menu

Loudness - Metal Mad (2008)

mijn stem
3,38 (4)
4 stemmen

Japan
Metal
Label: Tokuma

  1. Fire of Spirit (2:59)
  2. Metal Mad (4:12)
  3. High Flyer (5:07)
  4. Spellbound #9 (5:46)
  5. Crimson Paradox (4:35)
  6. Black and White (4:45)
  7. Whatsoever (5:07)
  8. Call of the Reaper (4:07)
  9. Can't Find My Way (7:03)
  10. Gravity (5:22)
  11. Transformation (4:48)
totale tijdsduur: 53:51
zoeken in:
Empyrium
Inmiddels al het 24ste studio album van Loudness, en ik moet toegeven dat deze mij wel degelijk bevalt. Prima riffs en de het zware accent van de zanger heeft wel zo zijn charme. Wie er tegenwoordig allemaal in de band zitten.... geen idee, maar Loudness heeft anno 2008 zeer zeker nog bestaansrecht en Metal Mad (buiten de titel om dan) is een aangename verrassing.

****

Empyrium
Wat Good to be Bad is voor Whitesnake, Humanity I voor de Scorpions, is Metal Mad voor Loudness.

Puntje erbij!

avatar van ozwald
inderdaad geinig plaatje...

line-up:

Minoru Niihara
Akira Takasaki
Masayoshi Yamashita
Munetaka Higuchi

eerste 3 zaten er 25 jaar geleden ook al bij, maestro nr 4 zegt me niks..

avatar van ozwald
maar even gecheckt (weet ook niet waarom) maar Higuchi is al vanaf dag één de drummer..

avatar van Sir Spamalot
3,0
Inderdaad, Higuchi is er van het begin bij. Verdomme, de oudjes zoals Empyrium er ook een paar heeft genoemd, brengen dit jaar goede platen uit. Akira Takasaki is een wereldgitarist en dit album moet ik zeker eens in mijn pollen krijgen.

avatar van ozwald
ben ze destijds na hurricane eyes uit het oog verloren. Mannetjes heben niet stil gezeten..

http://www.takasaki.net/Loudness/disco/

avatar van Kronos
Die link leert mij dat de line-up al die jaren niet hetzelfde gebleven is. In '96, enkele jaren nadat zanger Niihara Minoru de band verlaten had, verdwenen ook de drummer en bassist uit de groep. Alleen gitarist Akira Takasaki bleef toen nog als oorspronkelijk lid over. Maar in 2001 met het album Spiritual Canoe was er een reunie en vanaf dan tot nu is Loudness weer verder gegaan met de oorspronkelijke bezetting.

Ik moet deze Metal Mad nog wat luisterbeurten geven, maar voorlopig blijft mijn voorkeur toch uitgaan naar de vier eerste studioalbums en het uitstekende Live Loud Alive uit 1983 uiteraard.

avatar van ozwald
eerste twee ook? behoorlijk dramatische productie.. Vanaf Law was het allemaal goed te genieten

avatar van Kronos
De productie is niet erg goed maar over het algemeen bevallen de songs van de eerste twee albums mij iets meer.

Empyrium
R.I.P. Munetaka Higuchi. De drummer van Loudness is op 49 jarige leeftijd overleden aan de gevolgen van leverkanker.

avatar van Lonesome Crow
3,5
Onder de diepzinnige titel "Metal Mad" het zoveelste studio-album van Loudness sinds de originele line-up weer bij elkaar is.
Munetaka Higuchi was voor mij de beste metal drummer ooit, maar al jaren vond ik hem niet meer op zijn plaats bij Loudness.
De 3 albums uit 2001 en 2002 bewezen dat ze nog bestaansrecht hadden, zeer heavy en afwisselende nummers maar daarna een teruggang in kwaliteit maar niet in kwantiteit.
Op "Terror" namen ze nog wat gas terug maar verder een voortgang van die zeer heavy stijl, en het scheen dat dat vooral de verdienste van Munetaka was.

Neemt niet weg dat er natuurlijk goede songs op staan maar een wat relaxtere benadering van de muziek zou ik zeer welkom vinden (zoiets als die periode met zanger Masaki Yamada), maar goed we hebben er het maar mee te doen.
Een muur van geluid in de opener, zonder zang en na 3 minuten het titelnummer die onverwacht vrij traditioneel en melodieus is.
Op het intro en de tragere tussenstukken na is "High Flyer" weinig opzienbarend.
"Spellbound#9" heeft wel een lekkere groove en soms een rap-achtige zang, ook tof de versnelling op het eind !
Het logge "Crimson Paradox" walst je huiskamer in, als een kudde olifanten lekker heavy.

Het thrash-achtige "Black and White" kan mij niet zo bekoren, ik hou niet zo van die haknummers alhoewel ik ze wel eens slechter gehoord hebt (bv SDI of Speed).
Normaal gesproken na een song of 5 a 6 verflauwt mijn aandacht bij de laatste 10 jaar Loudness, maar het intro van "Whatsoever" houd het nog even vast.
Een slepende vibe met melodische tussenstukken, komt op het juiste moment voor mij.

Maar er komen nog 4 songs, en eigenlijk heb ik het punt bereikt dat ik de zang van Minoru Niihara niet meer kan horen.
Het is al geen wereldzanger maar vaak moet hij nogal schreeuwend zingen om boven die heavy muur van geluid uit te komen en dat bewijst "Call of the Reaper".
In het lange afwisselende "Can't Find My Way" is hij ook al de zwakste schakel maar als geheel weet het wel te blijven boeien.
Het zwakke "Gravity" kent nog wel een swingende soepel spelende ritmesectie en is daardoor toch wel weer aardig.
De afsluiter "Transformation" is richtingsloos en zwalkende, hadden ze er beter af kunnen laten.

Een goed album in die heavy stijl, dat moet gezegd worden.
Ik heb het allemaal wel eens eerder gehoord maar nagenoeg de hele CD blijft boeien met als absolute uitblinkers track 2, 4, 5 en 7.

Gast
geplaatst: vandaag om 13:28 uur

geplaatst: vandaag om 13:28 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.