menu

Saxon - Power & the Glory (1983)

mijn stem
3,88 (96)
96 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Metal
Label: Carrere

  1. Power and the Glory (5:56)
  2. Redline (3:38)
  3. Warrior (3:47)
  4. Nightmare (4:23)
  5. This Town Rocks (3:58)
  6. Watching the Sky (3:42)
  7. Midas Touch (4:12)
  8. The Eagle Has Landed (6:57)
  9. Denim and Leather [Live] * (5:11)
  10. Suzie Hold On '82 [Jeff Glixman Version] * (5:01)
  11. Turn Out the Lights [Kaley Studio Demo 1982] * (3:57)
  12. Stand Up and Rock [Kaley Studio Demo 1982] * (3:36)
  13. Power and the Glory [Kaley Studio Demo 1982] * (6:17)
  14. Saturday Night [Kaley Studio Demo 1982] * (4:11)
  15. Midas Touch [Kaley Studio Demo 1982] * (4:07)
  16. Nightmare [Kaley Studio Demo 1982] * (5:55)
  17. Redline [Kaley Studio Demo 1982] * (3:37)
toon 9 bonustracks
totale tijdsduur: 36:33 (1:18:25)
zoeken in:
4,5
Voor mij een van de betere albums . Elk nummer gaat erin als koek. Niet zoals de eerste twee drie, maar wel direct daar achter.

avatar van Lau1986
4,0
Best een lekker album, vooral de opener is genieten! Eigenlijk vind ik alleen de hoes echt minder.

avatar van Kronos
4,5
Met die kitscherige kleurtjes. Ik vind de hoes juist wel mooi.

avatar van vielip
4,0
Ik ook! Laatst op vinyl gekocht. Is die hoes nóg mooier

avatar van Lau1986
4,0
hmm, ja duidelijk verschil in smaak

gelukkig blijft de muziek om te genieten!

avatar van lennert
4,5
De productie zal altijd wel een punt van discussie blijven onder de fans, maar ik vind Saxon op dit album veel spetterender, melodieuzer en epischer tegelijkertijd klinken. Van het begin tot het einde toffe songs en met The Eagle Has Landed een van de beste afsluiters uit hun hele carrière. Het ritmewerk heeft met de komst van Nigel Glockler een flinke dosis peper gekregen, maar ook de baspartijen zijn nu veel beter in beeld. Hoor dat prachtige loopje onder het refrein van Power And The Glory! Met songs als This Town Knows How To Rock weer een lekker snelle stamper en Midas Touch heeft gave teksten. Absoluut topalbum.

Tussenstand:
1. Power And The Glory
2. Strong Arm Of The Law
3. Wheels Of Steel
4. Denim And Leather
5. Saxon

avatar van LucM
4,5
De heldere en dynamische productie vind ik juist uitstekend, Saxon klinkt energieker en tegelijk melodieuzer mede door de sterke baslijnen en ritmes. De titelsong en afsluiter The Eagle Has Landed vind ik zowat hun sterkste nummers ooit.
Saxon was in de periode 1980-1983 één van mijn favoriete metalbands, jammer dat ze nadien op de AOR-toer gingen.

avatar van RuudC
4,0
Een voortzetting van Denim And Leather. Wederom een album dat nergens onvoldoende is, maar echt leunt op enkele songs. In dit geval de titeltrack en The Eagle Has Landed. De rest varieert van aardig tot leuk. Warrior staat op een goede derde plaats. Het is ook weer een plezierig album om naar te luisteren, al vind ik het drumgeluid vaak wat ruizig. Er had wel iets meer power in gemogen, maar op dat vlak scoort het net wat beter dan de voorganger. Vandaar dat deze de voorkeur krijgt. Het mag ook wel duidelijk zijn dat Saxon langzaamaan afhaakt in de strijd om de grootste band te worden. Maiden ligt hier al een straatlengte voor. Desondanks een prima album.


Tussenstand:
1. Strong Arm Of The Law
2. Wheels Of Steel
3. Power & The Glory
4. Denim And Leather
5. Saxon

avatar van B.Robertson
4,5
Zonet de LP erbij gehaald, destijds in '86 mijn achtste album. De productie was in handen van de ervaren Jeff Glixman, die als producer betrokken was bij albums van Kansas, Paul Stanley en Gary Moore. Ik vind met name de ritmesectie een goed geluid hebben. Nou valt er aan het basspel van Steve Dawson niet zo veel te genieten maar aan het drumwerk van Nigel Glockler des te meer. Daarmee haalde Saxon een technisch begaafde drummer in huis en kon men voor het eerst sinds het debuut weer iets complexere nummers schrijven zoals The Eagle Has Landed. Machtig gewoon, dat solide lange dreunende beginstuk van Dawson/Glockler waarover de snerpende sologitaren je door merg en been gaan en dan die slaggitaren... onvoorstelbaar, wat een klassieker is dit toch! Tenminste vijf nummers op dit album zijn voorzien van tempowisselingen en Nightmare heeft een ongebruikelijke songstructuur, zeker als die solo al zo vroeg komt. Toch zit er ondanks dit betoog geen stemverhoging in, want daarvoor leunt het teveel op The Eagle Has Landed en het titelnummer. This Town Rocks beschouw ik dan als klassieker en wat er na Power and the Glory komt doet het ook goed. Watching the Sky heb ik, ondanks de spetterende gitaarsolo, samen met Midas Touch altijd als minderen ervaren en zonet reeds tijdens Warrior was het me eerst wel genoeg en nu draait er een LP van The Doors om te zien of die wel stemverhoging krijgt.

avatar van Wolfmother
3,0
Ik had dit album eigenlijk al afgeschreven, maar toch nog een kans gegeven en nu hoor ik wel dat het me muzikaal iets meer ligt. De titeltrack en Redline zijn in ieder geval een goed begin en het album zakt slechts 2 of 3 keer af naar iets saaier spul. Jammer genoeg is het liedje met de interessantste tekst ook het minst, namelijk Midas Touch.

1. Strong Arm of the Law
2. Power & the Glory
3. Denim and Leather
4. Wheels of Steel

avatar van B.Robertson
4,5
Midas Touch vind ik niet de minste track, dat is Watching the Sky, maar het is wel eens doorbijten naar die magistrale afsluiter. Binnenkort 36 jaar geleden dat ik de LP kocht en na al die tijd nog geen sleet op Power & the Glory en daarom toch een halve punt erbij. Behoort tot mijn meest gedraaide albums. Mooie fascinerende kleurrijke hoes ook met afwijkend logo en songmatig iets progressiever in verhouding tot eerder werk.

avatar van Dirkrocker
4,0
Ook dit is weer en puike plaat van de mannen. Hier word net ff en tandje bijgeschroefd, iets steviger en ruiger. Vooral het drumwerk spat er bovenuit. Met deze plaat en keer zoveel lol gehad. Vroeger hadden wij en keet,omgebouwd tot eigen kroeg waar we vaak zaten of verzamelde met z’n alle. Daar hadden we en installatie waar we alleen bandjes op af konden spelen. Dus heel de week waren we druk met platen en dan opnemen op bandje zodat we in het weekend muziek hadden. Nu had ik en maat met gelovige ouders , die pa deed veel werk voor de kerk. Hij nam altijd de kerkdiensten op voor mensen die de deur niet uitkonden of ziek waren , en ging hij dan aan huis brengen. Afijn m’n maat wou dus power and the glory opnemen en had geen bandjes meer, nu dacht hij jat er wel en paar bij me pa die heb er zat. Dus op en vrijdag avond met de nodige Grolsch al achter de kiezen, was het tijd voor Saxon. Nou had me maat waarschijnlijk van de verkeerde stapel gepakt thuis, want hij had niet in de gaten gehad dat er al en kerkdienst opstond en die duurde iets langer dan de 36 min durende plaat van Saxon. Dus na the eagle had landed, sprong het weer over op de kerkdienst en kwamen we in een zware christelijke preek terecht wat voor de nodige hilarische grappen zorgde natuurlijk. Elke keer dus als ik deze plaat weer eens draai moet ik daar aan denken en de rest van de vriendengroep waarschijnlijk ook.

avatar van vielip
4,0
Geweldig verhaal! Dat de drums opvallen komt denk ik omdat dit de eerste is met Glockler achter de kit. Niet dat die veel beter of minder is dan voorganger Gill maar wel heel anders qua stijl. Dus dat valt dan gelijk op. Mij althans wel

avatar van Dirkrocker
4,0
Klopt vielip het drumwerk valt enorm op. En verschil van style kan je goed horen idd. Zijn voorganger was zeker niet slechter, want ook daarmee leverde ze hele fijne platen. Alleen nooit geweten dat dit Glocker al was haha. Dacht die die pas meedeed op crusader, en dat dit door een tijdelijke Drummer was ingespeeld. Zo zie je nooit te oud om te leren

avatar van B.Robertson
4,5
Nigel Glockler drumt al op livealbum The Eagle Has Landed, waar hij inviel voor Pete Gill die na zijn blessuretijd niet meer terug hoefde te komen. Op het album Destiny heeft men een tijdelijke vervanger voor Glockler, die gelukkig weer snel terugkwam en weer afwezig was op de albums Metalhead t/m Lionheart.

avatar van vielip
4,0
B.Robertson schreef:
Nigel Glockler drumt al op livealbum The Eagle Has Landed,


Ja klopt. Ik bedoelde het eerste studio album

avatar van B.Robertson
4,5
vielip schreef:
(quote)


Ja klopt. Ik bedoelde het eerste studio album

Dat snap ik! Was meer ter algehele informatie bedoeld. Feit dat hij reeds op hun eerste livealbum speelt maakt hem een redelijk authentiek bandlid voor mij. Ik was er dan ook niet blij mee dat hij er op 'Metalhead' uit was en blij dat hij er na 'Lionheart' weer inkwam. 'Destiny' werd destijds dermate slecht ontvangen dat zijn absentie mij toen niets kon schelen. Toen ging hij iets met Steve Howe doen met GTR wat niet van de grond kwam en was weer snel terug bij Saxon. De grootste klappers heeft men echter wel met Pete Gill gemaakt en de achtergronden van de drummerswissel worden onderaan de berichtgeving bij Son of a Bitch - 'Victim You' uit de doeken gedaan op onze fijne site. Kom ik zet 'Power & the Glory' maar weer even op, om on-topic te blijven. Klinkt nog altijd fris en behoort tot de sterkste albums waarop Nigel Glockler drumt.

Tijdens het rampen album "Destiny" was Nigel Durham de drummer, Op "Metal head" die knettergekke Duitser Fritz Randow, Op "Killing Ground" wederom Fritz Randow "Lionheart" Jörg Michael, en op de "Inner Sanctum" was Nigel Clockler weer terug. De klasse van Saxon is ook dat ze elke keer weer geschikte opvolgers konden vinden als het gaat om drummers. En wie nou echt de beste is ?? dat ligt naar mijn mening zo dicht bij elkaar. De meest vergeten drummers zijn wel Jörg Michael en Fritz Randow. En over die laatste. Hij kon maar mijn mening niet alleen goed drummen, hij kon ook nogal wat kunstjes met de drum sticks. Ik zag Saxon destijds met hun Killing ground tour in Hardenberg (legendarische podium Hardenberg) En daar liet hij naast de drumsolo ook nog kunstjes zien met de drum sticks, echt waanzinnig en uiteraard ook een heel goed concert. Maar dat is ook logisch na de "Killing Ground" album wat evenals de Power and the glory ook een megakraker is.

avatar van RonaldjK
4,5
Eén van de sterke metalalbums die in mijn examenjaar verschenen. Deze in maart, dus kort voor de twee weken in de gymzaal, waar ik zittend aan een tafeltje de finale van de middelbare school speelde. De titelsong hoorde ik op de radio (Friday Rock Show), in Oor was recensent Hans van den Heuvel uiterst positief (even scrollen) en de bieb had ‘m niet lang na de examens in de bakken staan. Zomervakantie en een nieuwe Saxon, het leven was mooi!
Het vorige studioalbum Denim and Leather vond ik slapjes in vergelijking met de twee voorgangers, maar qua zwaarte revancheerde Saxon zich met liveplaat The Eagle has Landed. De titelsong daarvan volgde echter pas op dit Power & The Glory. Voor de productie hoefde ik niet te vrezen, die was lekker heavy en toch anders dan bij andere bands; voor die tijd een heel modern geluid.

Met het snelle titelnummer is de start ijzersterk, mede dankzij de heerlijke melodie. Indrukwekkend hoe zanger Biff zich inleeft in een soldaat die zichzelf moed inpraat voordat hij de strijd ingaat. Zijn teksten gaan vaak over boeiende geschiedenis. Redline vind ik nog altijd de minste van het album vanwege de riff, waarna het er bij basdrumpomper Warrior op leek dat de gitaarsolo’s bij Saxon wat vingervlugger begonnen te worden. Nightmare is wat langzamer maar alweer met een sterke melodie, opbouw en groove, plus soms een gitaargeluid dat als new wave klinkt. Fris en fruitig.
De B-zijde start met het furieuze drumintro van This Town Rocks, dat met z’n tempowisselingen zo op Wheels of Steel van drie jaar eerder had kunnen staan. De volgende sterke melodie klinkt in Watching the Sky, waarin Biff zijn fascinatie voor UFO’s en buitenaards leven bezingt, zoals hij in die dagen in Oor uitlegde. Met in het slot een hele lekkere vertraging, zo fijn! In Midas Touch wordt heen en weer geschakeld tussen uptempo (refreinen) en langzamer (de coupletten) met bij dat laatste heerlijk gitaargetokkel.
De plaat sluit af met het vrij lange en langzame The Eagle has Landed, met naar ik meende in de eerste klanken hetzelfde geluid als bij de Veronicajingle “En dit is de nieuwe Alarmschijf”. Niet helemaal hetzelfde hoor ik hier, maar de associatie heb ik nog altijd bij dit verhaal over de maanlanding van 1969. Fraai opgebouwd als het is, dwong het mij om goed te luisteren naar de tekst.

De bonussen die in 2009 op cd verschenen en ook op streaming zijn te vinden, bevatten vooral de demo’s die in aanloop naar het album werden gemaakt, inclusief de afvallers. Nergens zo goed als de nummers van het officiële album, maar toch moet iedere fan van Saxon minimaal eens Turn up the Lights, Stand up and Rock en Saturday Night hebben gehoord. Ze klinken alsof ze van het debuut komen: puur en hongerig.
Wat te denken van de demo van een vernieuwd Suzie Hold On, oorspronkelijk op Wheels of Steel? Ik mis hier de hogere zanglijnen plus het wolkje echo rond Biffs stem: hij zingt daarbij nonchalant. Duidelijk niet bedoeld om uit te brengen, gezien de aanwijzingen die hij aan het einde geeft. Met plotseling een happy end in het verhaal over een zieke vriendin. Leuk om te horen, al is het maar om het oorspronkelijke drumwerk van Pete Gill te vergelijken met wat Nigel Glockler hier doet.

Sterke plaat, die ik associeer met een heerlijke zomer vol sterke nieuwe muziek, toen Dio’s Holy Diver en Thin Lizzy’s Thunder and Lightning mijn zolderkamer domineerden met Power & the Glory als goede derde. Volgens Wikipedia werden er anderhalf miljoen van verkocht. Voor Saxon een dikke 9 oftewel 4,5 ster; die andere twee geef ik ook 4,5 ster maar schat ik net wat hoger in.

avatar van vielip
4,0
Dit is inderdaad wel een kneiter van een plaat. Saxon klinkt opeens best wel heel anders dan wat ze hiervoor deden. Voornaamste reden hiervoor is in mijn beleving de productie. Die klinkt een stuk professioneler. Het album knalt veel meer, of in ieder geval anders dan de albums die hiervoor zitten. Een andere reden voor die verandering is in mijn ogen en oren de komst van drummer Nigel Glockler. Die heeft toch wel een heel andere sound en klank dan voorganger Pete Gill. Ook al valt dat op de live plaat The eagle has landed niet heel erg op moet ik toegeven. En wat Redline betreft ben ik het eigenlijk volkomen eens met wat Ronald hierboven zegt; toch wel met afstand het minste nummer op de plaat. Nog altijd lekker maar naast het andere geweld valt het wat uit de toon.

Gast
geplaatst: vandaag om 11:00 uur

geplaatst: vandaag om 11:00 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.