Heel weinig stemmen en ook nog heel laag. Wat is er mis met dit album ? Volgens mij niet veel. Mark Eitzel heeft dit album opgenomen na een lange toer en is met een aantal vrienden de rimboe ingegaan en bij de rivier Klamath dit album opgenomen. Wat zeggen de recensenten ervan ? Heel erg wisselend. Oor heeft het over een groeiplaat, die zijn geheimen maar fluisterend laat horen. Belgisch Humo had de plaat na een eerste oppervlakkige beluistering al afgeschreven en weggeschoven, maar na een 2e kans is de recensent zeer enthousiast en onder de indruk. Hij vergelijkt de plaat met een Grand Cru die zijn geheimen ook pas na een tijdje prijs geeft. Nu zijn er ook recensenten die geen spaan heel laten van deze plaat. Zij vinden het slaapverwekkend, vreselijke muzikale omlijsting. Nu is het niet zwart-wit, dus zal ik proberen gewoon tussen deze uitersten mijn mening te geven. Ik vind het een lekker rustig album met de wat klaaglijke stem van Mark Eitzel. Een recensent vergeleek hem wel wat met John Martyn, ik hoor dat niet in de klankkleur , maar wel de manier van zingen. Ik vind de muzikale omlijsting wel lekker, soms folky, dan weer met wat meer elektronische instrumenten. Het luistert lekker weg, maar er zit erg veel moois in verborgen. Ik kan me daarom de verschillende recensies ook wel voorstellen. Je moet wat hebben met deze emo-muziek, vergelijkbaar met Red House Painters. Je moet ook je best doen om de muziek op waarde te schatten. Dan hou je een heel mooi album over. Dus ga ik het gemiddelde iets hoger krikken met een 4.