Emanuel and the Fear laten op myspace weten wie ze als invloeden hebben, laat ik er eens een paar uitvissen: Beatles, Beethoven, the Mars Volta, Rufus Wainwright, the Arcade Fire, Bob Dylan, Neil Young, Sufjan Stevens, Daft Punk, Radiohead, W.A. Mozart en Igor Stravinsky.
'Toe maar' zeggen we dan.
Natuurlijk is dit hoog gegrepen, maar godallemachtig wat stuitert dit album alle kanten op zeg, dus zo vreemd zijn al die uiteenlopende namen niet.
Het album gaat al donderend van start middels een, ehm, onweersbui. Op
The Introduction maakt het orkest zich namelijk klaar voor een tour de force waar je u tegen zegt. Het einde van deze introductie is dramatisch en majestueus alsof er een musical a la Jesus Christ Superstar gaat plaats vinden.
En al op
Guatemala gaat het vliegtuig in de voorsnelling klaar voor de take-off. Rock vermengd met klassiek en politiek getinte tekst: gedurfd maar hier uiterst effectief. U zegt bombastisch? U kent mij inmiddels toch wel!
En dan opeens verandert de sfeer in een funky discostamper.
Ariel and the River is dansbaar en laat horen dat klassieke instrumentatie goed samen kan gaan met een gedreven bas.Het klinkt alsof we jaren terug de tijd in gaan en tegelijkertijd is het heel erg nu. Ik snap nu ook wel een beetje de naam Mars Volta in die enorm lange lijst.
Jimme's Song neemt het thema van de vorige song nog even fluitend mee op dit verder akoestisch getinte nummer. Het niet willen opgroeien is natuurlijk een bekend thema en Emanuel and the Fear brengt het in een uiterst mooi verzorgd nummer, wat dit zeker is. Het doet me een beetje denken aan recente favorieten van mij als Asaf Avidan & the Mojos.
Duckies is slechts een kort intermezzo met kinderstemmen en
Free Life ademt dezelfde sfeer als Jimme's Song waarbij ik dus alweer aan Asaf Avidan & the Mojos moet denken. Dat is alleen tijdens het intro want daar al voel je dat er meer gaat komen: het is wachten op een explosie die in de lucht hangt. De solo-viool zet in, de rest van de strijkers volgen onder strakke begeleiding van de drums en vervolgens mogen de hoorns meedoen en ontaardt het in een barok stuk rockmuziek. Knap gedaan, want ondanks alle muzikale tegenstrijdigheden klopt het allemaal wel.
Dear Friend ademt wel iets jaren 70's. De blazers en strijkers spelen een grote rol en het nummer buitelt en dartelt dat het een lieve lust is. Van jazzy hoempa naar zwieresque cabaret. Een beetje Beatles, een beetje ELO. Het zit er allemaal in.
Yo, Jamin is weer een intermezzo vol rare fratsen en vormt de opmaat voor
Trucker Lovesong dat een stuk donkerder klinkt. Over een spaarzaam piano-loopje worden allerlei electronische geluiden gesmeerd dat voor een vervreemdend effect zorgt. Tel daarbij op dat de zang klinkt als Midlake en je hebt een opvallend nummer te pakken. Het valt zeker op na alle voorgaande tracks. De klassieke instrumentatie is wederom hoorbaar met deze keer een hoofdrol voor de trompet.
Balcony gaat ook depressief van start met dank aan de piano. De zang klinkt hier ook niet vrolijk maar het is hoe dan ook duidelijk een lied waarin de zanger zwelgt in zijn emoties wat aangedikt wordt door stroperige strijkers. Misschien ietwat klef en het balanceert dan ook op het randje wat mij betreft.
Whatever You Do valt op door de vrouwelijke backings en komt op mij over als een pop/rock liedje uit lang vervlogen tijden. Degelijk en smaakvol en heel soms misschien ietwat oudbollig.
Bridges and Ladies is een intermezzo d.m.v. wat piano-gepiel (zou ook op een CocoRosie album terecht kunnen komen).
Handjeklap, piano en akoestische gitaar vormen de basis voor het nummer
The Raimin gevolgd door een rijke orkestratie die op een Rufus Wainwright nummer niet zou misstaan. Is het misschien daarom wel een favoriet nummer van dit album?!
Same Way komt vrij intiem over: alsof de zanger jou persoonlijk bij zijn performance betrekt. Het is dan ook een eenvoudig, redelijk klein gehouden nummer en dat maakt dit album ook zo aantrekkelijk: het heeft veel variatie die er voor zorgt dat het nergens een truukje begint te worden of dat de aandacht verslapt.
Simple Eyes is een droevig nummer waar piano en cello de toon zetten. De zang klinkt alsof we luisteren naar een radio-uitzending uit de jaren '40. Het start redelijk klassiek maar krijgt allengs wat jazzy invloeden en dan verandert het geluid van de vocalen ook gelijk. Uit met die radio en terug naar een rokerige club waar de nachtclub zangeres haar ding mag doen; een uiterst opvallende break in het nummer mag ik wel zeggen. Wederom een favoriete track.
Het intro van
Song for a Girl opent nog vrij klassiek, maar dat is tijdelijk, want ook al blijft de cello in combinatie met de strijkers goed aanwezig; het nummer verandert al snel in up-tempo en krijgt al snel een dynamische lading.
The Finale is nog niet de finale van dit album. Toch heeft het alles weg van een grandioze afsluiter die van start gaat met grootste pianoklanken. Hier begrijp je dat deze band klassieke componisten als invloed noemt. Muse speelt er nogal eens mee, maar Emanuel and the Fear kunnen er ook wat van en toch doen ze het op een totaal andere manier. Als in een lange crescendo dendert het voort en het is hier de vrouwelijke zang die het voortouw neemt en zonder dat je het echt in de gaten hebt hebben de synths zich ook aangesloten (en is de Muse-link gelijk weer een stukje groter). Een grandioos nummer alweer!
Dan krijgen we nog een laatste intermezzo in de vorm van
Look Ma, the Walls Are Moving gevolgd door de echte afsluiter
Razzmatazz. De onweersbui lijkt niet verdwenen te zijn. We krijgen vervolgens nog wat spoken word en allerhande geluiden waarmee er sprake is van een Zappa-link.
Listen is een zeer bijzonder album geworden dat ondanks alle invloeden eigenlijk nog behoorlijk toegankelijk overkomt. Het is creatief, innovatief en tegelijkertijd ook weer heel erg vertrouwd.
Kortom: allemaal ingrediënten die er bij mij voor zorgen dat ik weer eens heel enthousiast kan worden over een gezelschap dat ik tot voor kort nog niet kende, maar die er voor zorgt dat ik kan spreken over een geweldige release die ik niet had willen missen.
Mag ik het bij deze aanraden?!