1984: Enkele vrieden wil het tooghangen combineren met muziek maken....
Tumbleweed is een kleinschalig groepje tussen kameraden, die zich richt op het coveren van 'klassiekers van de harde soort'. De band heeft een behoorlijk amateuristisch imago, en is meer een 'uitleef-project' van enkele vriendelijke veertigjarigers die hun kunsten willen tonen in de lokale pub.
Oorspronkelijk werd er gezocht naar een mooie samenhang tussen eigen nummers en covers, Maar wanneer twee oorspronkelijke leden de band verlaten, omdat ze willen trouwen, worden de eigen nummers achterwege gelaten. Eén van die leden zou na enkele jaren terugkeren, wanneer blijkt dat 'ie het rocken niet laten kan.
Sinds 2009 bestaan ze reeds 25 jaar, wat gevierd werd met een jubileumconcert in
'Café De Voerman' en een ontvangst in het gemeentehuis van
Rollegem/Kapelle. Ook wordt er een line-up wisseling doorgevoerd. Bandleden zijn nu:
Peter Terryn / zang
Peter Claeys / gitaar & zang
Claudy Wautelet / drums
Johan Clarysse / bas & zang
Vincent Messely / gitaar
De eerste drie zijn leden sinds het prille begin, en ook
Johan Clarysse was er snel bij.
Vincent, de enige die eigenlijk een muzikaal verleden heeft los van
Tumbleweed (oa.
Blunt) kwam er pas bij in 2009.
De artiesten die de instrumenten bespelen hebben een muzikale opleiding achter de rug. Dat is niet het geval bij de zanger, wat duidelijk hoorbaar is op deze cd (ook uitgebracht naar aanleiding van het vijfentwintigjarigbestaan)...
'SIXPACK'.
Toen m'n pa dit album in m'n handen stopte, hij kent waarschijnlijk de mensen van de groep, was ik wel 'es curieus. Ik ken enkele streekgebonden groepjes, waaronder het reeds door me besproken
The Boondocks en het meer originele
The Pritty Boyz, en dat valt altijd behoorlijk goed uit.
Dit is allesbehalve zo. Toen het album begon, of tenminste toch de zang, dacht ik dat we te maken hadden met een bende 'fun-rockers'. Nee, toch niet: blijkbaar is het stemgeluid van de zanger echt zo.
De instrumentatie is zeker niet slecht. De nummers worden weliswaar niet met evenveel energie en eerlijkheid gespeeld als de originele, maar het is 'es leuk om een andere visie te horen op de muzikale inkleding. Een meer rommelig geluid, 'basic-sound' wat riffs betreft, wat af en toe wel een leuk sfeertje geeft aan oa
Fear Of The Dark. De solo's zijn dan weer zeer helder en correct uigevoerd. De bas kan door de beugel, en op de drums is er niets op aan te merken.
De zang daarentegen is erbarmelijk. Een enorm irritant, te hoog, nassaal en zeurderig geluid - bij vlagen zelfs vals en totaal buiten toon. Dat zorgt er natuurlijk direct voor dat het album op zich ook veel minder hoorbaar is.
Bij
Whole Lotta Rosie,de AC/DC cover, is het nog meest aanvaardbaar.
Maar je moet al stalen zenuwen hebben om
Sweet Child O' Mine (Guns N' Roses),
Heatstrokes (Krokus),
Enter Sandman (Metallica) en
Highway Star (Deep Purple) volledig uit te luisteren zonder ook maar één moment die verdomde cd te willen afzetten.
Fear Of The Dark (Iron Maiden) is nog doenbaar, omdat het een vreemde sound met zich meedraagt en een interessante compositie is (i.t.t. de andere overroepen 'klassiekers').
En niet enkel de zang hapert, ook het totaalpacket is gewoon van een te laag niveau.
Een groepje die wel leuk is wanneer je op café gaat en je ze ziet spelen, maar die niet met een cd moet afkomen. Tenzij ze de zanger buitensmijten, want de intstrumentatie is goed, en hen terug wagen aan eigen nummers. Covers zijn zoiezo al minder pakkend, laat staan covers van een onbekende 'pub-band'.