menu

Jamie Saft - Black Shabbis (2009)

mijn stem
3,22 (9)
9 stemmen

Verenigde Staten
Metal
Label: Tzadik

  1. Black Shabbis --The Trail of Libels (2:41)
  2. Blood (2:55)
  3. Serpent Seed (3:40)
  4. Der Judenstein (The Jewery Stone) (9:04)
  5. Army Girl (6:42)
  6. King of King of Kings (4:51)
  7. Kielce (13:35)
  8. Remember (6:35)
  9. The Ballad of Leo Frank (9:00)
totale tijdsduur: 59:03
zoeken in:
avatar van essence
4,5
ja, dit is eigenlijk wel metal. En heel goede trouwens.
Jamie Saft is zo getalenteerd en openminded dat hij met alles wegkomt, zo ook met zijn soort van metal.
Hier trouwens bijgestaan op bas door Trevor Dunn en Bobby Previte op drums maar dit slechts op enkele nummers, want het overgrote deel van de songs heeft hij zelf helemaal ingespeeld. Ook zijn vrouw zingt een deuntje mee ("Remember"). Mijn god, wat is die downtown NY scene toch een interessante kliek!
We krijgen 9 nummers met verpletterende riffs en black metal vocalen voorgeschoteld, gekruid met hier en daar een snuifje doom.
Puik werk! En ik begin meer en meer een Saft adept te worden. Hulde!

avatar van Kronos
Een apart stukje metal muziek. Doet mij soms denken aan de latere Evil Superstars. Het mocht van mij iets meer gericht zijn op nummers en minder op sfeer. Maar toch weer een goeie ontdekking dankzij het topic metal album van de week. 3,5* en goed voor een plaatsje in mijn persoonlijke top 10 aldaar.

avatar van trebremmit
2,5
Ik vind hier weinig aan, de plaat heeft geen eigen gezicht omdat het een grote hoeveelheid metal stijlen bevat met alle cliche riffs en gitaarpartijen erbij. Nergens is het verrassend of origineel en na een tijdje gaat het klinische, computerachtige geluid van de gitaar me tegenstaan.

avatar van wizard
2,5
Deze cd begint erg goed met het rustige The Trail of Libels. Pas bij het tweede nummer besef je pas echt dat je naar een metalalbum zit te luisteren. Muzikaal vind ik Blood een ok nummer, maar de vocodervocalen verpesten het enigszins. Op het derde nummer vind ik de totaal ontspoorde toetsen het meeste opvallen. Daarna een lang werkje dat langzaam aanzwelt en iets dreigend in zich heeft door de keyboardpartijen. Er gebeurt op het eerste gezicht heel weinig in dit nummer, maar toch verveelt het me geen moment.
Tot zover ben ik dus gematigd positief. Daarna lijkt het album voor mij in herhaling te vallen. Army Girl begint nergens en eindigt nergens. Verder veel monotone muziek, gekke toetsenpartijen (maar dat trucje heb ik na een tijdje wel gehoord), en nog een heel lang nummer (Kielce), dat me nogal overkomt als een soort van herhaling van Der Judenstein, en me daarbij ook nog eens minder kan boeien. En het afsluitende nummer klinkt weer verdacht als een herhaling van Kielce. Een lichtpuntje was dan nog Remember, maar al met al ben ik blij dat de cd na The Ballad Of Leo Frank afgelopen is.

Deze cd was leuk om een paar keer te horen, maar het is niet een plaat die ik vrijwillig op zou zetten. Wellicht een leuk experiment voor een multi-instrumentalist, een keer een metalplaatje maken, maar als je niet kan grunten, zorg dan dat je een zanger achter je microfoon krijgt die dat wel kan. En voor sommige nummers zou het ook niet verkeerd zijn om er iets van opbouw in proberen te krijgen.
Welbeschouwd vond ik de niet-metal intro het leukst. Toch 2.5* voor de moeite.

avatar van Sir Spamalot
2,5
Het eerste nummer is alvast een rare eend in de bijt: haast country-achtig. Het wekt mijn nieuwsgierigheid op, want de hoes geeft toch een black metal album aan? Blood is alvast de vuurspuwende echte opener van dit album: geluid zit goed, tempo zit goed, zelfs die vervormde stem went, enkel de gitaarsolo's weten niet waar ze naartoe gaan. Serpent Seed is een nummer op het tempo van Black Sabbath (Black Sabbath - Black Shabbis, zou daar een link liggen?): pure doommetal met sfeervolle keyboardtussenkomsten maar dan wordt het nummer in pure chaos afgebroken. Een vreemde ervaring alweer. Der Judenstein klokt af op negen minuten en de orgel verzorgt de aftrap, gevolgd door een zware gitaarriff. Na vier minuten vallen de drums in en krijg je eindelijk een instrumentaal nummer te horen: weeral doommetal en het duurt voor mij te lang, ook al vanwege het enorm repetitief karakter. Na een dikke zeven minuten is er eindelijk een tempowisseling maar de keyboards spelen dan een irritante rol tot het einde. Army Girl is een mix tussen trage blues en doommetal. Eigenlijk is het meer van hetzelfde: ik kan het nog het best met Danzig vergelijken met supplementaire kermisorgelgeluiden. King of King of Kings vind ik samen met Blood de vetste nummers op dit album, vooral omdat het tempo omhoog gaat. Ik weet begot niet waarover de teksten gaan want ik begrijp er de ballen van. Kielce is weeral zo'n brok noise en chaos van maar liefst dertien minuten maar heeft een betekenis: het is een Poolse stad waar tijdens WOII duizenden joden uit het ghetto werden gejaagd en vermoord, vandaar ook de geweerschoten en andere achtergrondgeluiden. Remember is opnieuw een welgekomen "traditioneel" nummer met een hoger tempo maar de vrouwenzang vind ik maar pover. The Ballad of Leo Frank is nog meer doom /noise en gaat over Leo Frank, een joodse bedrijfsleider die ten onrechte in 1915 door een antisemitische bende werd gelyncht voor de vermeende moord op een blanke arbeidster.
Dit album lost voor mij de gestelde verwachtingen niet in en bevestigt niet de positieve eerste indrukken van een paar weken geleden. Ik heb voornamelijk problemen met de toetsenbijdragen op dit album: te pas en vooral te onpas hoor ik irritante keyboardpartijen die haaks op het nummer staan en die vervormde stemmen zijn goed voor één of twee nummers maar aub toch niet voor een volledig album.
Jamie Saft mag een veelzijdige en bekwame muzikant zijn op meerdere gebieden, maar met dit album zal hij mij niet overtuigen. Wel noteer ik zijn naam om zijn andere albums eens te beluisteren. Dit album krijgt een 2 voor Blood en King of King of Kings, de andere nummers bevallen mij niet.

avatar van essence
4,5
Dan raad ik je zeker Jamie Saft Trio - Trouble: ... aan.
Iets heel anders natuurlijk.

avatar van andnino
3,0
Ik snap hier de associatie met black niet zo goed, de invloeden zijn er wel, maar ik hoor hier overwegend naar Doom (met een hoofdletter D) neigende soundscapes.

avatar van andnino
3,0
Ik hou het op een 3* voor deze. Het bevat veel interessante elementen, in ieder nummer eigenlijk wel, maar niet genoeg over het algemeen om mij over de gehele duur te blijven boeien.

Gast
geplaatst: vandaag om 22:46 uur

geplaatst: vandaag om 22:46 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.