat de Supremes niet eens de backingvocals zingen, sterker nog, ze zingen helemaal niets op dit nummer, dit nummer was namelijk bedoeld als debuut solosingle voor Diana maar werd op het laatste moment gebruikt voor dit album. Het werd de laatste nummer 1 hit in Amerika voor Diana Ross & The Supremes.
Maar ook alle andere nummers zijn geweldig. Hun versie van ‘Hey Jude’ vind ik gewoonweg prachtig. De cover ‘Blowin’ in the wind’ is ook mooi, de achtergrondzang is tevens verzorgd door Florence Ballard die in 1967 uit The Supremes werd gekickt. Florence hoopte waarschijnlijk dat ze na het vertrek van Diana terug mocht in de Supremes, niets was minder waar. In 1976 zou zij straat- maar dan ook straatarm overlijden. Ze werd slechts 32 jaar. Het leven van Florence is ronduit tragisch en intens droevig.
‘The beginning of the end’ is ook een juweeltje. De achtergrondzang werd hier verzorgd door Syreeta Williams (ondekt door Stevie Wonder) en zij zou oorspronkelijk de nieuwe leadzangeres worden van The Supremes, Berry Gordy besloot echter op het laatste moment dat Jean Terrell een geschiktere zangeres was, die qua stem overigens heel veel leek op die van Diana Ross. Ook nummers als ‘Can’t you see it’s me’, ‘The young folks’ en ‘Shadows of society’ zijn allemaal zeer de moeite waard.
Er zijn ook maar weinig albums uitgebracht die zo’n rijke maar niet altijd even mooie geschiedenis kennen. Misschien dat het album ‘What’s going on’ (Marvin Gaye dus) daarvoor ook in aanmerking komt en ‘Rumours’ van Fleetwood Mac bijvoorbeeld ook en zo zijn er slechts een paar anderen. De geschiedenis achter deze albums zorgde voor perfectie, kwaliteit en muziek op z’n best.
Van de hele Diana Ross, The Supremes of Diana Ross & The Supremes catalogus vind ik dit waarschijnlijk het allermooiste album. Dit is nou Motown op z’n best.