Slechts één stem uitgebracht en dan meteen een anti-stem (1,0)? Kom nou, het hoeft niet in je straatje te passen, maar je kunt toch met de beste wil van de wereld niet volhouden dat dit muzikaal helemaal niks is?
Het was destijds de eerste verzamelaar van de 'nieuwe' Kool & the Gang. De band van de gestroomlijnde discofunk, die de wilde, rauwe funk-jaren achter zich had gelaten. Dat zou je natuurlijk met het grootste gemak een commerciële uitverkoop kunnen noemen (is die anti-stem misschien van een liefhebber van het jaren-zeventigwerk van deze band?), en dat is het misschien ook wel een beetje.
Maar de sophisti-funk (vrij naar
Return to Forever ) die ze maakten vanaf
Ladies night heeft ze in elk geval geen windeieren gelegd, terwijl ik het toch nog prima te verteren vind. De funk-grooves hebben hier nog de juiste hoeveelheid 'grit' om je aan het dansen te krijgen. Dit zijn de leukste nummers van hun tweede jeugd, voornamelijk geproduceerd door Eumir Deodato, die de juiste balans vond tussen commerciele pop en gritty funk. Hierna, zeg maar vanaf
Cherish, Joanna en
Straight ahead, werd het allemaal net wat platter. Toen kreeg de pure pop definitief de overhand op de funk.
Voordeel van dit verzamelaartje is dat alle nummers er in de lange(re) versies op staan. Alleen
Let's go dancin' heeft volgens mij een 12 inch uitvoering die ruim zes minuten doorgaat, maar die versie bestaat voornamelijk extra herhalingen van het refrein en voegt niks toe aan de versie die hier op staat.