Dat is grappig. Ik heb een hele andere hoes dan bovenstaande. Oranje, geel, een andere foto van de band. Maar het zijn toch dezelfde nummers in dezelfde volgorde. Ik geloof dat ik een Engelse versie heb.
Het voordeel van deze compilatie is dat de tijd weer eens heeft gezorgd voor een prima geluidskwaliteit. Ik wil toch niet veel zeggen, maar goed verzorgd en een uitstekend geluid leiden bij mij vaak al tot een half sterretje extra, zeker als je voor de rest alleen nog maar wat krasserige singles van de band hebt en alleen I don't like mondays op allerlei compilaties nog op cd valt terug te vinden.
Engeland is ook het land waar de Boomtown rats verreweg het meeste succes hebben gehad, al vanaf 1977. 14 hits tot en met 1984 en een re-issue van I don't like mondays in 1994. Wij houden het in Nederland bescheiden, I don't like mondays in de top 40 in 1979 en slecht 5 tips als teken van leven in een korte periode daarna.
Ik kan in het geval van The Boomtown rats mijn platenkopende landgenoten eerlijk gezegd niet helemaal ongelijk geven. Het werk van The Boomtown rats is sterk wisselend, soms geweldig, zoals met Someone's looking at you, maar in een aantal gevallen erg flauw zoals Banana republic. Het is ook geen band waarbij ik constant op het puntje van mijn stoel blijf zitten, zoals bij generatiegenoten als The Jam wel het geval is.
Gezien het feit dat de Boomtown rats in 1977 hun eerste hit in Engeland hadden verraadt affiniteit met punk (Looking after nr. 1 en Mary of the 4th form) en de muziek past daar op dat moment ook wel in. Maar of ze zich ook op hun plaats voelden, of het ook uit het hart komt, dat geloof ik eigenlijk niet eens.
De punk wordt in wat stapjes ook net zo gemakkelijk weer ingeruild voor pop/rock met een enigszins newwave achtig geluid.
Maar ik blijf een beetje twijfelen aan songwriter Bob Geldhof. Is hier een genie aan het werk wiens creatieve werk nogal snel opdroogde of is hij beleefd meegegaan met allerlei ontwikkelingen in de muziek, die hij uiteindelijk niet meer kon volgen?
Hij deed in 1985, door het organiseren van Live aid, in ieder geval een geweldige strategische zet. Ondanks het uitblijven van nieuw succesvol werk van de Boomtown rats bleef hij in ieder geval nog even in het middelpunt van de belangstelling staan. Waarbij ik zijn oprechtheid rond het organiseren van Live aid (wat een prestatie op zich was) op geen enkele wijze zal betwijfelen.
Maar als het alleen om de muziek zou zijn gegaan zou hij, samen met de Boomtown rats, naar alle waarschijnlijkheid geëindigd zijn als een artiest die een paar jaar leuk was maar daarna is opgegaan in de anonimiteit.
Toch wil ik niet al te negatief eindigen, dat doet deze verzamelaar dan weer als zodanig wat tekort. Een track als When the night comes is leuker dan menig ander werk dat is verschenen in 1980, zo moet je het ook zien. Zo wint toch uiteindelijk het aantal aardige nummers van deze compilatie het ten opzichte van de mindere.