Kan er weinig bijzonders aan ontdekken.
Gewoon meer van hetzelfde, zoals er zoveel van dit soort Rock-bandjes zijn. Beetje generiek allemaal; het lijkt wel alsof ze allemaal een soort vaste formule afwerken. Bijna alle nummers van dit album lijken ook op elkaar, een enkele uitzondering daargelaten.
Naam en cover zeggen al alles over het album. Dit is postrock pur sang. Vergelijkbaar met This Will Destroy You en Earth maar gewoon... veel beter. God Is an Astronaut is hun 4de album en, zoals we het gewoon zijn van de drie Ieren, enkel instrumentaal. Met wederom duidelijke Porcupine Tree-invloeden is de langspeelplaat een afwisseling van rustig pianowerk en ruige progrock. De één uur durende plaat luistert lekker weg en je pikt het allemaal direct op. Het is to the point, pretentieloos en catchy. Dit in tegenstelling tot vele andere postrockers die vaak inspiratieloos blijken te zijn. Toch hadden de vakmannen iets meer werk mogen steken in de opbouw van de songs. De climaxen worden soms te vroeg ingezet en brutaal afgebroken. Het album duurt een uur maar met postrock mag je je tijd nemen. Tracks van meer dan 10 minuten zijn niet verboden. Ze zijn te ongeduldig geweest en geven daardoor de pointe van de songs te vroeg weg. Misschien zoeken ze naar meer commerciëel succes met kortere nummers of zijn ze te ijverig geweest om het album te snel af te hebben. Kortom, het album is een ongeslepen diamantje waaraan ze meer tijd hadden mogen nemen om de ruwe kantjes ervan af te slijpen.
God is an Astronaut is zeker geen Godspeed You Back Emperor maar dit is wel een leuke plaat. Zeker de eerste 6 nummers kunnen mij heel erg boeien daarna kakt het allemaal een beetje in. Mede door de compacte nummers die al snel tot hun climax komen een leuke plaat voor als je op de fiets of in de auto zit. Het is naar mijn mening echter geen plaat om met je ogen dicht vanaf de bank te beluisteren, daarvoor mist het allemaal een beetje diepgang.
3,5* omdat hij niet uit de cd speler van mn auto is weg te slaan.