Niet alleen Bobby Tench maar ook Jeff Beck vormt op dit album nog een onderdeel van deze groep. Relaxte funkrock doorspekt met solo's van Jeff. Met een zoemend orgeltje op de achtergrond is het redelijk toeven. De beste song vormt Jazz Fusion, geen gepiel en ellenlange naar alle kanten uitwaaierende songstructuren wat vaak zo kenmerkend is voor fusion, maar een afgeronde song, waarbij de heren grote lijn nooit uit het oog verliezen. For The Children's Sake vormt een mooi vervolg op dit nummer. Op Maybe eist Beck de hoofdrol op, een song doorspekt met bluesy solo's. De overige nummers tikken niet dit niveau aan en dat is jammer want voor mijn gevoel bezat dit bandje genoeg potentie om er nog meer uit te halen.