Bij een nieuw album van Daz Dillinger kan je er op één ding vergif innemen: de politiek wordt met rust gelaten en de teksten staan in het teken van de eigen kwaliteiten, het gangsterleven, wapens, dames en clubs. Ook productioneel laat het zich allemaal op voorhand al wel raden: dikke g-funk-beats met harde drums en knerpende bassen.
De laatste jaren week Daz in zoverre van dit geijkte pad af dat hij de accenten verschoof. Waar in het begin van zijn carrière de nadruk lag op zijn stoerheid en het daarbij behorende criminele leven, stonden zijn laatste albums So So Gangsta (2006) en Gangsta Party (2007) voornamelijk in het teken van het vrouwelijk schoon en ‘s mans, uiteraard bruisende, uitgaansleven.
Op Only On The Left Side neigt het wederom naar het tweede, maar beide kanten van Daz komen herhaaldelijk aan bod. Het is eigenlijk gek dat deze plaat nu pas uitkomt, en daarmee wordt niet alleen bedoeld dat het album meerdere keren is uitgesteld. Daz Dillinger heeft gerekend vanaf het begin van zijn solocarrière in 1998 tot 2008 een moyenne gehaald van maar liefst een album per jaar. Daarnaast heeft hij in dit tijdbestek ook nog twee albums met JT The Bigga Figga en zes platen met Kurupt (als Tha Dogg Pound) uitgebracht. Dan vergeten we bijna dat hij ook nog producer, een vaak verschijnende gastartiest én baas van een eigen label én een eigen distributiecentrum is. Van zo’n extreem productief iemand valt eigenlijk elk half jaar wel nieuw werk te wachten, maar in 2008 bleef het lang stil rondom Daz. Tot nu.
Het wekt even de indruk dat er extra tijd is gestoken in Only On The Left Side, maar die veronderstelling wordt al snel ontkracht. Voordat Daz zijn mond open heeft getrokken zijn er al talloze geweerschoten afgevuurd en heeft zich al een onoriginele en tegelijkertijd krachtige beat ingezet. Het is duidelijk: Daz is niet van plan ook maar iets af te wijken van het bekende parcours.
Dat resulteert dus automatisch in een mengsel van gangsterrap van de West Coast en dirty south-achtige muziek voor in de discotheken. Opvallend is dat Daz in de eerste categorie geen enkele poot heeft om op te staan – hij doet namelijk precies hetzelfde als elke modale MC uit het zuiden tegenwoordig doet – en dat hij wat betreft het meer harde en stoere gedeelte bovengemiddeld en vooral erg ervaren is. Het is namelijk te horen dat Daz sterk produceerde op 2pacs magnum opus All Eyez On Me en bovendien het grootste deel van de beats op Dogg Pounds klassieker Dogg Food voor zijn rekening nam.
Dit is het duidelijkst op Summer Vacation, dat daarmee gelijk een uitblinker is. De pistoolschoten in het refrein bevestigen dat ook in dit nummer tekstueel niks te beleven valt, maar de karakteristieke raps van Daz – soepele flow, neutraal stemgeluid en geringe woordenschat – en het simpele basloopje brengen de luisteraar weer even terug naar de tijden dat Daz nog Dat Nigga Daz (of nog beter: That Nigga Daz) heette. Hij haalt de kwaliteit van vroeger niet, maar toch is duidelijk hoorbaar dat hij er bij was toen Death Row in de jaren 90 de lakens uitdeelde wat betreft gangsterrap.
Spijtig is het om dan te horen dat Daz zich laat verleiden tot voorspelbare clubbangers, die op Only On The Left Side al met al domineren. Deze tracks klinken even eentonig als nietszeggend en tweederangs gastartiesten als Keak Da Sneak, Manish Man en Big Von delen eerder in deze malaise dan dat ze iets toevoegen. Als relatief grote namen als Snoop Dogg en vooral Obie Trice ook nog eens met wat onzinnig gebrabbel over hoe gangster ze wel niet zijn voor de dag komen, lijkt het alsof Daz deze normaliter kundige rappers heeft geadviseerd het zo simpel mogelijk te houden.
Zo klinkt Only On The Left Side als een album waarop Daz het bewust simpel houdt. De vraag is of hij dit doet om een gebrek aan inspiratie en kwaliteit te camoufleren, of omdat de mensen niets anders van hem kennen. De man staat intussen namelijk wel bekend om zijn kenmerkende sound en zijn gehele fanbase is hierop gebouwd. Daz heeft er zelf dus voor gezorgd dat hij of hij wil of niet wel vast moet houden aan dit geluid. Je zou dus kunnen stellen dat hij vast zit in zijn eigen creatieve gevangenis. Maar die conclusie is waarschijnlijk wat te ingewikkeld voor de man uit Long Beach. Anders zou er op Only On The Left Side wel één regel voorkomen die van enige intelligentie getuigt.
Bron:
Hiphopleeft