Youp, Linda, Gerda, Jan, Gullit, Heleen, Catharine, Felderhof, Matthijs etc. etc.
Voeg daar vanaf nu The Ark maar aan toe, want zij kwamen op het 'lumineuze' idee een glossy uit te brengen dames en heren. Nou ja, een cd met een glossy (of was het nu een glossy met een cd?!).
Allereerst krijg je een mooie kartonnen hoes met daarin het tijdschrift plus de cd In Full Regalia.
Nu is mijn zweeds niet zo sterk dus kan ik niet zo heel veel over de inhoud ervan melden. Er staat een hoop reclame in zoals het een echte glossy betaamt (ik zie o.a. Porsche, Sony, Thierry Mugler enzovoort), daarnaast zoals gebruikelijk een voorwoord van de hoofdredacteur, veel foto's van The Ark, alle lyrics van de nummers op deze cd en een heuse Arkipedia met een hoop weetjes waar ik dus geen weet van heb door mijn taalachterstand. Het zou me niet verbazen als er in de nabije toekomst nog een engelse versie gaat komen maar daar had ik het geduld niet voor: ik wil party, pop en rock and roll. Mijn favoriete gayglamrockers zijn terug en dan ben ik weer van de partij!
Dat feestje wordt geopend met Take a Shine to Me. Nee niet dat nummer van landgenoten ABBA dat Take a Chance on Me heet. Toch doet het me er wel een beetje aan denken, aan ABBA dus. Glamrock met een vette knipoog, een beetje zoiets als het nummer waar ze zo roemloos mee ten onder gingen op het songfestival een paar jaar terug (The Worrying Kind) en dus ook heel in de verte aan de oude sound van ABBA.
Met een heerlijk zonnetje mijn ramen binnenschijnend kan ik hier alleen maar weer intens gelukkig van worden. Ongecompliceerde fun van mijn zweedse helden: zo wil ik het en niet anders. Niet moeilijk doen: Come On! Take a Shine to Me!
Single Superstar doet het nog niet helemaal bij mij. Toch merk ik wel dat nu ik het op cd heb het anders mijn boxen uitknalt. Het is rock and roll volgens bekend Ark-recept en daarmee totaal niet verrassend meer en misschien ligt daar het probleem ook wel een beetje. We kennen het nu wel: meer van hetzelfde en dan is het voornamelijk nog leuk voor de diehard-fans en mensen die niet bekend zijn met dit gezelschap. Niet het sterkste werk van The Ark maar op zich nog voldoende om mij te blijven boeien.
Stay with Me was ook al geupload op YouTube waardoor ik daar al eerder kennis mee had kunnen maken. Wat me hier opvalt is dat ik wel een zwak heb voor de stem van Ola Salo: het is warm en ligt erg prettig in mijn gehoor. Het nummer zelf vind ik niet slecht, maar ook niet iets waar ik gillend gek van word. Ietwat saai en monotoon zelfs; het kabbelt maar wat voort. En de modulatie tegen het einde is ook echt veel te voorspelbaar. Gelukkig redt die heerlijke stem veel.
Singing 'bout the City dan maar. James Brown in da house??? Daar leek het even op tijdens het intro. Van korte duur dus, want daarna krijgt het nummer een poppy wending waar blazers en sixties-achtige strijkers hun best doen om dit nummer op te stuwen naar grotere hoogtes. Dit is partyfunk van The Ark zoals we zo nog niet echt kenden: een straatje dat ze niet eerder zijn ingegaan en dit is zo over de top dat het weer helemaal goed is. Ik begon me na die vorige 2 nummers al wat zorgen te maken. Toch denk ik dat veel mensen dit juist too much vinden, maar ow ow ow wat is dit voor mij een heerlijk feestje. Zo gek als een deur die gasten! Heerlijk I love it en dan vooral als er halverwege een soort Russische dans word ingezet dat snel over gaat in een klein barok strijkje om vervolgens weer verder te funken. Yeah baby Yeah!
The Ark blijft ook aan ballads doen. Hier in de vorm van Have You Ever Heard a Song. Ja, het is klef, ja het is zoet en ja het past bij The Ark. Ook dit hoort er bij: handjes in de lucht, aanstekers aan (of mag dat ook niet meer tijdens concerten?!). Laat ze verdorie maar weer snel naar Nederland komen trouwens en dan het liefst weer in Rotterdam. Ik ben wel toe aan een feestje en dus ook aan handjes plus aanstekers in de lucht, volop 'Lalalala' met Ola meezingend.
Publicity Seeking Rockers ademt Queen en doet dat goed. Terug de tijd in en laat je gaan op deze rocker die klinkt zoals het moet klinken. Niet geschikt voor mensen zonder muzikale humor natuurlijk en al helemaal niet voor Queen-haters (die skippen dit nummer dan maar).
I'll Have My Way with You, Frankie is een dynamische jaren '70 rocker. Ik zeg Mud's Dynamite en aanverwanten. Glamrock zoals we het tegenwoordig niet vaak meer horen. Niet popi genoeg waarschijnlijk maar dan moet je niet bij The Ark zijn die wars zijn van alle voorgeschreven hippe regels. Die doen zo hun eigen ding en dat laten ze op dit ADHD-nummer horen ook. Stuiter, stuiter en hou je luchtgitaar maar alvast in de aanslag.
Op All Those Days galmt Salo weer als vanouds. Het is een wat slepend nummer waar Jepson en Martin Axen, de gitaristen, zich ook lekker op kunnen uitleven. Hier is te horen dat Salo een sterke zanger is. Niet zo verwonderlijk dat hij een tijd heeft gespeeld in de zweedse versie van Jesus Christ Superstar: die gilletjes zijn wel aan hem besteed en dat is hier duidelijk te horen.
Hygiene Squad valt in dezelfde categorie als I'll Have My Way with You, Frankie: stuiterende rock and roll waar alles voluit gaat. Lekker hysterisch en ik krijg er soms een Serge Gainsbourg-gevoel bij (vraag me niet waar hem dat nu in zit). Ondanks dat het soms zo cliché klinkt allemaal weten ze toch te vermijden dat het daardoor niet leuk meer is, integendeel, dit is zo goed gedaan dat ik er bewondering voor heb. Kort maar krachtig in elk geval en mijn adrenaline gehalte is gelijk een stuk hoger.
Aan alle leuke feestjes komt een einde en hier is het The Red Cap die het licht mag uitdoen. Dit nummer is er eentje zoals we gewend zijn van The Ark: het verrast niet maar geeft het feest wel een swingend einde.
In Full Regalia is alles wat je van The Ark mag verwachten. Aanvankelijk was ik wat sceptisch, maar na beluistering van het hele album bleek al snel dat juist de 2 vooruitgesnelde songs de zwakste zijn in mijn oren. Over het algemeen is dit album gewoon weer dik in orde en blijf ik een enorm zwak houden voor deze band (dat tijdens het enige live-optreden dat ik van ze gezien heb alleen maar versterkt werd).
Verwacht niet al te veel nieuws, maar ga uit van een lekkere portie glamrock in veel gevallen. Iets minder uitstapjes misschien dan op de vorige 2 albums, maar dat is misschien juist wel een pré voor sommigen om weer eens wat te gaan beluisteren van The Ark. Ik raad het de liefhebbers zeker aan!