Omdat deze zowat balanceert op het randje van mijn top 10 moet ik hier toch ook eens een uitgebreide mening geven.
Lastfm:
Gospel was comprised of Adam Dooling, Sean Miller, Vincent Roseboom and Jon Pastir. Their sound mixes the atmosphere of psychedelia, structural sensibilities and instrumentation of Genesis-esque progressive-rock, and primal aggression/desperation of hardcore/screamo.
Their debut full-length on Level Plane was released in 2005, entitled The Moon is a Dead World.
In late December, 2006, Gospel disbanded, leaving little hope that they would finish recording their next album, which was to be due in early 2007.
Wat bij de bio niet staat is dat ze nog een
split EP hebben gemaakt met Kodan Armada, en verder kan je op het net ook wel wat leuke live opnames vinden. Begin november van dit jaar kwam dan het heuglijke nieuws dat Gospel een reunie plant begin 2010. Een van hun vrienden heeft een nieuwe lever nodig, en daarom wordt een benefietoptreden gegeven. Ze hebben ondertussen ook al verder gewerkt aan de opvolger van dit album. Hun officiële
site bestaat opnieuw, waar je 5 nummers kan beluisteren, waaronder 2 nieuwe. Hun
myspace is er ook en op de site van hun
label kan je twee nummers gratis en legaal downloaden.
Over dit album dan. Het label van Gospel is screamo, maar de spaarse vocalen zijn vrij toegankelijk voor het genre en wat naar achteren gemixt, hoewel de berichtgeving van de andere users laat zien dat de vocalen dus toch wat een struikelblok kunnen vormen. Muzikaal valt het niet echt te vergelijken met andere screamo (voor zover ik weet), eerder ergens in de verte met progressieve metalgroepen zoals Porcupine Tree (bv. het nummer "Yr Electric Surge Is Sweet") en Tool ("Opium", zie ook hun
Pitchfork recensie ). De productie is van de hand van Kurt Ballou (de gitarist van Converge) en voelt vrij ruw aan. De drums klinken ronduit uitstekend en de gitaren klinken net smerig genoeg om de muziek de nodige punch te geven. Binnen het genre is het een bescheiden klassieker, en het is een goede manier om kennis te maken met het screamo genre, ook al is het helemaal niet representatief.
Opener is "Congratulations... You've Hit Rock Bottom" met een waarlijk geniale basriff die het album meteen met een welgemikte knie in de ballen uit de startblokken laat schieten. Centraal op dit nummer en eigenlijk op het gehele album staan de energetische drums, die werkelijke alle kanten uitgaan, steeds in een hoog tempo en met zin voor spanningsopbouw met erg opzwepende ritmes. Voorwaar, Vinny Rosebloom is een genie.
Die drums worden steevast overgoten met een heerlijk keyboard sausje en vunzige gitaren. Zo ook op "Yr Electric Surge is Sweet" dat wat doelloos lijkt te beginnen vooraleer in de tweede minuut een echt monsterlijke ritmische riff wordt gespeeld, waardoorheen dan een portie warme gitaarfeedback wordt gespeeld. Dat de zang zo'n struikelblok zou zijn lijkt me erg vreemd, omdat bijvoorbeeld op dit nummer er maar viertwintig seconden gezongen wordt.
Het muzikale zwaartepunt van het album is zonder twijfel het negen minuten durende 'A Golden Dawn' - een eeuwigheid lang voor het veelal korte, gebalde genre dat screamo zou moeten zijn volgens de predikanten. Na twee minuten komen er dan twee lijnen tekst die bij mij sinds de allereerste luisterbeurt in de hersenen gegrift staan.
"Hey you - you got a ciggarette man? / You know I know you got one on ya!" Totale onzin, maar het hele album is aangenaam chaotisch eigenzinnig. Een onverlaat zou het op geestverruimende middelen kunnen steken, maar wat dan met
"and its only just a matter of time / before we all gotta go underground. / and for whats its worth / they ain't got no drugs down there." Een keyboard-solo (!) later vraagt Adam Dooling nog eens met extra aandrang om een sigaret, waarna de vervreemding zich helemaal verderzet.
'Paper Tiger' is kort agressief nummer met veel vocaal werk en naar mijn mening het minste nummer op het album. Het kortste nummer is 'And Redemption Fills the Emptiest of Hearts' dat bij momenten echt naar screamo neigt, dan overgaat in een loodzware machine gun riff waarna een prachtig stukje progrock als uitgeleide dient. Een persoonlijke favoriet is het Oosters aandoende instrumentale 'Opium', dat zoals al gezegd wat aan Tool appelleert.
Rustige, sfeervolle opbouw aan het begin van 'What Means of Witchery' met ingetogen zang (cfr. Slint). In de derde minuut geeft de drums er een paar goed getimede meppen op waarna gedurende een minuut een ongelooflijke spanningsboog wordt opgebouwd. Een echt geniaal stukje muziek zoals Tool er ook af en toe tussen zwiert, waarmee dan.. eigenlijk weinig wordt gedaan. In plaats van de verhoopte apocalyps krijg je een bescheiden aardbeving. Als ze hier meer hadden mee aangevangen was 'The Moon is a Dead World' zeker hoog in mijn top 10 gekomen. Afsluiten doen ze met het welhaast melancholische 'As Far as You Can Throw Me', nog een favoriet van mij.
Ooit las ik in een zeldzaam interview dat hun bedoeling was om muziek te schrijven die in geen enkel genre zou toebehoren en door elke scene zou worden scheef bekeken, en ik denk dat ze daar wonderwel in geslaagd zijn. Een origineel en mateloos boeiend werkstuk, dat misschien niet perfect is maar toch aardig in de buurt komt.