Een beetje hetzelfde bezwaar als bij Hinterland : het is heerlijk om al die ouderwetse instrumenten weer te horen (naast Yes en Gentle Giant hoor ik ook regelmatig Keith Emersons Hammond, Robert Fripps gitaar en Rick Wakemans "bromvlieg"-synthesizer, en natuurlijk overal de dominante mellotron), maar de twee lange nummers klinken eerder als twintig of dertig losse muzikale fragmenten die handig aan elkaar zijn gebreid dan als een compositie met kop, staart, thema en uitweidingen. Gelukkig stoort dat me iets minder dan op die debuutplaat: de nummers lijken me iets herkenbaarder te zijn met iets meer terugkerende riffs en loopjes, en bovendien krijgt het album een soort overkoepelende Middeleeuwse sfeer, niet alleen door het gebruik van klavecimbel en (blok)fluit, maar ook doordat de composities vrij vaak terugvallen op een driekwartsmaat die bij deze arrangementen al gauw een soort ballade-achtige romantiek suggereert.
Overigens, @de helaas uitgeschreven Mssr Renard, volgens het boekje is de hoes het werk van toetsenist Lars Fredrik Froislie, maar als ze hadden gezegd dat het een detail van een schilderij van Jeroen Bosch was had ik het inderdaad zó geloofd. En in datzelfde boekje zien we de vier bandleden door een herfstig veld langs een rivier banjeren, en op Progarchives beschrijft een gebruiker ze daarbij als "ugly meanies black metal group burning down churches disguised for a picnic". Grappig hoe deze band zulke verschillende signalen kan uitzenden.