Onder de diepzinnige titel "Metal Mad" het zoveelste studio-album van Loudness sinds de originele line-up weer bij elkaar is.
Munetaka Higuchi was voor mij de beste metal drummer ooit, maar al jaren vond ik hem niet meer op zijn plaats bij Loudness.
De 3 albums uit 2001 en 2002 bewezen dat ze nog bestaansrecht hadden, zeer heavy en afwisselende nummers maar daarna een teruggang in kwaliteit maar niet in kwantiteit.
Op "Terror" namen ze nog wat gas terug maar verder een voortgang van die zeer heavy stijl, en het scheen dat dat vooral de verdienste van Munetaka was.
Neemt niet weg dat er natuurlijk goede songs op staan maar een wat relaxtere benadering van de muziek zou ik zeer welkom vinden (zoiets als die periode met zanger Masaki Yamada), maar goed we hebben er het maar mee te doen.
Een muur van geluid in de opener, zonder zang en na 3 minuten het titelnummer die onverwacht vrij traditioneel en melodieus is.
Op het intro en de tragere tussenstukken na is "High Flyer" weinig opzienbarend.
"Spellbound#9" heeft wel een lekkere groove en soms een rap-achtige zang, ook tof de versnelling op het eind !
Het logge "Crimson Paradox" walst je huiskamer in, als een kudde olifanten lekker heavy.
Het thrash-achtige "Black and White" kan mij niet zo bekoren, ik hou niet zo van die haknummers alhoewel ik ze wel eens slechter gehoord hebt (bv SDI of Speed).
Normaal gesproken na een song of 5 a 6 verflauwt mijn aandacht bij de laatste 10 jaar Loudness, maar het intro van "Whatsoever" houd het nog even vast.
Een slepende vibe met melodische tussenstukken, komt op het juiste moment voor mij.
Maar er komen nog 4 songs, en eigenlijk heb ik het punt bereikt dat ik de zang van Minoru Niihara niet meer kan horen.
Het is al geen wereldzanger maar vaak moet hij nogal schreeuwend zingen om boven die heavy muur van geluid uit te komen en dat bewijst "Call of the Reaper".
In het lange afwisselende "Can't Find My Way" is hij ook al de zwakste schakel maar als geheel weet het wel te blijven boeien.
Het zwakke "Gravity" kent nog wel een swingende soepel spelende ritmesectie en is daardoor toch wel weer aardig.
De afsluiter "Transformation" is richtingsloos en zwalkende, hadden ze er beter af kunnen laten.
Een goed album in die heavy stijl, dat moet gezegd worden.
Ik heb het allemaal wel eens eerder gehoord maar nagenoeg de hele CD blijft boeien met als absolute uitblinkers track 2, 4, 5 en 7.