Brötzmann, Bennink en Van Hove waren hier nog in hun jonge - energierijke - doen en hun muziek klinkt haast als een ware performance voor de luisteraar. Grote gebaren worden gemaakt en de muziek kan behoorlijk dynamisch en expressief uit de hoek komen. Van Hove kan soms heuse clusters beslagen op zijn piano die behoorlijk wat impact hebben om dan enkele minuten later met gemak over te gaan op een speels en humoristisch spel. Hij is in feite de man die de setting bepaald waarin het trio speelt en dat levert een erg leuk/ speciaal resultaat op. Het contrast dat vervolgens ontstaat met de fikse uithalen van Brötzmann maakt het enorm boeiend.
De muziek van deze jonge artiesten doet me doorgaans denken aan de kunstwerken van Arne Quinze.
http://www.arnequinze.tv/ Het snel maar efficiënt vormgeven van basic materialen in duidelijke en krachtige stukken.