menu

The Cure - Faith (1981)

mijn stem
4,12 (754)
754 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Fiction

  1. The Holy Hour (4:25)
  2. Primary (3:35)
  3. Other Voices (4:28)
  4. All Cats Are Grey (5:28)
  5. The Funeral Party (4:14)
  6. Doubt (3:11)
  7. The Drowning Man (4:50)
  8. Faith (6:43)
  9. Carnage Visors * (27:51)
  10. Faith [RS Home Demo] * (2:57)
  11. Doubt [RS Home Demo] * (1:09)
  12. Drowning [Group Home Demo] * (1:52)
  13. The Holy Hour [Group Home Demo] * (4:49)
  14. Primary [Studio Out-take] * (4:23)
  15. Going Home Time [Studio Out-take] * (3:32)
  16. The Violin Song [Studio Out-take] * (3:39)
  17. A Normal Story [Studio Out-take] * (3:04)
  18. All Cats Are Grey [Live 1981] * (5:37)
  19. The Funeral Party [Live 1981] * (4:38)
  20. Other Voices [Live 1981] * (4:45)
  21. The Drowning Man [Live 1981] * (5:49)
  22. Faith [Live 1981] * (10:24)
  23. Forever [Live 1981] * (9:19)
  24. Charlotte Sometimes * (4:13)
toon 16 bonustracks
totale tijdsduur: 36:54 (2:14:55)
zoeken in:
avatar van lennert
4,5
Hier vallen vele puzzelstukjes op zijn plaats. Ik kende nog geen enkele track van het album (waar ik op Seventeen Seconds al langer bekend was met A Forest) en kan me zodoende wat losser zetten van 'de single vs de rest', maar Faith is een album dat ik nu al meteen in mijn kast wil hebben staan. De sfeer doet me ook denken aan de recent gedane Ultravox-marathon. Miserabele en ultiem droevige muziek, tracks als All Cats Are Grey en The Funeral Party raken me persoonlijk diep. Laatstgenoemde lied heeft tekstueel enkele prachtige moment, waarvan het tweede couplet mijn absolute favoriet is:

"I watched and acted wordlessly
As piece by piece you performed your story
Moving through an unknown past
Dancing at the funeral party"

De vloeiende overgang in opvolger Doubt is perfect getimed. Het schud me wakker uit de droom, maar blijft me nog steeds grijpen. Waar Seventeen Seconds vooral om A Forest opgebouwd en afgebouwd leek te worden, is Faith een meer ingrijpende en vloeiende reis. Prachtalbum, zo had van tevoren gehoopt dat The Cure zou klinken.

Tussenstand:
1. Faith
2. Seventeen Seconds
3. Three Imaginary Boys

avatar van dumb_helicopter
3,0
Na Seventeen Seconds vind ik ook dit geen sterke plaat van The Cure. Voor mij wat in hetzelfde bedje ziek als die eerste met te weinig spanning en scherpte. Het blijft allemaal wat vlak en meanderend zonder echt diep in het vel te durven snijden.

avatar van Man of Sorrows
5,0
dumb_helicopter schreef:
Het blijft allemaal wat vlak en meanderend zonder echt diep in het vel te durven snijden.


Heb je het nu echt over nummers als The Funeral Party en All Cats Are Grey; songs die zodanig de diepte in gaan dat je je kan afvragen of dit nog gezond is voor de menselijke psyche?

Ik vond Bloc Party vroeger ook wel een fijn bandje, maar laat ons toch een klein beetje serieus blijven

avatar van dumb_helicopter
3,0
Man of Sorrows schreef:
(quote)


Heb je het nu echt over nummers als The Funeral Party en All Cats Are Grey; songs die zodanig de diepte in gaan dat je je kan afvragen of dit nog gezond is voor de menselijke psyche?

Ik vond Bloc Party vroeger ook wel een fijn bandje, maar laat ons toch een klein beetje serieus blijven


Geen idee wat dat laatste ook maar iets te maken zou kunnen hebben met mijn mening over dit album...

Als ik vergelijk met toppers als Disintegration en Pornography, dan is dit album helaas gewoon een stuk vlakker, kaler en voor mij dus ook matiger. Het brengt me totaal niet in vervoering zoals de andere twee dat wel kunnen.

avatar van DjFrankie
5,0
DjFrankie (moderator)
dumb_helicopter schreef:


Als ik vergelijk met toppers als Disintegration en Pornography, dan is dit album helaas gewoon een stuk vlakker, kaler en voor mij dus ook matiger. Het brengt me totaal niet in vervoering zoals de andere twee dat wel kunnen.


Ik snap het wel, die albums hebben ook een heel ander geluid.
Dit meesterwerk is kil, hol, en gaat heel diep de grond in. Juist dat vind ik de charme van deze plaat. De sfeer is de smaakmaker hier en Is ook niet voor iedereen weggelegd.
Dit moet je eigenlijk ook beluisteren met koptelefoon, brengt mij altijd in een andere dimensie .

avatar van Teunnis
4,5
Ik denk dat dumb_helicopter bedoelt dat het wat minder snedig/fel is. Op Pornography kan één bass drum of één gitaarakkoord een directe wond in je ziel aanbrengen. Op Faith gaat dit proces veel trager en is het alsof je ziel stukje voor stukje wordt uitgelepeld. Disintegration heeft dan weer van beide wat.

avatar van Man of Sorrows
5,0
Nou er hoeft geen verantwoording te zijn, ik was enkel verbijsterd door termen als vlak en ondiep bij dit album. Bij het middenstuk All cats are grey - The funeral party voel ik geen meander maar een onmiddellijk zinken (naar de bodem van the dark deep lakes)

Deze voelt, net als New Order's Movement, voor mij aan als een implosie; waar Pornography veeleer explosief is. Zelf ben ik onvoorwaardelijk liefhebber van eerstgenoemde albums, maar het is maar waar je van houdt uiteraard.

avatar van Reijersen
Ik beluisterde dit album naar aanleiding van dit topic.

The Cure ken ik misschien alleen van wat meme’s en van die ene song die altijd hoog in de MuMeLadder staat. Ik moet zeggen dat ik het allemaal maar wat saai-ig vind. Er wordt mijn inziens op een wat aanstellerige manier gezongen, wat helemaal niet lekker in het gehoor ligt. Muzikaal vind ik het vrij vlak en niet al te bijzonder. Het kabbelt maar wat voort, zonder echt te pakken, zonder echt heel sfeervol te zijn. Niet een plaat die ik snel nog eens op ga zetten.

avatar van RonaldjK
4,0
Tsja Reijersen, dan denk ik dat melancholie niet zo in jouw aard zit. En dat mag, uiteraard! Dat onbestemde gevoel van fernweh helpt namelijk enorm bij een plaat als deze.

avatar van RonaldjK
4,0
De derde Cure stond al snel in de fonotheek van ons dorp en belandde in de vroege zomer van 1981 op mijn draaitafel.
De hoes met zijn vage zwart-witfoto deed denken aan hetgeen ik bij biologie onder de microscoop ontwaarde. Grootste verrassing was de muziek: waar ik een stijlverandering had verwacht, bleek Faith juist géén grote verandering te brengen, een beetje tegen de tijdgeest in. Bands en artiesten in dit genre maakten kunst en konden zich dus geen herhaling veroorloven.
Dat leidde echter wél tot een heerlijk album, waarvan diverse nummers op één van mijn cassettebandjes belandden. Faith is geen kopie van de voorganger Seventeen Seconds, wel een soberder versie daarvan.
Hierna echter raakte de plaat min of meer in de vergetelheid in mijn muzikale wereldje, waarin mijn platenspeler miljoenen rondjes met talloze platen moet hebben gedraaid.

Totdat ik 'm tien jaar geleden op cd aanschafte en onmiddelijk weer helemaal blij werd. Voor de band lag dat anders, las ik later in de zeer boeiende biografie Cured (2016) van toenmalig drummer Lol Tolhurst.
De band was langere tijd in Sydney geweest, waar het niet goed klikte met de toetsenist. Na thuiskomst verliet deze de band, waarmee The Cure weer een trio werd.
Boven dit alles hingen twee donkere wolken: Smith was bezig het overlijden van zijn grootmoeder te verwerken terwijl Tolhursts moeder terminaal ziek was. De jongetjes werden mannen.
De band kreeg voor hun derde album ongekende vrijheid, maar eenmaal in de studio vlotten de opnamen niet en verliep het schrijven van nieuwe songs moeizaam. Totdat de komst van Billie Mackenzie van The Associates de drie een opkikker gaf, waarna de muziek vlot werd vastgelegd.

Hierna ging de band op tournee door Nederland. Dit in een circustent, dankzij promotor Fred Zijlstra, waarmee ze definitief vaste grond in de Lage Landen kregen. Tolhurst moest halverwege terug naar Crawley, Londen, om de begrafenis van zijn moeder bij te wonen. Weer terug in Nederland doet hij, rijdend op de Afsluitdijk, een bijzondere ervaring op, zo vertelt hij in het boek, dat soms meer weg heeft van een coming-of-ageroman dan een non-fictieboek.

"Less is more" vertelt Tolhurst over de sound op Faith, dat inderdaad sober en tegelijkertijd warm klinkt. De sferen zijn droevig, maar dankzij de variaties in tempo's, de fraaie melodieën en de sobere keyboards weent de stem van Smith heerlijk over en door mij heen, omgeven door die waaierende wavesound.
Vooral All Cats are Grey sprong er bij de hernieuwde kennismaking uit, maar ook de andere nummers zijn stuk voor stuk fraai.

Muziek die perfect de sfeer van begin jaren '80 reflecteert en desondanks ook bij 2022 past. In ieder geval voor mij.

avatar van vielip
4,0
Geweldig stuk weer Ronald! Ik was destijds nog (veel) te jong om me met dit soort muziek bezig te houden. Heb de band pas veel later leren kennen en waarderen. Gelukkig maar! Dit album werd pas laat in mijn ontdekkingstocht een favoriet. Ging in eerste instantie een beetje ten onder tussen al het fraais van voorganger en opvolger. Onterecht want op Faith is bijna geen minder moment te bekennen. Nu maar eens achter dat boek van Tolhurst aan

avatar van Pitchman
5,0
Weer eens opgezet op 'almost maximum volume'.
Maar het kippenvelgehalte was weer bijna 100%.
The Funeral Party' , aaargh , wat een melancholia!
Had in '80 The Cure ontdekt via de single A Forest' , en ook de b kant Another Journey by Train' , dat nummer had gewoon op de plaat 'Seventeen Seconds' moèten staan.
Die sfeer sprak mij wel aan en het was een ware revolutie in de muziekwereld toen. Faith deed er niet voor onder en de sfeer was nog depressiever. Heerlijk. Die bassloopjes van Gallup moeten we ook niet onderschatten. Dat is de leadguitar van The Cure. En dat jankerige stemgeluid van Smith hoort er echt bij. Wat een combi met dat steriele en monotone geluid van de drums.

avatar van daniel1974nl
5,0
Op een The Cure concert werd dit door een medebezoeker als een van de albums die wordt geclassificeerd als een absoluut fout album (samen met Pornography). Fout als in als je suïcidale gedachten hebt spring je na het luisteren van dit album geheid voor de trein. Ik snap dan ook niet dat mensen het oppervlakkig vinden. Juist het tegenovergestelde. Dit is juist een heel diep album.

En het is inderdaad behoorlijk somber, koud en donker. Al neemt dat echter niet weg dat dit een van de beste albums blijft die de band ooit heeft gemaakt. Dit is er echt eentje die je van A tot Z draait en geen moment verveelt.

Al blijft het jammer dat Charlotte Sometimes origineel niet op dit album stond (alleen op de Deluxe Edition). Alle nummers zijn van even mooie schoonheid, maar Other Voices, All Cats Are Grey (Gallop show one man show) en het dromerige voortkabbelende Faith zijn vooral erg sterk.

Een verplichte aanschaf uit de collectie

avatar van Robje1968
4,5
Een van de betere albums van The Cure. The sound van het album is behoorlijk depressief en doorspekt van melancholie.

Vooral de diverse baslijnen op dit album spreken mij zeer aan.
"The Funeral Party", "All Cats Are Grey" en "Faith" zijn voor de de hoogtepunten.
Alleen het nummer "Doubt" had er voor mij niet op gehoeven. Past in mijn ogen totaal niet in de lijn en sfeer van dit album.

kleine man
Wat mij bij dit album altijd wat tegenvalt is dat, en daarvoor moet je de elpeeversie kennen, de ene kant precies dezelfde opbouw als de andere kant heeft. Gewoon kant b is een kopie van kant a.

Goede kant a hoor, maar had liever een andere kant b gehad.

avatar van Juul1998B
5,0
Dit album is zo verschrikkelijk goed, wat een sfeer straalt dit uit zeg.
Een hol geluid wat perfect past bij dit mysterieuze en donkere, grauwe album.
Faithhh

5,0
Robje1968 schreef:
Een van de betere albums van The Cure. The sound van het album is behoorlijk depressief en doorspekt van melancholie.

Vooral de diverse baslijnen op dit album spreken mij zeer aan.
"The Funeral Party", "All Cats Are Grey" en "Faith" zijn voor de de hoogtepunten.
Alleen het nummer "Doubt" had er voor mij niet op gehoeven. Past in mijn ogen totaal niet in de lijn en sfeer van dit album.
Juist deze overgang vanuit the funeral party is een buitengewoon prachtige zet wat mij betreft. Verder is het album de absolute top op het gebied van donkere, nihilistische en melancholische muziek.

avatar van Premonition
4,0
RonaldjK schreef:
Dat leidde echter wél tot een heerlijk album, waarvan diverse nummers op één van mijn Boven dit alles hingen twee donkere wolken: Smith was bezig het overlijden van zijn grootmoeder te verwerken, terwijl Tolhursts moeder terminaal ziek was. Vooral All Cats are Grey sprong er bij de hernieuwde kennismaking uit, maar ook de andere nummers zijn stuk voor stuk fraai.


Lees nu het nieuwste boek van Lol Tolhurst, Goth, over de postpunk muziek cultuur in de UK en VS.
Het blijkt dat de teksten van All Cats Are Grey door Lol zijn geschreven over zijn terminale moeder. Dacht altijd dat Smith alle teksten schreef. Ook Other Voices komt grotendeels van zijn hand.

avatar van SirPsychoSexy
4,0
Phoe, wat een zwaarmoedig werkstukje. Interessant om te lezen dat het destijds door de critici met de grond gelijk werd gemaakt. Ik snap wel ergens waar de afkeer bij sommigen vandaan kwam, dit is echt geen gemakkelijk verteerbare kost. De band verkent de diepste, donkerste krochten van haar ziel hier met veel trage, slepende composities. De luisteraar die zichzelf ervoor openstelt, wordt beloond met prachtige, spookachtige melancholie.

avatar van T8T
5,0
T8T
Niet mijn favoriete album, maar wel een erg fraaie.

De meeste tracks kon ik half van de compilatie staring at the beach.
Zonde van compilaties zijn dat je andere tracks zal missen die op een regulier album staan.
Hitjes zijn leuk, maar dekken de lading niet.
Hier amper hitjes, dus gegarandeerd pure Cure.

Het fraaie en speciale van deze band is dat de muziekanten zo jong zo’n diepe en krachtige muziek konden maken. Je hebt hier veel levenservaring voor nodig, maar Robert was al vroeg 200 jaar.
Daar word je deprie van, al die wijsheid zo vroeg al. Wat heeft het voor zin?
I don’t care, zingt Robert.

Faith, ook gewoon 5 sterren.

avatar van Premonition
4,0
SirPsychoSexy schreef:
Interessant om te lezen dat het destijds door de critici met de grond gelijk werd gemaakt. Ik snap wel ergens waar de afkeer bij sommigen vandaan kwam, dit is echt geen gemakkelijk verteerbare kost.


De kritiek was in 1981 met name dat Faith geen stap vooruit was tov Seventeen Seconds, meer van hetzelfde. Maar dat vond de pers ook van albums van andere postpunk bands in 1981, Simple Minds, New Order en Echo and the Bunnymen. Een decennia later werden hun 1981 albums alsnog op waarde geschat. Bij October van U2 ging het andersom, werd OOR-album van het jaar 1981 en later verguisd.

avatar van Edwynn
4,5
Is het niet gewoon omdat er geen hitje á la A Forest op stond dat de goegemeente ging huilen?

avatar van Mjuman
In een notendop zou je kunnen zeggen dat de hoes staat voor de muziek die het album biedt: grauwheid. Omdat ik daaraan iets wilde toevoegen, ben ik maar Rip It Up and Start Again van Simon Reynolds ingedoken, alwaar The Cure welgeteld twee vermeldingen heeft (p. 162 en p.429). Reynolds is duidelijk geen Cure-fan, in zijn woorden, de eerste vermelding: middlebrow studenty notions of deep 'n' meaningful (the Pink Floyd/Cure/Radiohead continuum) en op 429: their music was closer to Goth-lite en verderop: the Cure's sound became a dolorous fog on Faith and Pornography (...) made for some of the most neurasthenic rock music ever committed to vinyl (...) dispirited albums cemented the Cure's Goth stature

Nee, Simon, dat helpt niet echt. Dan maar de helm op en de mijn van het eigen geheugen in: mining memories. Leerde je The Cure kennen als een fijne band met goede singles (Fire in Cairo, Killing an Arab), was het debuut aardig, maar niet een voltreffer - Boys Don't Cry (voor de US-markt) zou dat eerder geweest zijn. Seventeen Seconds was dat wel: a direct hit en live was dat near perfect.

Deze plaat was een stap terug en, we kwamen van 1980 - het jaar waarin wel wat gebeurde - en eerlijk gezegd was dit niet wat een mens toen wilde: tentamens, scriptie schrijven, een (bij)baan erop nahouden, dat vergde allemaal energie en die wilde je (deels) uit muziek halen: de 'blijde' boodschap van October, New Gold Dream, Heaven up Here (de titel zegt het al) bracht dat wel. Die jankerige bedplaszang van Smith was voor mij iig veel te lethargisch. Als je dan kijkt naar 'mede-Gothen' Siouxsie and the Banshees brachten die dat wel - in die periode maakten zowel Simple Minds als Siouxsie een grotere muzikale verandering door dan The Cure. De receptie van dit album destijds kan je ook wel koeltjes noemen, alsof de belofte die met de voorganger was ingezet niet werd opgepakt.

Dit album draai ik weinig, net als Pornography, waar ik veel minder mee heb. Het is verankerd in de tijd, beter dan ik aanvankelijk dacht, maar het zal nimmer de plek innnemen die Seventeen Seconds, Closer, Heaven up Here, Sons and Fascination wel hebben.

avatar van Poles Apart
4,0
Hoes foto is genomen te Bolton Abbey in North Yorkshire, het is Bolton Priory. Ben er al diverse malen geweest: zie hier.

Gast
geplaatst: vandaag om 22:01 uur

geplaatst: vandaag om 22:01 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.