Eén van de sterke metalalbums die in mijn examenjaar verschenen. Deze in maart, dus kort voor de twee weken in de gymzaal, waar ik zittend aan een tafeltje de finale van de middelbare school speelde. De titelsong hoorde ik op de radio (Friday Rock Show), in Oor was recensent Hans van den Heuvel
uiterst positief (even scrollen) en de bieb had ‘m niet lang na de examens in de bakken staan. Zomervakantie en een nieuwe Saxon, het leven was mooi!
Het vorige studioalbum
Denim and Leather vond ik slapjes in vergelijking met de twee voorgangers, maar qua zwaarte revancheerde Saxon zich met liveplaat
The Eagle has Landed. De titelsong daarvan volgde echter pas op dit
Power & The Glory. Voor de productie hoefde ik niet te vrezen, die was lekker heavy en toch anders dan bij andere bands; voor die tijd een heel modern geluid.
Met het snelle titelnummer is de start ijzersterk, mede dankzij de heerlijke melodie. Indrukwekkend hoe zanger Biff zich inleeft in een soldaat die zichzelf moed inpraat voordat hij de strijd ingaat. Zijn teksten gaan vaak over boeiende geschiedenis.
Redline vind ik nog altijd de minste van het album vanwege de riff, waarna het er bij basdrumpomper
Warrior op leek dat de gitaarsolo’s bij Saxon wat vingervlugger begonnen te worden.
Nightmare is wat langzamer maar alweer met een sterke melodie, opbouw en groove, plus soms een gitaargeluid dat als new wave klinkt. Fris en fruitig.
De B-zijde start met het furieuze drumintro van
This Town Rocks, dat met z’n tempowisselingen zo op
Wheels of Steel van drie jaar eerder had kunnen staan. De volgende sterke melodie klinkt in
Watching the Sky, waarin Biff zijn fascinatie voor UFO’s en buitenaards leven bezingt, zoals hij in die dagen in Oor uitlegde. Met in het slot een hele lekkere vertraging, zo fijn! In
Midas Touch wordt heen en weer geschakeld tussen uptempo (refreinen) en langzamer (de coupletten) met bij dat laatste heerlijk gitaargetokkel.
De plaat sluit af met het vrij lange en langzame
The Eagle has Landed, met naar ik meende in de eerste klanken hetzelfde geluid als bij de Veronicajingle “En dit is de nieuwe Alarmschijf”. Niet helemaal hetzelfde hoor ik
hier, maar de associatie heb ik nog altijd bij dit verhaal over de maanlanding van 1969. Fraai opgebouwd als het is, dwong het mij om goed te luisteren naar de tekst.
De bonussen die in 2009 op cd verschenen en ook op streaming zijn te vinden, bevatten vooral de demo’s die in aanloop naar het album werden gemaakt, inclusief de afvallers. Nergens zo goed als de nummers van het officiële album, maar toch moet iedere fan van Saxon minimaal eens
Turn up the Lights,
Stand up and Rock en
Saturday Night hebben gehoord. Ze klinken alsof ze van het debuut komen: puur en hongerig.
Wat te denken van de demo van een vernieuwd
Suzie Hold On, oorspronkelijk op
Wheels of Steel? Ik mis hier de hogere zanglijnen plus het wolkje echo rond Biffs stem: hij zingt daarbij nonchalant. Duidelijk niet bedoeld om uit te brengen, gezien de aanwijzingen die hij aan het einde geeft. Met plotseling een happy end in het verhaal over een zieke vriendin. Leuk om te horen, al is het maar om het oorspronkelijke drumwerk van Pete Gill te vergelijken met wat Nigel Glockler hier doet.
Sterke plaat, die ik associeer met een heerlijke zomer vol sterke nieuwe muziek, toen Dio’s
Holy Diver en Thin Lizzy’s
Thunder and Lightning mijn zolderkamer domineerden met
Power & the Glory als goede derde. Volgens Wikipedia werden er anderhalf miljoen van verkocht. Voor Saxon een dikke 9 oftewel 4,5 ster; die andere twee geef ik ook 4,5 ster maar schat ik net wat hoger in.