De derde Cure stond al snel in de fonotheek van ons dorp en belandde in de vroege zomer van 1981 op mijn draaitafel.
De hoes met zijn vage zwart-witfoto deed denken aan hetgeen ik bij biologie onder de microscoop ontwaarde. Grootste verrassing was de muziek: waar ik een stijlverandering had verwacht, bleek
Faith juist géén grote verandering te brengen, een beetje tegen de tijdgeest in. Bands en artiesten in dit genre maakten kunst en konden zich dus geen herhaling veroorloven.
Dat leidde echter wél tot een heerlijk album, waarvan diverse nummers op één van mijn cassettebandjes belandden.
Faith is geen kopie van de voorganger
Seventeen Seconds, wel een soberder versie daarvan.
Hierna echter raakte de plaat min of meer in de vergetelheid in mijn muzikale wereldje, waarin mijn platenspeler miljoenen rondjes met talloze platen moet hebben gedraaid.
Totdat ik 'm tien jaar geleden op cd aanschafte en onmiddelijk weer helemaal blij werd. Voor de band lag dat anders, las ik later in de zeer boeiende biografie Cured (2016) van toenmalig drummer
Lol Tolhurst.
De band was langere tijd in Sydney geweest, waar het niet goed klikte met de toetsenist. Na thuiskomst verliet deze de band, waarmee The Cure weer een trio werd.
Boven dit alles hingen twee donkere wolken: Smith was bezig het overlijden van zijn grootmoeder te verwerken terwijl Tolhursts moeder terminaal ziek was. De jongetjes werden mannen.
De band kreeg voor hun derde album ongekende vrijheid, maar eenmaal in de studio vlotten de opnamen niet en verliep het schrijven van nieuwe songs moeizaam. Totdat de komst van Billie Mackenzie van The Associates de drie een opkikker gaf, waarna de muziek vlot werd vastgelegd.
Hierna ging de band op tournee door Nederland. Dit in een circustent, dankzij promotor Fred Zijlstra, waarmee ze definitief vaste grond in de Lage Landen kregen. Tolhurst moest halverwege terug naar Crawley, Londen, om de begrafenis van zijn moeder bij te wonen. Weer terug in Nederland doet hij, rijdend op de Afsluitdijk, een bijzondere ervaring op, zo vertelt hij in het boek, dat soms meer weg heeft van een coming-of-ageroman dan een non-fictieboek.
"Less is more" vertelt Tolhurst over de sound op
Faith, dat inderdaad sober en tegelijkertijd warm klinkt. De sferen zijn droevig, maar dankzij de variaties in tempo's, de fraaie melodieën en de sobere keyboards weent de stem van Smith heerlijk over en door mij heen, omgeven door die waaierende wavesound.
Vooral
All Cats are Grey sprong er bij de hernieuwde kennismaking uit, maar ook de andere nummers zijn stuk voor stuk fraai.
Muziek die perfect de sfeer van begin jaren '80 reflecteert en desondanks ook bij 2022 past. In ieder geval voor mij.