Mirrors begint met het instrumentale The Mirror en gaat daarna over in het Lennon achtige (Cold Turkey) Hollywood Hollows.
Gelijk die prachtige stem van John Thornley en een refrein dat word opgeluisterd met West-Coast backings (L.A won't let me be).
Monte Carlo heeft een Fleetwood Mac achtige vibe (Rumours). Lindsey Buckingham gitaar riff en weer die prachtige samenzang in een catchy refrein.
Langzaam maar zeker krijgt de plaat ook een Local Natives achtige sfeer mede door de drums van Luke Adams.
Vooral het volgende nummer Equestrian doet heel erg aan het debuut van Local Natives denken. Het is een vreselijk pakkende melodie (Eqestrian is ook de single trouwens) met prachtige gitaarpartijen.
Vacation Vacation heeft een Fleet Foxes sfeer en ze hebben inderdaad ook veel naar deze tijdgenoten geluisterd.
Toch heeft U.S. Royalty een compleet eigen steil die de vergelijkingen steeds doet vergeten.
Old Flames is een geweldige akoestische ballad met een aangenaam 60's gevoel.
Fool To Love begint met een Beatleesque gitaar riff en zou zo van George Harrison kunnen zijn.
Weer die prachtige stem van John Thornley.
Give Up The Ghost begint Bluegrass (Roots) achtig en heeft weer die 60's vibe.
The Dessert Won't Save You is voor mij het hoogtepunt van de cd. Een Jack White zanglijn en een Page gitaarsolo van Paul Thornley op een Zeppelin beat.
Lekker om te horen hoe Luke Adams en bassist Jacob Michael de ritmesectie op gang houden.
De cd eindigt met Voice Memo en laat ook die transparante heldere mix horen die het hele album domineert.
Bij de laatste noten wil je alleen maar meer.
Nog een keer draaien dan maar?