Ik heb mij wat gestort in de psyche van het album en heb daarbij ook de originele nummers uit de jaren '50 de revue laten passeren. Dat moest ook gelijk een antwoord geven op de vraag waarom de Amerikanen zo weglopen met die hele American Songbook reeks van Stewart.
Het zit 'm in de jaren '50. Een tiental uiterst succesvolle (economische) jaren voor veel Amerikanen. Nog zonder Vietnam, studentenverzet, algemeen ongenoegen maar juist wel met veel burgerlijke gehoorzaamheid, de Kerk, Korea, auto's met staartvinnen en nog slechts het begin van de koude oorlog.
De Engelse Rod Stewart was in 1950 vijf jaar oud en was slechts getuige van de Amerikaanse welvaart van wat hij hoorde aan (mierzoete) muziek op de radio. Voor toch in ieder geval een groot aantal jaren in de jaren '50. Je wist niet beter, dus dit was aan muziek het beste dat kon worden voorgezet. Voor het overige had Engeland, dat nog steeds gebukt ging onder de gevolgen van de 2e wereldoorlog en grauw was vanwege de mijnen en de zware industrie, niet veel te bieden.
Waarschijnlijk waren het voor Stewart goede tijden met mooie herinneringen aan die muzikale periode, dusdanig dat die hem hebben aangezet tot de American Songbook deel 1 tot en met 27.
Ik heb ook willekeurig een aantal Amerikaanse Top 40's beluisterd uit de jaren '50 en als de muziek in grote lijnen kan worden beoordeeld was er toch vooral veel nostalgie en melancholie. Daar moet je toch echt wel voor in de stemming zijn om dat in één ruk uit te zitten maar, bij gebrek aan beter, dat zal voor Stewart geen belemmeringen hebben opgeleverd.
Met Stewart zijn er blijkbaar ook veel Amerikanen met veel belangstelling en diepe bewondering voor deze muziek. De hunkering naar dit soort voorspoedige tijden (negatieve aspecten worden vaak vergeten) zal zeker ook nog een rol hebben gespeeld.
De Stewart fans zullen lange tijd bang geweest zijn dat The American Songbook het einde zou inluiden van zijn rockcarrière. Inmiddels weten we, dat dat niet is gebeurd. Enigszins opgelucht kunnen we dan ook weer ademhalen en wat schaapachtig lachen om deze episode uit de geschiedenis van Stewart. Hij kan natuurlijk altijd nog weer eens terugvallen naar weer een nieuw deel. Maar dat staat dan eigenlijk weer los van zijn rock albums.
Mondjesmaat hoor ik wel wat aardige dingen voorbij komen. Maar ik ben een kind van de jaren '60 en '70 en heb nooit wat gehad met de muziek van de jaren '50. Ik kan er daarom niet warm voor lopen, het is ook nogal zoetsappig van opzet allemaal, wat Stewart hier doet. Zijn keuze voor het soort nummers is ook nog eens vrij eenzijdig.
Maar voor nostalgische en/of melancholieke momenten wil het album af en toe best voldoen.