Vanaf aanstaande woensdag geeft John Waite zeven concerten in Nederland, reden voor mij om de komende dagen extra naar zijn solowerk te luisteren én hem te gaan zien.
Na hitsingles in de jaren 1977 – 1979 brachten The Babys in 1980 twee albums uit in gewijzigde bezetting, waarop een steviger geluid klonk. Hierop viel de band uit elkaar, in 1982 debuteerde zanger John Waite solo met Ignition. Hij bleef bij het label Chrysalis.
Gelukkig voor mij schafte de dorpsfonotheek deze plaat aan, net zoals ze de opvolgers gedurende de jaren ’80 zouden inslaan. De hoes van Ignition deed mij met zijn videofoto’s denken aan Strangers in the Night van labelgenoten UFO. Met Waites korte kapsel en de typografie van de hoes had het zelfs een new wave-achtige uitstraling.
Het is warempel een stevige plaat, waarop uptempo songs en scheurende gitaren de sfeer bepalen en keyboards een ondergeschikte rol spelen. Hoe vreemd het misschien lijkt, hier klinkt muziek op de snijvlakken van new wave, hard rock en adult oriented rock, zoals dat bijvoorbeeld ook Pat Benatar in die jaren lukte. Wat hierbij voorop staat: de melodie. Hoe pakkender, hoe beter.
De teksten gaan net als voorheen bijna altijd over de liefde voor een meisje, van blinde verliefdheid tot gebroken harten. Klef wordt het voor mij nergens. In White Heat bezingt Waite een meisje uit Baltimore, waarmee hij nadrukkelijk naar de Amerikaanse markt lonkte. De Engelsman was namelijk verkast naar New York en wordt op Ignition bijgestaan door Amerikaanse liedschrijvers en muzikanten. Zelf schreef hij (mee aan) zeven van de tien nummers.
De plaat deed in Nederland hoegenaamd niets. Wat dat betreft had de Nederlandse platenkoper bananen in de oren.
Hoogtepunten op de A-kant: opener White Heat (in de eerste tonen klinkt kort een saxofoon, even “schrikken” maar spoedig zijn daar zijn stem en een heerlijk refrein), Change dat in de Verenigde Staten een hitje was, Mr. Wonderful en Desperate Love.
Op de B-kant zijn het Be My Baby Tonight, het iets ingetogener Make it Happen en de dromerige midtempo ballade I’m Still in Love.
Wie van de twee laatste albums van The Babys houdt, Union Jacks en On the Edge, wordt ongetwijfeld blij verrast met het uptempo werk in die muzikale lijn. Stevig en melodieus. Romantisch en rockend. Kwetsbaar en toch stoer. Plus altijd weer zijn markante stem, gepassioneerd met een rauw randje.
Op streaming vind je het album met de Zuid-Europese en Amerikaanse hoes, conventioneler dan de versie die elders in Europa in de platenbakken belandde. Ben blij dat MuMe het bij de Nederlandse variant houdt.