menu

Alice in Chains - Black Gives Way to Blue (2009)

mijn stem
3,91 (308)
308 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Virgin

  1. All Secrets Known (4:43)
  2. Check My Brain (3:58)
  3. Last of My Kind (5:53)
  4. Your Decision (4:43)
  5. A Looking in View (7:06)
  6. When the Sun Rose Again (4:00)
  7. Acid Bubble (6:56)
  8. Lesson Learned (4:17)
  9. Take Her Out (4:00)
  10. Private Hell (5:39)
  11. Black Gives Way to Blue (3:04)

    met Elton John

  12. Black Gives Way to Blue [Piano Mix] * (3:01)
  13. Your Decision [Live] * (4:48)
  14. Down in a Hole [Live] * (6:46)
toon 3 bonustracks
totale tijdsduur: 54:19 (1:08:54)
zoeken in:
3,0
Hollow klinkt gaaf, al vind ik nog steeds dat dit niet onder AIC moet worden uitgebracht. De stijl is duidelijk te linken aan de oude sound hoor, maar Jerry's invloed is ook gewoon groot. Wat het mist is het getergde, het uitzichtloze en depressieve van ouder werk, dat alleen al is een reden om dit onder een andere bandnaam uit te brengen.

avatar van Korreltje Zout
3,5
ThirdEyedCitizen schreef:
Hollow klinkt gaaf, al vind ik nog steeds dat dit niet onder AIC moet worden uitgebracht. De stijl is duidelijk te linken aan de oude sound hoor, maar Jerry's invloed is ook gewoon groot. Wat het mist is het getergde, het uitzichtloze en depressieve van ouder werk, dat alleen al is een reden om dit onder een andere bandnaam uit te brengen.


U vindt niet dat een band mag groeien en dus veranderen? Als muziek is gebaseerd op de eigen ervaringen van de muziekanten, is het dan niet heel normaal dat ze op een gegeven moment wel klaar zijn met zingen over de narigheid in hun verleden?

Had U2 zich een andere naam moeten geven toen ze in 1991 Achtung Baby uitbrachten, dat een grote stap zijwaards (en vooruit) was ten opzichte van het eerdere werk.

Had Tears for Fears zich moeten hernoemen toen ze in 1989 het soulvolle The seeds of love uitbrachten, na 8 jaar popmuziek te hebben gemaakt.

Pantera, Talk Talk, zelfde verhaal. Goede bands evolueren. Je had een punt gehad als Alice in Chains een hiphopplaat had gemaakt of een Katy Perry-achtig bubblegumalbum.

3,0
Nee, U2 had gewoon moeten stoppen, das een ander verhaal.

Maar nee, het stak me ook vooral dat op deze plaat de nieuwe zanger heel erg als Layne probeerde te klinken, op Hollow lijkt dit al veel minder, dus das positief. Echter, AIC had voor mij altijd een bepaalde feel en die feel is behoorlijk anders nu. Snapp dat het nog steeds AIC mag heten, want het klinkt zo, maar had het niet raar/gek gevonden als er inderdaad een naamsverandering was geweest.

avatar van [WZ]
4,0
Snap al die discussie daarover niet zo: de 'feel' is toch juist nog steeds zeer passelijk voor AIC; vind het beste album nog steeds Dirt, maar deze komt vlak daarachter hoor!
Plus, deze zanger hééft nu eenmaal ook zo'n dik zuidelijk accent en klank (doet ie niet express ofzo, heeft ie gewoon)
Is toch gewoon goed gekozen als vervanger dan? (En dan klinken de oudere nummers live ook nog een beetje als AIC!)

Anyway, ik vind dit album ook steeds beter worden! Veel bijzondere nummers als A Looking in View en Acid Bubble. Vandaar dat k ook steeds benieuwder wordt naar hun komende..

EDIT: Dat 'getergde, uitzichtloze' gevoel? Private Hell.

avatar van nclo
4,0
Gewoon een goed album en de band bewijst hier gewoon dat ze prima verder kunnen zonder Layne Staley. De band heeft geen muzikale kwaliteit ingeboet en ik vind eerlijk gezegd het nummer Your Decision één van de beste nummers die AIC heeft geproduceerd. Dat ze een nummer met Elton John hebben opgenomen vind ik opzienbarend en interesseerde mij, gewaagd omdat Sir Elton John niet bepaald in het straatje ligt van de gemiddelde AIC liefhebber. Hij zet er ook een behoorlijk accent op en naarmate het nummer vordert heb ik meer het idee dat AIC meer afgestemd is op John dan andersom, jammer en onnodig.

De andere zanger vind ik anderzijds toch vrij irritant aangezien hij meer leunt op de muzikale kwaliteiten van Jerry Cantrell. Dat maakt hem op een gegeven moment bijna een rudimentair orgaan in de band (hoewel ik er wel van uit ga dat hij wat kan) en ik heb dan ook niet het idee dat hij een meerwaarde is, of tenminste niet past in die rol die Staley prachtig kon vervullen. Maar de muzikale kwaliteiten van de bandleden drukt toch echt een stempel op het album in een positieve manier. Dit blijft een dijk van een plaat en alleen maar omdat Cantrell gewoon één van de grootste componisten van de laatste 20 jaar is. Complimenten 4*

avatar van frolunda
4,5
Eerlijk gezegd heb ik na het gelijknamige album uit 1995 nooit meer echt naar Alice in chains geluisterd en dat blijkt achter af fout te zijn geweest.Black gives way to blue blijkt namelijk een erg goed album te zijn wat weinig onder doet voor hun beste,Dirt.Muzikaal klinkt het allemaal erg sterk en ook met de zang is weinig mis.Daarnaast heeft Cantrell met Check my brain,Acid bubble (prachtige tempowisselingen) en Last of my kind enkele wereldnummers afgeleverd waaruit ook zijn groei als songschrijver blijkt.Deze wederopstanding had ik niet meer verwacht en maakt me ook erg nieuwsgierig naar The Devil put dinosaurs here.

avatar van AstroRocker
4,0
Schitterend come back album van Alice in Chains. De nieuwe zanger is gewoon erg goed en ja hij klinkt enigszins als Layne Staley. Ik vind het geen probleem. Als het eindresultaat maar goed is en dat is hier gewoon het geval. Alle songs liggen op een hoog niveau, alhoewel ik die met Elton John wat minder vind. En de eerste 5 songs vind ik ook iets sterker dan de tweede helft van de plaat.
Maar de verschillen zijn miniem. 4*

avatar van Sir Spamalot
4,0
Is het normaal dat ik weer die koude rillingen over mijn rug voel lopen bij het beluisteren van sommige stukken, en weeral die fantastische samenzang? Samen met de riffs is dat het mooiste van Alice in Chains. Mijn vier is gebaseerd op de download, vandaag kwam de cd binnen en dit schittert in alle schoonheid door de speakers. Wat mij het felst opvalt is dat fantastisch krachtig gitaargeluid, iets wat ik vandaag de dag maar al te vaak mis. Raar is dat ik soms aan het gitaargeluid van Tony Iommi denk, ook zo machtig, prachtig en krachtig.

avatar van Rinus
4,0
AIC en beetje uit het oog verloren in de loop der tijd. En dit album op de bonnefooi gekocht, en dat valt absoluut niet tegen. Vette nummers, veelal mid-temp en met een logge, zware sound. Uiterst genietbaar.

4,0
[/quote]Eerlijk gezegd heb ik na het gelijknamige album uit 1995 nooit meer echt naar Alice in chains geluisterd en dat blijkt achter af fout te zijn geweest.Black gives way to blue blijkt namelijk een erg goed album te zijn

Sinds een jaar of twee weer helemaal terug in mijn cd speler met zowel Dirt (pas geleden gekocht) en Unplugged (nooit eerer naar geluisterd) en hun debuut, een favoriet sinds die uit kwam! En nu dus met BGWTB! Conservatief als ik ben was dat best een dingetje. Maar ik ben om. Blij dat AIC geen spectaculair andere koers vaart op dit album wat de muziek aangaat, De intensiteit van tekst en vocalen zijn lager dan we gewend waren met Layne Staley maar dieper dan dat kan ook niet!
Dat heeft ons een aantal onvergetelijke albums opgeleverd maar dit is ook oke. AIC leven weer en hoe! Een citaat van de vader van Andrew Wood komt ineens bij me op "If you are going to look for a new singer don't get yourself a junkie, again". But he it's "your decision"!

avatar van milesdavisjr
3,5
De eerste met William Duvall na een doorstart te hebben gemaakt. Het is tevens een redelijke plaat gebleken, wat diverser dan de twee worpen die hierop zouden volgen en ook wat minder zwaar.
Los van het feit dat Jerry, Sean en Mike het recht hadden om verder te gaan met Alice In Chains voelt het niet meer hetzelfde aan als voorheen. Duvall is een redelijke zanger maar mist de intensiteit en het unieke stemgeluid van Layne, dan blijkt maar eens te meer hoe bepalend een zanger(es) is voor een band en de indruk die dat achterlaat. Desalniettemin vind ik het de beste worp in de nieuwe samenstelling, de arrangementen zijn fraai, de pianoballade Black Gives Way to Blue is uiterst sfeervol en de samenzang vormt wederom een sterk punt van de heren. Your Decision, When the Sun Rose Again, Private Hell en de al genoemde afsluiter Black Gives Way to Blue zijn prima songs. Het niveau van de voorgaande 3 platen wordt echter (bijna) nimmer aangetikt. Vanaf The Devil Put Dinosaurs Here en Rainier Fog begon bij mij de verveling toe te slaan. Staley had een fenomenale stem en drukte daarmee een dermate grote stempel op de band dat voor Duvall een oneerbare taak is weggelegd, soms is het beter om niet in iemand's voetsporen te treden hoewel hij daar natuurlijk alle recht op had.

avatar van Funky Bookie
4,0
Verrassend sterk AIC album. Met name de stevige songs doen het heel goed omdat Duvall het bij dat type m.i. het beste doet. Bij de rustige nummers mis ik de intense doorleefdheid van Staley die daar echt iets bijzonders van maakte.

avatar van Faalhaas
Funky Bookie schreef:
Bij de rustige nummers mis ik de intense doorleefdheid van Staley die daar echt iets bijzonders van maakte.

Dankzij AI zijn op youtube de meeste nummers met Layne Staley's "stem" inmiddels te beluisteren. Klinkt best overtuigend moet ik zeggen. En, eerlijk is eerlijk, zijn ongeëvenaarde stemgeluid tilt alles meteen naar een hoger plan, zelfs als het nep is.

https://www.youtube.com/watch?v=AuVdN_bpYtg
https://www.youtube.com/watch?v=NtQEdyXZe8o

Gast
geplaatst: vandaag om 10:18 uur

geplaatst: vandaag om 10:18 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.