De carrière van Outlawz stelde al niet veel voor, maar met We Want In (ondertitel: The Street LP) bereikt de groep een nieuw dieptepunt. Het album is een regelrecht fiasco: fletse rijmschema’s, afgezaagde beats en vooral belabberde teksten.
Alles op We Want In staat in het teken van zo snel mogelijk geld verdienen. De muziek lijkt snel in elkaar gezet om even wat te cashen en inhoudelijk gaat het dan ook veelal over geld, veel geld. Neem bijvoorbeeld een track als Love Of Money, waar de titel al boekdelen spreekt. Deze materialistische aanpak gaat samen met een nieuwe muzikale benadering van Outlawz: het gelikte West Coast-geluid van eerder werk heeft, enkele uitzonderingen daargelaten, plaatsgemaakt voor de dikke bassen en kletterende drums die veel dirty south-nummers kenmerken.
Deze producties, gemaakt door een legio aan onbekende mensen, sluiten qua saaiheid goed aan bij de rest van het album. Letterlijk alles klinkt namelijk inspiratieloos en leeg. Voor de inhoud geldt hetzelfde. Als het even niet over geld gaat, gaat het wel over de stoerheid van Outlawz (Thuggin Till I Die) of een ander uitgekauwd thema. De welbekende struggle to survive (Hunger Pains) mag natuurlijk ook niet ontbreken, die doet het ook altijd goed op een gangsterrapalbum.
Goede rappers zijn de leden van Outlawz nooit geweest. Maar, en dit is het enige pluspunt aan We Want In, wat flows betreft, zijn de leden van de groep niet achteruit gegaan. Young Noble valt nog steeds op door zijn doorleefde en rauwe vocalen, terwijl E.D.I. dezelfde onopvallende rol vervult als altijd. Napoleon is er al een paar jaar niet meer bij, die heeft zich volledig gericht op het Islamitische geloof en houdt tegenwoordig veel speeches die in het teken van deze religie staan (een van deze toespraken had de markante en alles samenvattende titel “From Thug Life To Islam”). Kastro is na een pauze van een Outlawz-album (Against All Oddz) terug van weggeweest en de saaie Stormey doet met gastoptredens op zes van de twaalf nummers te weinig om als volwaardig groepslid te worden gezien, maar weer te veel om als willekeurige gastrapper beschouwd te worden. Outlawz lijkt er ook nog niet helemaal uit: hij staat wel op de voorkant, maar staat tevens bij elk nummer waarop hij verschijnt genoteerd als gastartiest.
Het doet er weinig toe, want We Want In geeft geen enkele aanleiding tot nader onderzoek naar Outlawz. Vroeger probeerde de groep succes te behalen met verheerlijkingen van het gangsterleven en odes aan vriend, inspirator, leider en mentor 2pac. Die formule zorgde niet voor het beoogde succes. Daarop werd besloten het eerste van deze twee onderwerpen intact te houden, maar het tweede te vervangen voor: geld. “Get rich or die tryin’” wordt er niet voor niets op een gegeven moment op dit album gezegd, want daar lijkt het allemaal om te gaan met We Want In. Snel een plaat maken, nog sneller geld verdienen. Dat resulteert in een waardeloos album waarbij het enige kleine pluspunt is dat het rappend niet zo slecht is als inhoudelijk en muzikaal. Daar, ergens heel ver weg, is nog zichtbaar wat 2pac zag in Outlawz. Wat dat precies is, is per album echter moeilijker te vinden en steeds dieper verstopt onder muzikale kaalheid en inhoudelijke armoede.
Bron:
Hiphopleeft