Het overgrote deel van de songs vind ik dermate aangenaam dat het album zonder de slechts een paar mindere stuken zeker 4,5-5 sterren had gekregen. Zoals wel vaker met Adrian Legg, hoor ik weer een smaakvolle afwisseling tussen rustige dromerige en up tempo virtuozere stukken. Dit keer ook een wat afwijkend nummer: het lange Green Ballet II, waar Adrian zijn gebruikelijke harmonieuze gitaarwerk afwisselt met onheilspellende, sterk dissonante stukjes.
Dan de minpuntjes. Weer een redelijk aantal tracks die ook op andere albums staan. Dat hoeft van mij niet zo nodig. Het maakt het voor mij weer moeilijk een aantal favoriete nummer te kiezen. Andersom is het gemakkelijker een mindere track aan te geven. Nummer 8 Kiss-Curl vind ik echt een zeperd. Met drums van een ongeïnspireerd jaren 70 bruiloftsorkest gaat het ineens van smaakvol naar muzak. En ik snap het nut niet van de hoeveelheid gitaareffect op track 6 Sour Grapes. Op zich best een leker nummer, maar het gitaareffect maakt dat het volume zwabbert, en dat soort me teveel om er nog van te genieten.