gukker schreef:
Deze valt me toch wel erg tegen. De singles Vampires & Wolves en Jump into the fog kon ik wel waarderen, al vond ik ze minder dan het vorige album. Ik hoopte dat de rest wat beter zou worden maar dat viel dus vies tegen. De wombatssound kabbelt maar een beetje voort en ik had nooit het gevoel naar een echt goede, geïnspireerde track te luisteren. The Wombats stonden bij het schrijven van dit album volgens mij een beetje op automatische piloot en dat is jammer.
Naar een aantal intensieve luister dagen en een live concert die ik heb mogen zien van the wombats kan ik me hier in HELEMAAL niet vinden.
In tegendeel de wombatssound is niet aan het voort kabbelen maar aan het ontwikkelen, hoeft niet altijd positief te zijn natuurlijk. Maar in dit geval zeker wel, de synths hebben een misschien wat dominantere plek ingenomen in de muziek, maar dat is niet als vervelend te ervaren. Ik denk dat dat voort kabbelen een beetje ongelukkige woordkeuze is en je misschien verwateren bedoeld. En hier kan ik wel mee in stemmen als je het punkerige springerige mooi vond aan het debuutalbum.
Wat me wel begint te eriteren is de vocalen van de frontman. Ik denk dat dit wel meedere mensen hebben kunnen ervaren naar enkele luister beurten. De zang is weinig verassend, en erg monotoom over het geheel genomen.
De beste nummers vind ik toch wel 1996, our perfect disease en het verassende Schumacher the champagne. 1996 een heerlijk vrolijk minder uptempo nummer van the wombats, iets wat ik welleens mistte op het vorige album. Waar vooral 'here comes the anxiety' deze rol vertolkte, wat mij toch wat te depri in de oren klonk.
Our perfect disease is muzikaal niet het beste, maar wel een geweldige opening van hun veranderde stijl. Goede synths op het begin en wat op het eind van het nummer toch wel een terugslag kent naar het vorige album met als spring moment de zin 'We all need someone to drive us madd!'. Zeg ik uit ervaring van het optreden in de melkweg.
Schumacher the champagne is, zoals al eerder benoemd, een erg verassend nummer. Het opent vreemd met een simpele musicalstijl tunetje, wat geweldig wordt opgepakt door een goed overeenkomend melodietje wat alweer op de synths wordt gespeeld. Ook laat het het album geweldig eindigen met een potje niet te misstaan geschreeuw en een bekendt outrootje zoals bij hun eerste plaat.
Oftewel, dit is een goed en waardig vervolg op het debuut album en heeft terecht lang op zich laten wachten. De springmensen onder ons zullen misschien na de eerste luister beurt toch vreemd op staan te kijken ( deed ik ook zeker! ), maar dat gaat er vanzelf van af. En dan wordt het puur genieten. 4* omdat ik door de mindere vocalen toch wel een eritatiepuntje hebt opgemerkt wat de houdbaarheid niet ten goede zal komen.