Als ik mijn bericht hierboven lees vraag ik me toch een beetje af in welk lichaamsdeel mijn hoofd indertijd zat, want eigenlijk is dit een behoorlijke sterke compilatie met een lekker vet geluid (ook al is het dan een ongeremasterde CD van een LP uit 1972) en een zeer grote draaibaarheidsfactor. Denkelijk was dat commentaar een reactie op het enorme verschil tussen de echt fantastische stem van David Clayton-Thomas enerzijds en de dunne en matige stemmen van Al Kooper (op de twee nummers van het BS&T-albumdebuut) en Steve Katz (op Sometimes in Winter) anderzijds. Dat verschil blíjf ik horen (en blíjft me storen), maar muzikaal valt er toch wel heel veel te genieten op deze verzameling (hoewel ik op de een of andere manier een beetje moeite heb met de afsluiter – misschien voelt het wel een beetje raar als een groepje witte jongens zo'n klassiek zwart nummer aanpakken, terwijl de moraal van de tekst natuurlijk alle huidskleuren overstijgt, ik weet ook niet precies waarom deze versie bij mij schuurt).
Overigens merkt de All Music-review van dit album op: "A later CD reissue of Blood, Sweat & Tears' greatest hits replaced each singles edit with the original full-length version." Als ik op Discogs de tracktijden van de oorspronkelijke vinylelpee vergelijk met die van mijn CD-versie (en van de tracklisting hierboven) scheelt dat inderdaad ruim zeven minuten (in het voordeel van de CD), zodat je op de LP-versie niet eens het "That wasn't too good"-einde van Spinning wheel hoort. En voor alle duidelijkheid, de lange versies zijn geen kunstmatige "extended versions" zoals je in de jaren 80 op 12"-versies van synthpop-singles kon vinden, maar gewoon de normale albumversies zonder een spoor van "opvulling".