:) - Zo, 2de poging tot schrijven van een ervaringsverslag betreffende dit album, telenet zendt me net op het moment dat ik hier uurtje bezig ben een notificatie en redirecten de pagina, hierdoor was ik alles kwijt.
Toen ik van het bestaan afwist van deze plaat moest ik hem hebben, toendertijd zat ik al wat meer in mijn Bill Evans-periode dan nu (grappig dat ik dit nu net vermeld, ik zit net weer Solo Sessions Vol. 1 te luisteren die me verslaafd maakte aan zijn kunsten), aan Mingus was al redelijk verslaafd dankzij zijn 2 grote albums die ik nog regelmatig opleg, dit zou en moest de 3de worden die ik zou luisteren van de man.
Een verslaving aan dit prachtalbum was dan ook niet uitgesloten eens ik hem zou bemachtigen wat vooral erg moeilijk was, het album was weliswaar nergens te vinden. Althans bijna nergens, mijn zoektocht bracht me naar de bibliotheek te Brugge waar dit samen erg mooi in een kast ligt met andere Mingus- en Jazzclassics, was een mooi zicht en een leuke kennismaking (met de jazzcollectie waar ik me in de toekomst zeker meer aan zal wenden). Een halve euro later ben je dan op weg naar huis: elke keer ik niks te doen had, wat wou rusten alleen op kamer, of gewoon erg goede Jazz wou luisteren kwam dit erg van pas, er zal wel geen enkele dag gepasseerd zijn waarin ik dit niet opgelegd heb indien ik tijd had. Zowat perfect voor gelijk welke gelegenheid.
Wat vooral opvalt zoals Zachary reeds vermeldde is dat deze plaat idd een stuk ingetogener en rustiger is, soms swingt het dan ook de pan uit maar het is duidelijk anders dan wat ik al ken van Mingus (al is dat nu nog bijzonder weinig), het klinkt in veel gevallen door het samenspel op de achtergrond van Bill en Charles alsof ze de hele boel samen gecomponeerd hebben. Altijd leuk als je weet dat 2 van je favoriete artiesten samen een sterk album gemaakt hebben, dan weet je gewoon dat er wat groots op je te wachten staat.
Memories of You -
, ,,Damn" wat klinkt dat nummer toch bijzonder mooi, de titel doet al wat leuks vermoeden, wel het overtrof mijn eerste verwachtingen meer dan ruimschoots. Leuke solo's die elkaar goed opvolgen, van de huilende trompet tot de diepdroevige trombone met nog een saxofoon die op springen staat, zowat alle emoties die gedachten bij je kunnen opbrengen, wel dat nummer krijgt dat ook voor elkaar en weliswaar op een bloedstollend mooie muzikale manier
. Zo'n nummer dat nadat je dit album geluisterd hebt je nog eventjes bij je neemt om er nogmaals van te genieten -
.
West Coast Ghost -
Dat begin kan wat mij betreft zo als score dienen voor een of andere gangsterfilm uit die tijd, die baslijn is echt mysterieus en heeft wat "cools", als Bill er dan na 20sec. bijkomt is het wel érg compleet, na het bijzonder goede samenspel komen er stuk voor stuk aardige solo's met als toppunt die van Mr. Evans vind ik, die diepe noten zinken echt tot in de kern van je hart vind ik: keer op keer brengen ze me toch wat in ademnood, in dat nummer bewijst ook Mingus zich wat meer vind ik, hij toont dat hij wel wat meer kan dan op de achtergrond te spelen en fraaie deuntjes componeren: naar het einde toe komt hij zelf leuk aan het woord.
1 ding blijft voor mij weel een groot vraagteken
Waar zijn de andere Takes van dit album? Stel dat ze van elk nummer de laatste Take genomen hebben voor het album, dan zitten we al met 42 nummers, komt hier ooit nog een 'Complete Sessions' van uit?
Wat betreft de rest van het album waar ik niet zozeer tot in het detail op wil ingaan, het is op z'n minst aardig te noemen, het zakt nooit in qua niveau en de volle 39min. leef je je volledig in in de muziek (ik althans).
Bill Evans is hier overduidelijk een succesfactor, naast het feit dat hij keer op keer aardige solo's voor de man brengt speelt hij ook bijzonder aardig op de achtergrond. Mingus vergezellend een schitterend duo eigenlijk, reken daarbij nog het componeertalent en je zit met een sterk album.
Afdeling: niet lullen maar draaien!
-
Op naar de volgende Mingus'...