Als we spreken van een underground cultclassic dan spreken we over Del Jones’ Positive vibes. Of die titel toepasselijk is laat ik even in het midden. Dit album is op tekstueel gebied bijzonder progressief. Het leven van een Afrikaanse-Amerikaan van toentertijd is het thema dat centraal staat op dit album. Del Jones bekeek de wereld dan ook als slagveld van raciale en culturele oorlogen die al eeuwenlang speelden en nog steeds spelen, waarbij blanken de zwarten onderdruk(k/t)en. Die beschouwingen verwoordde hij tot provocerende teksten. Teksten die te horen zijn op Positive vibes maar ook te lezen zijn in zijn boeken Culture Bandits, The Black Holocaust en The Invasion of the Body Snatchers.
Het moge duidelijk zijn dat Del Jones niet de beste zanger ter wereld is, maar het overbrengen van een boodschap kan hij als geen ander. In het kort durende en grotendeels instrumentale Prelude ta hell horen we hem zelfs een stukje rappen. Iets wat volgens mij voor een album uit 1973 ongehoord was. Eigenlijk valt dit album meer te categoriseren als een gesproken woord album. Het is ongelooflijk hoe deze man de longen uit z’n lijf schreeuwt met z’n noodkreet Sombody help me… I need you! zoals we horen in Cold turkey. De puurheid waarmee hij de teksten weet te brengen bezorgt je kippenvel! De instrumentatie op deze plaat is overigens meesterlijk en ijzersterk. Al met al is dit zeker een album geworden waarvoor je de tijd moet nemen. Niet bepaald geschikt als “tussendoortje”. Positive vibes is dan ook een album die vast wel niet bij iedereen in de smaak zal vallen, maar dat terzijde.
Dit is wat er speelde in de ghetto van Philadelphia in de begin jaren ’70. Geen true crime film of boek, maar een true crime album. Een album met teksten geschreven vanuit het hart. Dat maakt dit onbetwist één van de meest bijzondere albums uit die tijd én om er nog een schep bovenop te doen, één van de meest bijzondere albums ooit.