Dit is toch wel klassiek Billy Joel en het zou in principe, als het nog 1974, 1975 was geweest, door een fanatieke schare alhier zijn bewierrookt.
Hij had, bij mijn kennis die ik er nog van kan herinneren, een grote groep liefhebbers. Hij maakte hoog gewaardeerde melodieuze poprock, tussen 1973 en 1979. Gecombineerd met politiek correcte teksten en een goed verzorgd geluid. Geen half werk.
Ik zie dat ik nog geen cijfer had gegeven maar 3,5*** vind ik het eigenlijk sowieso toch wel waard. Anno nu zal de muziek als enigszins braafjes worden getypeerd maar ik moet zeggen dat eigenlijk alle nummers toch wel zeer sterk van compositie zijn.
Ja, het heeft allemaal geen scheurende gitaren maar goed, Joel kan ter verdediging (en succesvol) aangeven dat hij nu eenmaal niet zo'n soort van artiest is. Maar eerder één van de romantische school van sterk Amerikaanse makelij.
In dat perspectief maakte Billy Joel geen slechte albums in genoemde periode, dat geldt ook voor Streetlife Serenade. Af en toe krijg ik er op bepaalde tijden wel eens een beetje heimwee naar, waarschijnlijk omdat ik het gevoel heb dat deze wijze van muziek maken al enige jaren heeft afgedaan en dat er verder weinig vergelijkbaars voor is terug gekomen.
Maar het kan ook zijn omdat ik oude Shell munten uit 1969 met betrekking tot de ruimtevaart met koperpoets weer als nieuw tevoorschijn heb getoverd en ondertussen behoefte had aan bijpassende muziek.....