Typisch schoolbandje scoort megahit met een liedje dat - inderdaad - klinkt als de uitkomst van een (eindexamen-)project van de muzieklessen op de middelbare school. De typische tedere ballad die het zo goed doet als je hem opvoert voor alle ouders in de aula van de desbetreffende middelbare school; de hele ruimte tot tranen geroerd. Ergens wel charmant, maar écht inpakken heeft het me nooit gedaan.
(Overigens heb ik het betreffende deuntje, I would stay, inmiddels zo vaak gehoord dat ik de neiging krijg pennen tegen de muur te gooien als het weer eens komt.)
Nou ja, het sloeg aan, en toen moest er de ene na de andere van hetzelfde soort uitgeperst worden. De productie werd gladder en gladder, en geloofwaardiger werd het er niet op.
Dat dat schoolbandjes-imago op een gegeven moment steeds lastiger vol te houden was, en Jacqueline metamorfoosde van tomboyish in een peroxide-pop in roze jurk, ondertussen Plug it in & turn me on zingend (wat me op een vreemde manier aan Avril Lavigne deed denken), zoiets was te verwachten. Maar toen vond ik het zelfs nog minder geloofwaardig worden. Té gestileerd.
(T'is ook nóóit goed...)
Nee, nooit m'n band geweest, dit. Als ik deze lijst liedjes zo onder elkaar zie staan, vind ik het maar een zouteloos geheel, hoe professioneel gemaakt ook. Won't cry vind ik nog wel aardig.