menu

Frank Zappa & The Mothers of Invention - One Size Fits All (1975)

mijn stem
4,12 (190)
190 stemmen

Verenigde Staten
Rock / Avant-Garde
Label: DiscReet

  1. Inca Roads (8:44)
  2. Can't Afford No Shoes (2:38)
  3. Sofa No. 1 (2:39)
  4. Po-Jama People (7:43)
  5. Florentine Pogen (5:27)
  6. Evelyn, a Modified Dog (1:04)
  7. San Ber'dino (5:57)

    met Johnny Guitar Watson

  8. Andy (6:03)

    met Johnny Guitar Watson

  9. Sofa No. 2 (2:47)
totale tijdsduur: 43:02
zoeken in:
avatar van Stalin
Maartenn schreef:
(quote)


Het wordt bijna tijd voor een Inca Roads fanclub


Afgaande op deze video kunnen we Mike Keneally uitroepen tot voorzitter.

avatar van Maartenn
5,0
Maartenn (crew)

avatar van zaaf
5,0
Tjaaaah... wat een kerel he. Knap hoor.

Stijn_Slayer
Tony schreef:

Maar dan noem je ook Apostrophe, Overnite Sensation en Roxy, waarop het songmateriaal in lijn met One Size en Zoot Allures "een beetje standaard-rock" is, zoals jij dat omschrijft.


Mee eens, al vind ik Apostrophe nog wel wat meer onorthodox. Die heeft wat meer twists en gekkigheden. En Roxy dan toch de jazzy inslag, dat het net even interessanter maakt.

avatar van thesceneisnow
4,0
Ik ben het wel met je eens dat deze plaat wat meer 'standaard' rock bevat, en vandaar dat ik Uncle meat en Lather (bijv.) hoger aan sla dan dit werk. Desalniettemin valt er zoveel te genieten dat ik het (vanuit mijn perspectief) met een 4 tekort deed. Overigens hebben we het wel over 'standaard' in Zappa begrippen, want zelden bands gezien met zoveel creativiteit per vierkante seconde.

avatar van WoNa
5,0
Ik denk dat dit mijn tweede Zappa plaat was, na 'Sheik Yerbouti'. One Size Fits All is Zappa's beste album en een van de beste platen ooit gemaakt. De totale gekte spuit alle hoeken uit, maar is vervat is perfecte songs, waarvan waarschijnlijk geen enkele noot niet vast stond van te voren.

Het album opent met 'Inca Roads', een van mijn favoriete nummers ooit. Tot mijn verbazing duurt het nog geen 6 minuten. Er zitten zoveel wendingen en kronkels in, dat het voor mijn gevoel zeker 10 minuten aan de gang is. De Von Däniken theorieën gezet op muziek en ongein. In de teksten, in de muziek, het zit vol grappen, maar tegelijkertijd musiceren Zappa en zijn mannen en vrouw zo geweldig. De modernste techniek scheert en schmiert voorbij, terwijl de hoofdriff gespeeld wordt op een xylofoon. George Duke heeft nooit betere muziek gemaakt. Zijn zweverige stem en zijn solo's zijn fenomenaal.

Zappa zelf pakt natuurlijk een gitaarsolo, in dit geval live opgenomen tijdens een show in Helsinki en geplakt tussen de studio opnames. Samen vormen ze een hybride song van enorme kracht. Ik ben niet zo van Zappa's ellenlange solopartijen. Hier doet hij alles goed, binnen de kaders van zijn beste song. George Duke mag daarna twee maal loos gaan, waarvan een met een waanzinnige snelheid. De ritmisch melodieuze breaks zijn perfect en een blauwdruk wat FZ later heel veel zou doen met Ed Mann in zijn band. Na de breaks schitteren Ruth Underwood, Duke en Chester Thompson. Fenomenaal.

Ja, dit is het hoogtepunt van de plaat, maar er volgt nog zoveel leuks en moois. Het heerlijk, simplistisch rock and rollende 'Can't Afford No Shoes' met vuige gitaarsolo. De Zappa-stemmen-laag wordt hier uitstekend toegepast. De man heeft geen enkele schaamte om zichzelf eindeloos over te dubben en iedere stembuiging en speekselbewegingen goed uit te laten komen. Hij kruipt letterlijk als een leger insecten je oren in.

Dan de eerste van twee 'Sofa's. Hoe moet je zo'n nummer omschrijven? Het is een compositie, volledig uitgewerkt en al, dat in versie 2, aan het einde van de plaat, een hoogst merkwaardige, Duitse tekst mee krijgt. Tekstueel is Zappa sowieso helemaal los van alles en iedereen. Horen is geloven in sommige gevallen. 'Sofa No.1' is subtiliteit en bombast ineen. Alles past en is ontroerend mooi.

De scheurgitaar die 'Po-Jama People' opent, is dan ook bijna een schok. Zappa had nog een stukje gitaar liggen, voordat het jazzy rockende nummer van start gaat. De piano van George Duke is de verbindende factor tussen intro en song. Ook hier trekt Zappa op gitaar stevig van leer, de band met zich meetrekkend in een stevig duel, waarbij Duke opnieuw flink mee mag doen.

De derde zanger op deze plaat is Napoleon "Murphy" Brock. Hij krijgt zijn eerste glorie moment in 'Florentine Pogen'. Zijn stem is uitzonderlijk geschikt om af en toe flink uit de bocht te schieten. Een beetje de clown op het album. 'Florentine Pogen' is opnieuw een nummer dat aan alle kanten rammelt, waarin tempo wisselingen elkaar razend snel opvolgen. Alle muzikanten krijgen hun momenten. Hoe verzin je het?, is een goede vraag. Van uiterst ritmisch naar chaos in seconden, en terug.

De gekte slaat nog één maal echt toe in het korte 'Evelyn A Modified Dog'. Klassiek, Zappa en een rare tekst, die wel heel grappig is.

Daarna slaan The Mothers of Invention aan het rocken, Zappa stijl. Eendimensionaal in het multiversum. Zoiets. Het is weer alles behalve simpel, terwijl de basis een rocknummer is. Er is een mondharmonica, een gitaar die vele toeren uithaalt en een riff die telkens terug komt. 'San Bernadino', starring Bobby Potatohead, is raar, maar zo lekker. Met zoveel laagjes. 'Andy' is song twee in dit onderdeel. Met Brock opnieuw op zang. Ook hier gebeurt weer van alles dat niet conventioneel is, maar niet ontaardt in gefreak. 'Andy' is opnieuw een prima song.

Ergens op deze twee nummers doet Johnny 'Guitar' Watson mee op "flambe vocals". De credit die hij hier boven krijgt met een eigen naamsvermelding is in mijn ogen onterecht, want hij is een achtergrond gast. Het is geen duet of leadzang, vooruit op 'Andy' wel een stuk als hij het nummer naar zijn einde zingt.

Het eindigt dus allemaal met 'Sofa No.2'. Precies hetzelfde werkje, maar dan met zang van George Duke en Zappa zelf. Inderdaad opnieuw een soort van waanzin over schoonheid. Opera? Waarom niet? Een perfect einde aan een perfecte plaat.

One Size Fits All is de plaat waar de kracht van Frank Zappa allemaal samenkwam. Het experimentele, het compositorische, de taal, de grappen, zijn gitaar, fantastische muzikanten en zangers (geëerd met de bandnaam toevoeging). Het staat echter allemaal in dienst van de liedjes, zonder dat er één element de overhand krijgt. Daar zijn nog een paar platen van, hierboven veelvuldig aangehaald, maar dan zijn de liedjes hier net even consistenter en gewoon weg beter. Met natuurlijk dat ene nummer dat overal boven uitsteekt, 'Inca Roads'.

Tot slot een compliment voor het artwork van Cal Schenkel. Zoiets als een titelrol in een Monty Python film. Zoek de grappen.

avatar van jorro
3,5
Een wat meer toegankelijk album van Zappa. Dit album is daarom ook voor mij een positieve uitzondering op het oeuvre van Frank Zappa (& The Mothers of Invention). Een fijne opener en tot aan 'Florentine Pogen' een paar fraaie tracks, 'Florentine Pogen' en 'Evelyn, a Modified Dog' vind ik persoonlijk minder, maar met 'San Ber'dino" wordt de juiste snaar weer beroerd. dat blijft tot aan het eind van het a;bum het geval.

Album dat terecht in de jaarlijst 195 van Oor staat (47e).
Van mij 3,5*

Gast
geplaatst: vandaag om 21:08 uur

geplaatst: vandaag om 21:08 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.