wolfgang voigt is niet van de gebaande wegen. met zijn briljante en zeer lovende gas project heeft hij bewezen ruimdenkend en vernieuwend te zijn.
freiland klaviermusik kan beschouwd worden als zijn volgende project.
maar liefhebbers van gas weest bevreesd, want freiland lijkt weinig gemeen te hebben. dit project is experimentele techno electronica van het artistieke soort.
een voorgaande 12inch van een tijdje geleden maakte al het een en ander duidelijk als het gaat om dit project. voigt heeft zich laten inspireren door componist conlon nancarrow die, al in 1960 ofzo, experimenteerde met electronisch aangedreven pianogeluiden.
wat je hoort zijn repetitieve tonen piano, ondersteund met bass. over het algemeen maar een paar akkoorden, die op het eerste gehoor strontirritant lijken te pingelen. wellicht, en zeker niet onvoorstelbaar, zal de eerste luisterbeurt een hoog wtf gehalte hebben.
maar zodra je de weg van de rede los weet te laten, en simpelweg naar de muziek begint te luisteren, dan valt alles op zijn plaats. you love it or you hate, afkeer valt volledig te begrijpen, maar wat voigt hier neer zet is hoe dan ook vernieuwend en wars van elke trend.
Dit is een 'wtf' album, ik moest hardop lachen wanneer de kick er weer in kwam alsof het een techno knaller was. Toch weet Voigt hier wel te boeien, ook al klinkt de elektrische piano plugin soms afschuwelijk, er zit iets in. Maar het hele album luisteren kan ik écht niet.
Ja, het integrale album is hier ook van het goede te veel. Daarvoor is de ritmiek te overheersend, zo'n beetje het muzikale equivalent van een dagje aan de lopende band.
Maar verder zeker een boeiend experiment, dat de ene keer heel goed werkt, maar de andere keer volledig de mist ingaat. En ik deel de mening van sander. dat die elektrische piano sound daar de boosdoener in is. Ik zou die atonale klanken liever in een goede akoestiek horen resoneren.