Dit album, genoemd naar een belangrijke nationale weg in de VS (de zogeheten
Interstates), baadt in de weelderige productie. Countrypolitan, noemde men deze stijl in de jaren '70. Het geluid was een pak zoeter dan de rauwere barroom country die naar mijn gevoel beter past bij het energieke buitenbeentje dat The Killer toch wel is. Hijzelf besefte dat ook wel, en het was ook merkbaar in de charts, waar zijn nieuwe plaat minder hoge toppen scheerde.
Natuurlijk is dit een uiterst gezellige plaat, maar dat is tegelijkertijd het probleem; 't is te gezellig. Ik val er eerlijk gezegd spontaan van in slaap, terwijl de melodieën best mooi zijn, en het samengaan van alle elementen - van Jerry Lee's zoetgevooisde stemgeluid over zijn pianospel tot de stijkers en backings - gaat zo een beetje aan me voorbij. Jammer.
De opener blijft me wel bij als een erg mooi nummer, maar dat is dan ook de opener. En dan ben ik er natuurlijk nog bij met mijn volle verstand.
3 sterren