Sterk comeback-album van de Simple Minds, toch een van mijn favoriete groepen uit de tachtiger jaren.
Voor mij althans een comeback-album want na Neapolis ben ik eigenlijk definitief afgehaakt, al weet ik eigenlijk niet goed waarom.
Waarschijnlijk toch omdat het allemaal wat slapper werd.
Dit is in ieder geval weer min of meer een terugkeer naar de grote jaren, ergens te placeren tussen 1982 en 1987. Zo klinkt het mij althans in de oren.
Er staan een aantal echt sterke nummers op, die toegankelijk zijn, blijven hangen en eigenlijk best hits hadden kunnen worden.
Zoals daar zijn Moscow Underground, Stars Will Lead The Way, Blood Type O, Rockets en Kiss And Fly.
En eigenlijk geen uitschieters naar beneden toe.
Naar boven toe eigenlijk ook niet, wat natuurlijk dan tevens de makke is. Op een gegeven moment klinkt het dan wat te eenvormig goed, zal ik maar zeggen.
Een goed album dus, maar je hebt het dan ook wel gehoord na die ruim 40 minuten.
Toch is het lekker om je weer in die jaren 80 te wanen, als je deze CD opzet.
Zo mogen ze er van mij nog wel een paar maken. Wordt eigenlijk wel weer tijd ook,
Binnenkort gaat weer meer Simple Minds uit het rek getrokken worden
.
Over de bonus-CD met covers kom ik nog wel een andere keer terug.
4*