menu

Foreigner - Agent Provocateur (1984)

mijn stem
3,16 (155)
155 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Atlantic

  1. Tooth and Nail (3:54)
  2. That Was Yesterday (3:46)
  3. I Want to Know What Love Is (4:58)
  4. Growing Up the Hard Way (4:18)
  5. Reaction to Action (3:57)
  6. Stranger in My Own House (4:54)
  7. A Love in Vain (4:12)
  8. Down on Love (4:08)
  9. Two Different Worlds (4:28)
  10. She's Too Tough (3:07)
totale tijdsduur: 41:42
zoeken in:
avatar van B.Robertson
3,5
Heb vanmiddag voor een luttel bedrag een gave elpee op de kop getikt. Dat had ik al eens eerder bij dezelfde zaak gedaan en toen bleek bij thuiskomst de plaat kromgetrokken dus snel weer teruggebracht. Nu dus even een stukje nostalgie opgehaald met I Want to Know What Love Is en ook van de andere (semi)ballads heb ik erg genoten. Het harde spul boeit me wat minder en bij de opener was het erg wennen aan dat doordreunende gehamer van die drums. Wel een album dat ik moeiteloos meerdere keren kan horen.

avatar van gigage
4,0
Ja! Lekker plaatje! Artistiek wordt het nergens maar de wat platte rockers pompen en de meezing ballads croonen. Voor als je iets simpels maar doeltreffends wil draaien/ afspelen.
Two different worlds is voor mij de highlight ( speelt nu in mijn hoofd) .

avatar van De buurman
4,0
Ik houd ook erg van de jaren ‘80 fase van de band. De eerste 3 albums hebben een aantal flinke classics, maar ook veel vervelende albumtracks. Deze, maar ook opvolger Inside Information, vind ik over de hele linie behoorlijk sterk. Graag wijs ik nog even op Mr. Moonlight, een plaat die ten onrechte totaal is geflopt. Lou Gramm is voor mij the voice in dit genre.

3,0
Het debuutalbum is nooit overtroffen. Ook Foreigner 4 en Head Games vind ik betere albums:

1. Foreigner
2. 4
3. Head Games
4. Agent Provocateur
5. Double vision

avatar van Kronos
4,5
Eerste album dat ik kocht van Foreigner en zeker een van mijn favorieten. Alle nummers zijn inderdaad goed. Er staan schitterende ballads op maar ook lekker stevig werk waarop Lou Gramm zich de longen uit het lijf schreeuwt. Het enige wat me nu wat tegenstaat is de jaren tachtig productie met soms van die drums die klinken als geweerschoten.

avatar van vielip
4,0
Neal Peart schreef:
Het debuutalbum is nooit overtroffen.


Jawel hoor. Het debuut vind ik maar matig als ik eerlijk ben. Nee saai is een beter woord denk ik. Head games, 4 en dit Agent provocateur vind ik in ieder geval een stuk leuker om naar te luisteren.

3,0
Dat is goed Vielip, want dat is jouw mening. Ik vind de nummers sterk tot zeer sterk op hun debuut. Ook klinkt het iets rauwer, later klonk het meer gepolijst tot glad. Nadat Lou Gramm opstapte heb ik Foreigner niet meer gevolgd.

avatar van vielip
4,0
Dat is jammer want met Unusual heat hebben ze nog een alleraardigst album gemaakt. Wel met Johnny Edwards i.p.v. Gramm op zang maar toch..Mr.Moonlight, met Gramm weer back in the saddle, is ook best aardig trouwens. Al is het alweer jaren geleden dat ik die voor het laatst gehoord heb.

avatar van habada
4,0
Gemidddeld 3 ?
Veel te weing, lekkere rock cd van hen
Meenemen hoor

Leonidas5
Classic **** rock album van Foreigner met een aantal weergaloze tracks waaronder de moeder aller rockballads. Wel opvallend is dat het album nogal tweeslachtig is door de abrupte afwisseling tussen hardrock en softtop luister eens naar stranger in my own house en daarna naar down on love. Toch wordt deze tweeslachtigheid getackeld door de kwaliteit van de nummers. Zeer goede AOR derhalve, 4 sterren van mijn kant

avatar van Queebus
4,0
Na het debuut vind ik Agent Provocateur het beste album van Foreigner. Lou Gramm en Mick Jones hadden zo hun issues en dat uit zich goed in de songs en dan met name de zang van Lou. Want dat alleen is al hier 5 sterren! Stranger In My Own House, geweldige song die treffend aan geeft hoe Lou zich in de band voelt. Heeft ook een lekkere funky touch. Tooth And Nail, A Love In Vain, Growing Up The Hard Way en She's Too Tough zijn ijzersterke nummers naast het overbekende That Was Yesterday en I Want To Know What Love Is. Prima album.

avatar van gigage
4,0
Ik dacht het ekkes hendig te doen en het album op sptfy af te spelen. Ik al vol verwachting voorbereid om " Check one one one" mee te roepen maar dat is er uit geknipt! (intro van Reaction to Action). Toch maar de CD erbij gepakt.

avatar van vielip
4,0
Tja Spotify is inderdaad vaak wel handig (gebruik het zelf ook regelmatig) maar er gaat niks boven fysieke muziekdragers vind ik

avatar van gaucho
3,5
Zo is dat. Met fysieke geluidsdragers weet je in elk geval zeker dat je houdt wat je hebt. Het is me al vaker opgevallen dat albums op Spotify soms niet helemaal overeenkomen met de versie die je op de oorspronkelijke LP of CD hoort. En dan heb ik het niet over die aanpassingen die Beyoncé of Kanye West recentelijk om allerlei rare redenen doorvoerden, maar albums van tientallen jaren oud.

Net als bovenstaand voorbeeld gaat het meestal om onbeduidende details, maar het valt me wel op bij albums die ik bijna kan dromen. En sommige écht oude en onbekende nummers staan er soms alleen op in een andere versie. Soms opnieuw opgenomen, soms een remix, een nummer met een andere vocale 'take' of een live-versie. Dit is nog een weinig benoemd 'gevaar' van streamingdiensten: de originele versie die verloren gaat. Streaming stelt artiesten immers in staat om eindeloos te blijven sleutelen aan een stuk muziek.

avatar van RonaldjK
3,5
De vijfde van Foreigner was tevens de eerste die door mijn zusje werd opgepikt. Aangezien haar kamer op de overloop van het ouderlijk huis lag, tegenover de badkamer, heb ik Agent Provocateur menigmaal daarvandaan gehoord. Vooral de A-zijde, die het meest popgericht is, het resultaat van drie jaar studionijverheid. Hierbij enkele achtergrondzangers, inclusief wavetrio Thompson Twins.

De plaat begint stevig met een groot drumgeluid. De jaren '80 lieten qua synthpopsound hun invloed gelden, al is het drummer Dennis Elliot die effectief en sober zijn partijen speelt, om te beginnen in het sterke en uptempo Tooth and Nail (later eveneens de naam van een sympathiek punklabeltje, maar laat ik terzake blijven).
Vervolgens legt Mick Jones zijn gitaar in een keukenkastje en richt zich drie nummers lang op toetsen; de twee oorspronkelijke klavierenmannen waren immers vertrokken. Hij bespeelde ze zelf, ondersteund door zeven (!) sessiemusici.
Te beginnen met That Was Yesterday (#19 in mei 1985 in de Nationale Hitparade, in Vlaanderen #25), waarna de vorige hit volgt: ballade I Want to Know what Love Is. Het gospelkoor erbij hielp de single naar #1 in het VK en de VS, in Nederland vanaf half december 1984 in de hitlijst, een kersthit op onze overloop, om pas in maart '85 op #5 te pieken, in Vlaanderen in februari op #6.
Eveneens dominante toetsen in Growing up the Hard Way, ook een favoriet van zuslief, waarna ein-de-lijk weer eens gitaren klinken in de afsluiter van de A-zijde, het vierkante Reaction to Action.

Met hetzelfde laken van een pak opent de B-kant: Stranger in my own House rockt opnieuw te log, ondanks Lou Gramms prachtige vocalen. Wat een heerlijke stem toch...
Pas met A Love in Vain komen toetsen en gitaar samen. Samen. Dus niet ófwel toetsen ófwel gitaar, maar... Juist. U leest mijn moeite met het gespleten karakter van dit album; het nummer is bovendien een sterke compositie, mijn tweede favoriet.
Hierna volgt toetsenballade Down on Love, een favootje van mijn zus, waarna Two Different Worlds wat saai begint maar een ijzersterk refrein kent, zodat het opeens goed werkt.
Op het uptempo She's too Tough domineert de gitaar, een toetsenlijn danst echter prominent mee.

Mijn zus ging voor de A-zijde met vooral popliedjes. Niet veel later zou ze de nieuwe hits van Heart en Europe omarmen, Foreigner had de weg geplaveid.
Voor mij is dit een enigszins schizofreen album, waarbij ik een voorkeur voor de steviger B-kant heb, waar toetsen en gitaren gelijktijdig worden ingezet.
Oftewel: de band had een (vaste) toetsenist nodig om hun muziek te doen floreren. Gebeurt dat niet, dan klinkt enerzijds lompe hardrock of anderzijds gladde toetsenpop. Gaan ze samen, dan winnen melodie en compositie. Met een zanger die er sowieso steeds het beste van maakt.

4,0
Pff een score van 3,12 voor dit tweeslachtige maar wel klassieke aor album. Schaam je, music meter!

avatar van Kronos
4,5
Het effect van de grote hit.

Kijk naar de statistieken. Dit album is gestegen van een bijna onvoldoende naar 3,13. Er zijn nog albums met een of meerdere grote hits die daar op werden afgerekend door wat we haters zouden kunnen noemen. Het is maar de vraag of zij een heel album met muziek die totaal hun stijl niet is hebben beluisterd. Bij The Final Countdown is een gelijkaardig fenomeen te zien, zij het nog wat extremer. Het album maakte een start met een gemiddelde van 1,5* (12 stemmen!) en zit nu aan 3,11*.

avatar van gaucho
3,5
Ik kan me bij dit specifieke album ook voorstellen dat de singles (in elk geval de hits, want Reaction to action en Growing up the hard way waren ook singles, maar die flopten) oppervlakkige luisteraars stevig op het verkeerde been hebben gezet. Iets dergelijks overkwam een neef van mij die dit album had aangeschaft (natuurlijk zijn eerste van Foreigner), maar die vooral een liefhebber was van verzorgde pop à la The Alan Parsons Project. Dan schrik je wel even als je de naald in de groef laat zakken en aan het begin van beide plaatkanten wordt gconfronteerd met een zeer stevig rockgeluid. Ik refereerde er al aan in mijn vorige post op de vorige pagina. Het leverde mij een gratis exemplaar van deze LP op.

Bij die eerste stemmen zal er zeker ook sprake geweest zijn van haatstemmen, maar ik denk ook dat in dit onmderhavige geval meespeelt dat mensen die het album kochten of beluisterden op basis van de singles teleurgesteld waren over de plaat als geheel. En dat zal hun oprechte stem ongetwijfeld negatief hebben beïnvloed. Naarmate deze site langer bestaat en deze plaat meer en meer geschiedenis wordt, stemmen er in toenemende mate alleen nog echte liefhebbers op. Die weten wat ze kunnen verwachten, waardoor de score stijgt.

Natuurlijk zijn er meer voorbeelden van albums waarbij de hitsingle(s) een verkeerd beeld geeft (geven) van het totaal, maar ik denk dat Agent Provocateur wel een extreem voorbeeld is.

avatar van gaucho
3,5
RonaldjK schreef:
De band had een (vaste) toetsenist nodig om hun muziek te doen floreren. Gebeurt dat niet, dan klinkt enerzijds lompe hardrock of anderzijds gladde toetsenpop. Gaan ze samen, dan winnen melodie en compositie. Met een zanger die er sowieso steeds het beste van maakt.

Ik vind dit een vrij rake analyse, die ik zelf niet zo scherp had gezien. Op de 'uitsluitend gitaarstukken' klinkt Foreigner hier inderdaad een beetje lomp en kort door de bocht. De 'uitsluitend toetsennummers' - die mij overigens beter bevallen, inclusief die enorme hit - hebben niets meer uitstaande met rock, laat staan hardrock. Foreigner is op dit album - en eigenlijk op al hun platen - slechts in balans wanneer beide elementen in min of meer gelijke mate zijn toegevoegd. Zo hoor ik ze ook het liefst.

Het schizofrene karakter van deze plaat weerhield mij aanvankelijk ook van een hoger cijfer, zie ik nu, maar ik verhoog hem met een halfje tot een 3,5. Helaas heeft dat op de totaalscore geen invloed, maar ik hoop in elk geval het goede voorbeeld te geven.

avatar van Twinpeaks
3,5
Stapje terug tov de eerdere albums. I Wanna Know What Love is kan ik echt niet meer aanhoren, ook al blijft het een goede song . Gewoon te vaak gehoord. That Was Yesterday is andere koek. Dat blijft het hoogtepunt van deze plaat , die voor de rest uit wat oppervlakkig materiaal bestaat. De deken van de jaren 80 hangt er over heen en dat maakt de toch al niet sterke composities wat futloos. Het is zeker niet bar slecht , maar na de eerste albums had je zeker na de kraker That Was Yesterday meer verwacht. Dat komt er helaas niet uit. Toch nog 3 en halve ster , omdat Gramm en Jones degelijk werk leveren , waar de verassing helaas wel wat af begon te raken.

4,0
Vind ik toch niet. Het gebodene is niet futloos maar wel nogal tweeslachtig, maar dat neemt niet weg dat dit AOR van de aller bovenste plank is. Een paar geweldige tracks toch. Wat wil je nog meer, beter wordt het echt niet in dit genre. De AOR albums die alleen maar geweldige songs bevatten zijn op 1 hand te tellen vind ik.

avatar van vielip
4,0
En daar hoort deze toch ook niet bij. Hoe aardig ie ook is.

Gast
geplaatst: vandaag om 00:44 uur

geplaatst: vandaag om 00:44 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.