Richard “Popcorn” Wylie begon zijn loopbaan bij het toentertijd pas opgerichte Motown, en werd zowel bandleider (van de groep die zich later de Funk Brothers zou noemen - zelf was Richard overigens een verdienstelijk pianist) alsmede hoofd van de afdeling A&R. Na een paar jaar ontstonden er conflicten met Berry Gordy, naar het schijnt omdat hij Wylie niet noemde in zijn biografie, en uiteindelijk besloot Wylie te vertrekken. Nadat hij zich in de eind jaren ’60 en de begin jaren ’70 met van alles en nog wat bezighield, kwam hij uiteindelijk terecht bij het ABC-label alwaar 'ie zijn zangcarrière nieuw leven wilde inblazen. Hij nam dit album - zijn enige langspeler - op in Los Angeles samen met McKinley Jackson, maar zijn roots van Detroit zijn er in terug te vinden. Extrasensory Perception weergeeft een soort van gelikte sound die wel weer wordt gecompenseerd met bij vlagen zware drums en duidelijk aanwezige basgitaren (dat zal ook vast wel de voornaamste reden zijn dat Both Ends Against the Middle later veel gesampled zou worden door acts als The Poor Righteous Teachers, Heltah Skeltah en Diamond D). Eigenlijk klinkt alles wel lekker, maar vooral het instrumentale Lost Time - met dat onweerstaanbare fluitje - en E.S.P. zijn de twee nummers die in het bijzonder opvallen naast het eerdergenoemde Both Ends Against the Middle. Twee, of drie eigenlijk, heerlijke grooves, die een kleine veertig jaar na dato nog goed klinken. En kijk eens naar die hoesfoto; wat een held is het toch dat 'ie zich zo laat afnemen!