Soledad
Met: Carlos Ward (alto saxophone), Jeff Jawarrah King, Dwayne Armstrong (tenor saxophone), Kenny Rogers (baritone saxophone), Malindi Blyth Mbityana, Craig Harris (trombone), Gary Chandler (trumpet), Abdullah Ibrahim (piano, soprano saxophone, conga's), Cecil McBee (bass), Miguel Pomier (percussion), Andre Strobert (drums, percussion)
Abdullah Ibrahim blijft een beetje een persoonlijke held van mij. Ooit grondlegger van één van Zuid-Afrika's meest toonaangevende jazz-bands (Jazz Epistols). In 1965 door Duke Ellington persoonlijk uitgenodigd om deels in zijn big-band te spelen. Vanaf die periode steeds meer experimenteren met freejazz en de avant-garde tot vanaf halverwege de jaren '70 de invloed van de muziek van zijn thuisland weer steeds sterker werd. Samenwerkingen met Max Roach, Archie Shepp, Don Cherry, Gato Barbieri, Hamiet Bluiett enz. En zelfs nu poept hij er nog om de 2/3 jaar een plaat uit op 84 jarige leeftijd. Een indrukwekkende persoonlijkheid, actief in zoveel stijlen en bijna wel dé grondlegger van de Cape Jazz te noemen.
Deze plaat nam hij op eind 1979 in New York. In het tweede deel van de jaren '70 ging hij voor het eerst weer terug naar zijn geboorteland om daar fantastische platen op te nemen met lokale musici zoals Basil Coetzee en Kippie Moeketsie. Het zorgde ervoor dat zijn stijl blijvend zou veranderen. De invloed van Afrikaanse muziek werd veel evidenter in zijn eigen werk en composities. Dit album is daar een prachtig voorbeeld van. Het is de introductie van een aantal nummers die zeg maar gerust klassiekers zouden worden binnen zijn oeuvre en de Zuid-Afrikaanse jazz. Whoza Mtwana, The Wedding, African Marketplace: ze zouden nog meerdere keren worden opgenomen.
Ibrahim verlaat hier definitief de freejazz en de absorptie van Afrikaanse muziek is op een hele toegankelijke maar toch heel creatieve manier. Veel percussie en veel blaaswerk: het leidt tot een waar Afrikaans swingend feestje en nummers zoals het titelnummer spreken geen seconde tot de verbeelding. Ik ben in mijn leven meerdere keren op Afrikaanse markten geweest en dit nummer is een perfecte omschrijving in muziek. Veel liefelijker dan 'The Wedding' kun je het niet krijgen en een solo piano stuk als Moniebah beklijft voor een hele dag door zijn prachtige melancholische lijnen. Die lijn zou hij meer doorzetten vanaf het nieuwe millennium.
Lekkere grote groep en de invloed van oud mentor Ellington is evident. Toch is het jammer dat bijna alleen Carlos Ward en natuurlijk Ibrahim echt de ruimte voor improvisatie krijgen. Dit is dan ook zeker niet de beste plaat van Ibrahim. Lekker is hij wel en belangrijk was hij zeker ook. Abdullah Ibrahim is waarlijk een uniek fenomeen in de jazz en haast nergens mee te vergelijken. Zijn kenmerkende sound pik je er zo uit. Er zouden hierna nog heel veel mooie werken volgen.