menu

Billy Joel - Streetlife Serenade (1974)

mijn stem
3,27 (86)
86 stemmen

Verenigde Staten
Rock / Pop
Label: Columbia

  1. Streetlife Serenader (5:17)
  2. Los Angelenos (3:41)
  3. The Great Suburban Showdown (3:44)
  4. Root Beer Rag [Instrumental] (2:59)
  5. Roberta (4:32)
  6. The Entertainer (3:48)
  7. Last of the Big Time Spenders (4:34)
  8. Weekend Song (3:29)
  9. Souvenir (2:00)
  10. The Mexican Connection [Instrumental] (3:37)
totale tijdsduur: 37:41
zoeken in:
EVANSHEWSON
Derde plaat van deze heerlijke man. Weet het niveau van zijn twee voorgangers wel te halen, maar voorlopig zit hier niet veel progressie in. Toch een mooie plaat, zondermeer. Ondergewaardeerde artiest is Billy hier op dit forum ! 3.5 sterren !

avatar van Twinpeaks
2,5
Plaat die er een beetje tussen in hangt.Het is allemaal niet slecht ,maar zoals Evanshewson ook zegt,er zit geen progressie in.Degelijke composities wisselen teveel opvullertjes af en een man als Joel had al bewezen met het album Piano Man beter te kunnen.Ik draai deze plaat het minst uit mijn nagenoeg complete Joel collectie en dat zegt misschien wel genoeg.

avatar van principal2000
3,0
Street Life Serenader, Last Of The Big Time Spenders, Los Angelinos en in mindere mate Roberta maken dit album toch nog wel leuk. De rest vind ik niet goed (genoeg).

avatar van dennisversteeg
3,0
Dit album, net als zijn twee voorgangers, is wisselend van kwaliteit. Een aantal nummers zijn erg goed, maar ongeveer de helft is nogal gewoontjes. Niet slecht, maar zeker niet memorabel.

Van de eerste drie albums tezamen zou 1 briljante plaat gemaakt kunnen worden:
She's got a way
Everybody loves you now
Piano man
You're my home
The ballad of billy the kid
Captain jack
Street life serenader
Los Angelenos
The entertainer
en dan misschien een instrumentaaltje of 2 er tussen door.

avatar van musician
4,0
Dit is toch wel klassiek Billy Joel en het zou in principe, als het nog 1974, 1975 was geweest, door een fanatieke schare alhier zijn bewierrookt.

Hij had, bij mijn kennis die ik er nog van kan herinneren, een grote groep liefhebbers. Hij maakte hoog gewaardeerde melodieuze poprock, tussen 1973 en 1979. Gecombineerd met politiek correcte teksten en een goed verzorgd geluid. Geen half werk.

Ik zie dat ik nog geen cijfer had gegeven maar 3,5*** vind ik het eigenlijk sowieso toch wel waard. Anno nu zal de muziek als enigszins braafjes worden getypeerd maar ik moet zeggen dat eigenlijk alle nummers toch wel zeer sterk van compositie zijn.

Ja, het heeft allemaal geen scheurende gitaren maar goed, Joel kan ter verdediging (en succesvol) aangeven dat hij nu eenmaal niet zo'n soort van artiest is. Maar eerder één van de romantische school van sterk Amerikaanse makelij.

In dat perspectief maakte Billy Joel geen slechte albums in genoemde periode, dat geldt ook voor Streetlife Serenade. Af en toe krijg ik er op bepaalde tijden wel eens een beetje heimwee naar, waarschijnlijk omdat ik het gevoel heb dat deze wijze van muziek maken al enige jaren heeft afgedaan en dat er verder weinig vergelijkbaars voor is terug gekomen.

Maar het kan ook zijn omdat ik oude Shell munten uit 1969 met betrekking tot de ruimtevaart met koperpoets weer als nieuw tevoorschijn heb getoverd en ondertussen behoefte had aan bijpassende muziek.....

avatar van milesdavisjr
3,5
Na twee redelijke maar hier en daar ook wat wisselvallige platen komt Joel met Streetlife Serenade op de proppen en opener en tevens titelnummer mag er zijn. Mooi pianobegeleiding in een melancholische setting. Los Angelenos is aardig maar boeit niet de gehele lengte. The Great Suburban Showdown is fraai, redelijk klein gehouden maar dat maakt het des te beter. Het instrumentale Root Beer Rag vind ik helemaal niks. Roberta is aardig maar dringt zich niet echt op, het is wat vrijblijvend. The Entertainer bevat eigenlijk alle elementen die zo kenmerkend zijn voor veel van Joel's songs; het start klein met een akoestische gitaar om gedurende het nummer aan te zwellen en er meerdere instrumenten invallen. Last of the Big Time Spenders doet mij weinig. Weekend Song vind ik dan weer een stuk vermakelijker, een lekker ritme, een pakkend refrein en fijn pianowerk. Souvenir draait bijna volledig om het ingetogen toetsenwerk van Billy en zijn stem, wat mij betreft een klein juweeltje van 2 minuten.
Het instrumentale; The Mexican Connection sluit de plaat af en is niet slecht, maar de keyboard klanken maken het helaas tegenwoordig wel wat gedateerd. Met enkele uitstekende songs die de plaat naar een hoger niveau tillen vormt Streetlife Serenade de beste tot nu toe. Een coherent album afleveren is Joel tot nu toe nog niet gegeven maar dit plaatje heeft duidelijk zijn charme.

Tussenstand:

1. Streetlife Serenade
2. Piano Man
3. Cold Spring Harbor

Gast
geplaatst: vandaag om 01:42 uur

geplaatst: vandaag om 01:42 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.