menu

Sparks - Terminal Jive (1980)

mijn stem
3,25 (26)
26 stemmen

Verenigde Staten
Pop / Dance
Label: Oglio

  1. When I'm with You (5:43)
  2. Just Because You Love Me (4:34)
  3. Rock'n'Roll People in a Disco World (4:47)
  4. When I'm with You [Instrumental] (3:43)
  5. Young Girls (4:49)
  6. Noisy Boys (3:54)
  7. Stereo (3:57)
  8. The Greatest Show on Earth (4:16)
  9. When I'm with You [Single Version] * (3:54)
  10. Young Girls [Single Version] * (3:51)
  11. Young Girls [Disco Version] * (6:11)
toon 3 bonustracks
totale tijdsduur: 35:43 (49:39)
zoeken in:
avatar van kareltjemusic
De Sparks maakte nog een 2e album met Moroder.
Helaas is dit album wat minder spannend dan No1 in heaven.
Echt slecht is het niet, maar het mist wat energie die we van Mordoder gewend waren.

2,5
Als tiener vond ik de hits van de Sparks bijzonder leuk (This Town ain't big enough for the both of us en Amateur Hour). Natuurlijk de specifieke uitstraling en de TopPop optredens zorgden daar ook voor. De groep daarna absoluut uit het oog en oor verloren. Toch een beetje een guilty pleasure. Maar dat klopt misschien toch niet helemaal, gezien hier op de site bepaalde reacties te lezen. Pas geleden in Franse kringloop deze plaat maar gekocht, een iets andere hoes Sparks - Terminal Jive (1980, Vinyl) | Discogs , een Franse uitgave. Het moet de tweede plaat met producer Giorgio Moroder. De invloed moet minder groot zijn dan bij de vorige Sparks plaat, hij heeft enkel met de twee laatste nummers meegeschreven. Maar natuurlijk heeft Moroder wel zijn stempel gedrukt op de muzikale omlijsting. De plaat hinkt een beetje op twee sporen, aan de ene kant duidelijk de disco invloed van Moroder, maar er zijn ook duidelijk new wave (romantic) invloeden. Misschien mede daardoor niet geheel een geslaagd album. Ten minste , ik kan er niet al te enthousiast worden en het mist toch de catchy kant, waardoor de Sparks juist zo'n aantrekkingskracht hadden. De new wave achtige nummers vind ik nog de beste van dit album.

avatar van Reint
4,0
Duidelijk in het verlengde van de succesvolle voorganger, al betreedt Sparks iets meer de dansvloer, en is het duo iets minder bezig met de artistieke mogelijkheden van het disco-universeum (denk aan nummers My Other Voice en Number One In Heaven). Maar goed, alles is relatief natuurlijk: het blijft intellectuele en satirische pop in een disco-outfit.

Acht nummers, dus een compact geheel, zeker omdat de nummers dankzij hun disco-vibe veelal statisch en herhalend zijn. Voor mij is het hoogtepunt in dat opzicht de opener (en instrumental reprise van) When I'm with You: een nummer dat tegelijkertijd catchy, mysterieus en stompzinnig is.

Andere favorieten zijn het Kraftwerk-achtige Rock'n'Roll People in a Disco World, Just Because You Love Me (veel disco-artiesten zouden een moord doen voor zo'n simpele maar effectieve popconstructie) en het idiote in falsetto gezongen Young Girls.

Iets minder - wederom is alles relatief - zijn Stereo, Noisy Boys en The Greatest Show On Earth, dat mij qua feel iets te veel doet denken aan La Dolce Vita.

avatar van Roxy6
3,0
Terminal Jive is zeker een aardig album, maar kan naar mijn smaak niet in de schaduw staan van de voorganger: Nr. 1 In heaven. Met dat album heeft Sparks echt een statement gemaakt.
De samenwerking met Giorgio Moroder die net op het toppunt van zijn roem was (Zijn album met Donna Summer, de Soundtrack van Midnight Express) sloeg in als een bom.

Tryouts for the Human race was destijds revolutionair goed.
Maar ook LA Dolce Vita, Beat the Clock en zeker de titeltrack the number one song in heaven overtreffen alle vier al het materiaal op Terminal Jive.

Ik weet nog goed dat ik na de eerste luisterervaring teleurgesteld was. Dat is later gelukkig wel bij getrokken.
EN ook na deze synthesizer fase heeft het duo nog heel erg veel fantastische platen uitgebracht.

Twee jaar geleden zag ik ze voor het eerst live, ook een openbaring op zich. Super concert.

avatar van Chimpz
2,0
Als je vlak na het fenomenale 'No. 1 in Heaven' luistert naar 'Terminal Jive' word je voornamelijk overvallen door één gevoel: "Wàt een platte kak". Maar goed, misschien is dat geen eerlijke vergelijking. 'No. 1 in Heaven' was duidelijk een soort "lightning in a bottle" momentje. Het beste dat Sparks tot op dat punt ooit op plaat had vastgelegd. Een meesterwerk van twee gecombineerde muzikale krachtpatsers die op volle toeren draaiden. Dus na eventjes wat tijd apart te nemen met 'Terminal Jive', en het grote broertje volledig buiten beschouwing te laten, kan ik het album eindelijk beoordelen op zijn eigen merites, zonder de vergelijking te moeten maken met de superieuze voorganger.

En het moet gezegd: wàt een platte kak!

Eerst en vooral; de Moroder sound is verdwenen. Een klassieke rockband (bestaande uit studio-muzikanten) wordt gecombineerd met de synths van Moroder (in de praktijk hoogstwaarschijnlijk eerder die van zijn protégé, Harold Faltermeyer). Het resulteert in een new wave-achtige vibe die ergens tussen disco en rock rondzweeft. In theorie heel leuk, maar in de praktijk vooral heel weinig opmerkelijk. Hier en daar zit er eens een interessant geluid of groove tussen, maar in het algemeen klinkt het glad, makkelijk, en vooral dat één woord wat tot hiertoe nooit écht op Sparks geplakt kon worden: commercieel.

Maar ook het songmateriaal weet de meubels niet te redden. Single "When I'm With You" wordt door veel mensen aangehaald als hét hoogtepunt van het album, maar meer dan "aangenaam in het gehoor" wordt het wat mij betreft nooit. Een ideaal nummer om met een half oor in de achtergrond op de radio te horen voorbijwaaien, maar Sparks heeft de lat voor zichzelf toch wel wat hoger gelegd dan dat. Wat dit nummer dan weer wél heeft, is de enige scherpe, typische Sparks lyric op het hele album ("It's the break in the song where I should say something special, but the pressure is on and I can't think of nothing special"). Geestig, maar wanneer diezelfde grap voor de derde keer herhaald wordt, gaan de alarmbellen wel stilletjes af. De single-edit van 'When I'm With You' is anderhalve minuut korter, en daardoor ook gewoon meteen een pak beter. Ik zou zelfs bijna durven denken dat de single niet zozeer ingekort is, maar dat de album-edit gewoon wat opgelengd is, om het vinyl toch maar vol te krijgen. Maar zo cynisch zouden ze niet zijn, toch?

Over cynisch gesproken: "When I'm With You (Instrumental)" die de A-side moet opvullen. De hypercreatieve, lyrics-geobsedeerde broers die simpelweg een karoke-versie van een nummer uitbrengen. Niet als B-side op een single, niet eens als boekensteun aan het einde van het album. Neen, gewoon vlakaf binnen dezelfde 20 minuten van het kantje. Die A-kant wordt verder afgemaakt met het irritante duo "Just Because You Love Me" en "Rock'N'Roll People in a Disco World", waar in beide gevallen de titels van de tracks tot in het oneindige herhaald worden. En dan niet met de sarcastische, tongue in cheek mentaliteit van op 'Big Beat'. Gewoon, omdat dat genoeg was om het nummer mee af te ronden. Blijkbaar?

De B-kant is gelukkig een pak minder erg, en weet de wonden enigszins te zalven. Met een fijne groove in het refrein van 'Young Girls' (als je even voorbij de ongemakkelijke lyrics kan luisteren toch), en een behoorlijk originele hook op 'Stereo' (pieuwww pieuwwwww pieuwwwwwww). Naargelang Sparks traditie eindigen ze op een hoogtepunt met 'The Greatest Show on Earth'; wat mij betreft het sterkste en meest coherente nummer op de hele plaat. Jammer genoeg wil dat in het geval van 'Terminal Jive' behoorlijk weinig zeggen.

+ 'The Greatest Show on Earth'
- 'Just Because You Love Me', 'Rock'N'Roll People in a Disco World'

avatar van Roxy6
3,0
Na het onverwachte succes van het voorgaande album, The Number One Song in Heaven, ( Beat the Clock was the snelst verkopende hitsingle in de geschiedenis van Virgin records) hebben de Broers nog een album opgenomen met Giorgio Moroder, nu geassisteerd door zijn assistent Harold Faltermeyer

De rol van Ron Meal werd gemarginaliseerd wat de songs en productie dit keer zeker niet ten goede kwamen. De echte killers ontbreken daardoor op dit album en in sommige nummers dreint het allemaal maar voort.

De opener When I'm With You werd echter wel een nummer 1 hit in Frankrijk, waardoor de broers bijna een jaar in Parijs verbleven en Russell zijn Frans flink kon opvijzelen.

Ook de Meal Brothers zelf waren achteraf niet onverdeeld tevreden over het resultaat en zien dit als een van hun mindere albums....Het is echt niet allemaal kommer en kwel wat er over ons wordt uitgestort, maar na het cum laude album van hiervoor is dit een rapport vol vijven en zesjes, daar worden de ouders over het algemeen niet echt blij van... Af en toe geef ik het nog een draaibeurt, maar meer als luisterbehang...

avatar van RonaldjK
3,5
Afgezien van Frankrijk was deze opvolger van No. 1 in Heaven geen succes, lees ik hierboven. Op MusicMeter kom ik consequent hetzelfde verhaal tegen: niet per se slecht, maar Terminal Jive is lang niet zo goed als de voorganger.
De gebroeders Mael weigerden kennelijk dat album te herhalen en dus werd uptempo synthesizerpop vervangen door langzamere discopop, waar conventionele instrumenten worden gecombineerd met synths. Zoals andere namen ook deden. Het is weliswaar dansbaar, maar ik weet me te herinneren dat deze popstijl in dit 1980 heel veel werd gemaakt. Dan moet je van hele goeden huize komen om boven de concurrentie uit te steken.

Componist Ron Mael ís van goeden huize, laat daarover geen twijfel bestaan. Toch zijn de melodieën niet zo meeslepend dat ze blijven hangen. Dat heeft hij wel eens beter gedaan. Opener When I’m with You was met zijn rockdiscopop slechts in Frankrijk een hit; het leidde ertoe dat de broers daar een jaar bleven hangen.
Mijn favorieten staan op de tweede plaatkant: Noisy Boys heeft een lekker refrein, Stereo heeft wel iets weg van Popmuzik van M, die gekke oorwurm en ééndagsvlieg uit 1979 en bovendien moet ik denken aan wat ZZ Top enkele jaren later deed met synthesizers! Met afsluiter The Greatest Show on Earth keert warempel de sound van de vorige plaat terug, dankzij een dansende sequencer.

Van de vroegere onstuimige artrock naar strakke discopop in 1980. Enig kameleongedrag kan Sparks niet worden ontzegd, wat maakt dat afwisseling troef is in deze reis door hun catalogus. Net zoals bij die andere kameleon David Bowie spreekt niet alles mij aan, maar een volgende Sparks blijkt altijd weer verrassend. Een keurige 7 voor Terminal Jive.

Gast
geplaatst: vandaag om 06:34 uur

geplaatst: vandaag om 06:34 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.