Ik kan me bij dit specifieke album ook voorstellen dat de singles (in elk geval de hits, want Reaction to action en Growing up the hard way waren ook singles, maar die flopten) oppervlakkige luisteraars stevig op het verkeerde been hebben gezet. Iets dergelijks overkwam een neef van mij die dit album had aangeschaft (natuurlijk zijn eerste van Foreigner), maar die vooral een liefhebber was van verzorgde pop à la The Alan Parsons Project. Dan schrik je wel even als je de naald in de groef laat zakken en aan het begin van beide plaatkanten wordt gconfronteerd met een zeer stevig rockgeluid. Ik refereerde er al aan in mijn vorige post op de vorige pagina. Het leverde mij een gratis exemplaar van deze LP op.
Bij die eerste stemmen zal er zeker ook sprake geweest zijn van haatstemmen, maar ik denk ook dat in dit onmderhavige geval meespeelt dat mensen die het album kochten of beluisterden op basis van de singles teleurgesteld waren over de plaat als geheel. En dat zal hun oprechte stem ongetwijfeld negatief hebben beïnvloed. Naarmate deze site langer bestaat en deze plaat meer en meer geschiedenis wordt, stemmen er in toenemende mate alleen nog echte liefhebbers op. Die weten wat ze kunnen verwachten, waardoor de score stijgt.
Natuurlijk zijn er meer voorbeelden van albums waarbij de hitsingle(s) een verkeerd beeld geeft (geven) van het totaal, maar ik denk dat Agent Provocateur wel een extreem voorbeeld is.