Tomio
Emma is Koningin Emma. Of beter gezegd “pakhuis Koningin Emma”, een kraakpand aan de Amsterdamse Van Diemenstraat.
Sinds november 1984 werd het gebruikt als een onafhankelijke concerthal, zelfvoorzienend en voornamelijk de punkbeweging ondersteunend. De bands, die optraden kregen alleen de inkomsten via entreegeld als betaling, soms aangevuld met inkomsten van de bar. Contracten werden niet gesloten, of de band nu uit U.S.A. kwam of uit Lutjebroek (aldus de sleeve notes).
Dertig bands, die ooit optraden in Emma en deze onafhankelijke instelling waardeerden, leverden een song voor dit album, meestal nieuw werk. Als wederdienst zijn alle bands beschreven in een 32 pagina’s tellend boekje (een pagina per band!), dat aan dit album toegevoegd is. Er staan live nummers op en studio opnames, enkelen ook afkomstig uit dit pand. Want Emma bevatte naast 2 concertzalen ook 2 opnamestudio’s, waarvan een de naam “Emma’s koeienverhuurbedrijf” droeg.
Deze markante naam verraadt, dat het beheerd werd door Nederlands’ belangrijkste punkproducer Dolf Planteydt. Dolf maakte in de jaren 70 al opnames met een viersporenrecorder, maar werd vanaf 1979 pas echt bekend met zijn punkstudio in Schellingwoude, die hij “Joke’s koeienverhuurbedrijf” noemde: Joke (Scholte) was zijn toenmalige vriendin en de rest zal hij waarschijnlijk verzonnen hebben om zijn punkactiviteiten enigszins te camoufleren, met een vette knipoog naar de landelijke omgeving van dit dorpje aan de dijk langs het IJ. Joke’s koeienverhuurbedrijf werd een begrip in de punkwereld en Dolf zou de naam “koeienverhuurbedrijf” voortaan meenemen naar elke nieuwe studio.
Meerdere bands uit de omgeving van Amsterdam, die ook op dit album te vinden zijn, hebben iets met Dolf van doen gehad, zoals Morzelpronk (met Dolf als gitarist), Sjako (de band van Dolf’s broer Wouter) The Ex en Zowiso. Maar hij werkte ook samen met buitenlandse bands, zoals Negazione (ook te vinden op dit album) , The Mekons, The Shrubs en NoMeansNo.